Margalef and Rodellar

Siurana in de morgen

Het is al weer enige tijd geleden sinds ik mijn blog heb ge-update. Afgelopen zondag had ik rustdag maar wilde de internet verbinding niet meewerken. Maar goed afgelopen week zijn we (ik en Tim) naar Margalef gevlucht vanwege het slechte weer. In Frankrijk leek het schijnbaar wel op New Orleans maar hier in Spanje is het wel meegevallen. Margalef was droog warm en veelal zonnig. In Rodellar heeft het nog wel iedere dag een uurtje geregent, wat ervoor gezorgt heeft dat Gran Boveda nog steeds bijna helemaal nat is.

Maar even terug naar Margalef. De eerste dag zijn we naar Finestra gegaan zowel Tim en ik waren niet echt gemotiveerd om in Margalef te klimmen. We hebben die dag dan ook niks gedaan. Tim heeft nog even een kijkje genomen in een 8c en ik nog in een 8b. Ik vond het te warm voor de 8b en de 8c was erg scherp.

De rest van de dag hebben we een beetje film gekeken en niks gedaan. De dag erop hebben we toch maar besloten er het beste van te maken en zijn we naar Cova Soleiada gegaan. Ik had hier nog een 8a+ zitten die ik af wilde maken en voor Tim zat er nog een 8c+ die hij wilde proberen. De 8a+ ging erg snel, de keren ervoor was ik steeds erg moe toen ik deze route probeerde en nu was de eerste poging meteen raak. Tim deed deze dag als warming up nog Doctor Feelgood (8a) os! De 8c+ verliep ook wel aardig goed totdat Tim een van de cruciale grepen sloopte. Nu is de route Sin Domesticar (8c+) helaas niet meer mogelijk. Tim heeft daarna de 8a+ geprobeerd die ik zojuist had gedaan en ik heb de 8a+ er links van geprobeerd. Alle pogingen voor de rest van de dag waren zonder succes. De volgende dag zijn we terug gegaan naar Cova Soleiada en heb ik de 8a+ afgemaakt. Tim heeft beide 8a+sen geklommen op een dag! Grappig was dat de linker 8a+ mijn veel moeite koste en Tim niet en de rechter 8a+ koste Tim veel moeite en mij weer minder.



Na de rustdag zijn we 's ochtends naar de sector Can la Marta geweest. Ik was hier al eerder geweest en er zaten nog 2 8a's die er wel leuk uit zagen. Ik besloot de linker uit te werken. De naam van de route was Twist as Lola toepasselijke naam aangezien je bovenin de route steeds over moest kruisen. De eerste vond ik het moielijkst. Twee mono's en een slechte voettree voor rechts en dan doorkruisen naar een goede greep. Onopgewarmt voelde de mono echt hopeloos en erg pijnlijk. Tim kon gelukkig de eerste pas over slaan en flashte de route! De tweede poging was het ook raak voor mij. Later die dag zijn we naar Laboratori gegaan waar Tim Darwin Dixit (8b+) geprobeerd. Het eerste stuk ging erg makkelijk maar Tim vond het toch een beetje eng om met zijn volle gewicht aan de mono te gaan hangen en heeft de route daarna niet verder uit gewerkt.

Voor alle mensen die Photo Shot (8b) nog op hun lijstje hadden staan om te klimmen.... Helaas deze is niet meer mogelijk. De eerste greep is helaas uitgebroken. Maar goed aangezien een groot gedeelte van deze route toch al uit geplakte grepen bestaat is de kans groot dat ze wel weer een steen terug plakken.



Margalef is nog een heel nieuw gebied en er worden nog wekelijks nieuwe routes geboord en geopend. De mogelijkheid om nieuwe routes te openen is eindeloos. Overal waar je om je heen kijkt zie je wanden waar nog geen route op zit. Onlangs zijn ze begonnen met het behaken van een hele nieuwe kloof. Ik denk dat de eerste routes inmiddels 2 jaar oud zijn en inmiddels zitten er zo'n 30 tot 40 routes in deze kloof. Het is een van de weinige sectoren waar ook routes op tufa's zitten. De wanden zijn een van de hoogste die ik gezien heb in margalef en ook het meest indrukwekkend. Nadeel is wel dat je zeker 20 minuten aan het lopen bent voordat je bij de voet van de wand bent. Doordat het ver lopen is en omdat er nog weinig in de topo staat is het een rustige sector wat ook wel weer lekker is. Enige tijd geleden had ik al eens een wandeling door de kloof gemaakt. Toen zijn we alleen hopeloos verdwaald en zijn we 2 uur aan het wandelen geweest. Tim en ik waren op de rustdag al een kijkje gaan nemen en dit keer hadden we wel het juiste en eigelijk erg duidelijke pad gevonden. Je moet het maar net weten! Tim wilde hier erg graag een route op Tufa's proberen in ik wilde een helemaal rechts wat routes proberen.

Nadat Tim in Darwin Dixit had gewerkt besloten we nog even een kijkje in de kloof te gaan nemen. Er was een nieuwe route en deze was helemaal vol gepoft en daar hingen al setjes in. De meest logische keuze voor mij om te proberen. Persoonlijk vond ik het een van de mooiste routes die ik deze trip heb geprobeerd. De wand was recht tot licht overhangend en de route was zo'n 35 lang en erg continue. Halverwege een redelijke rust en dan aan het einde nog een kneebar waar je nog een beetje kon schudden. Nadat ik de route had uitgewerkt had Tim ook nog een poging gedaan maar mijn mening werd helaas niet gedeelt. Hij vond het een stuk minder mooi. De dag erop zijn we terug gegaan naar deze sector waar tim nog een 8b+ had geprobeerd en ik de route gelukkig af heb kunnen maken. De waardering van deze route (hard crit) bleek later 8a+/8b te zijn. Deze slash aardering is helemaal upcomming in spanje. De nieuwe topo van rodellar bevat naast veel downgrades ook veel slash grades. Aangezien de route redelijk mijn stijl was en het me toch meer moeite koste dan Ball del Triceps (8b) en Batuka (8b) denk ik dat het voor mij wel 8b was. Maar goed belangrijkste was dat de route echt heel erg tof was. Het was veruit de beste route die ik in margalef heb gedaan.

Salou

Tim had in de tijd dat wij in spanje zaten te horen gekregen dat hij geslaagd was. Dit was natuurlijk rede voor een feestje. Daarom hadden we besloten dat het wel een goed idee zou zijn om een avondje op stap te gaan. Aangezien Salou niet zo ver was van margalef besloten we daar naar toe te gaan. Nadat we daar een camping hadden gezocht hebben we even het nachtleven van salou bekeken. Net toen ik een beetje in de stemming begon te komen zag ik dat het voor Tim al ver voorbij zijn bedtijd was. Na een korte stop onderweg voor een snack zijn we weer veilig op de camping aangekomen. Net toen ik een beetje in slaap was gevallen kwam er een groep spanjaarden terug van het stappen. Het duurde nog zeker tot 8:30 voordat ze moe genoeg waren om te gaan slapen. Waarop het voor mij echt te laat was om nog te gaan slapen.

Rond 8 uur zag ik al een stel fransen een poging doen om een Decathlon 2 seconden tent in te vouwen. Rond 8:45 konden ze nog steeds geen wijs uit de beschrijving en heb ik ze maar even geholpen. Makkelijk als je het weet, maar ja die beschrijving is ook niet echt heel duidelijk. We zaten nog net in het voorseizoen van de camping. Als we een dag later waren geweest hadden we bijna 15 euro extra moeten betalen. De receptioniste waar ik de camping ging betalen was alleen niet al te slim en nadat ze eindelijk Tim zijn paspoort in het bakje paspoort had gevonden wist ze te berekenen dat we voor 1 nacht met de auto en 2 personen 7 euro moesten betalen. Ik was niet te beroerd om dit te betalen en zijn daarna snel van het campingterrein verdwenen. Na enkele uren aan het strand van Salou zijn we weer richting Rodellar gereden.

Na een gezellige autorit van 3 uur waar Tim zeker 2,5 uur heeft geslapen waren we eindelijk in rodellar. Die week had het nog af en aan geregent maar het begon nu echt droger te worden. Alleen Gran Boveda was nog erg nat. De dag erop zijn we naar de sector Cafe Solo gegaan. Tim en ik wilde hier graag weer een kijkje nemen in de route welcome to tijuana (8c). In het midden zat voor mij een pas die erg moeilijk was en waarvan ik ook wist dat dat onmogelijk was wanneer ik het begin had gedaan. Ik had van David Gambus wat info gekregen hoe hij dit had gedaan. Helaas werkte dit voor mij niet en heb daarom besloten dat het niet zo veel zin had om in deze route verder te werken. Tim had de route nog een keer uitgewerkt. Tijdens het uitwerken zag het er allemaal wat moeizaam uit. Voor de eindpas is uiteindelijk wel iets anders verzonnen zodat dat een stuk makkelijker ging. Tim deed hierna een poging waarbij hij op de laatste moeilijke pas eruit viel. Zijn vingers staken net niet diep genoeg in de greep om hem goed te kunnen fixeren. Ik denk dat we beide verbaasd waren over de goede poging. Hij zat er zo dicht bij! Met iedere andere poging die dag ging het slechter. Aan het einde van de dag heeft hij besloten dat hij de dag na de rustdag weer een poging ging doen.

Diezelfde dag had ik nog een 7c+ os gedaan en nog een 8a+ afgemaakt die ik vorige keer had uitgewerkt. Ik deed ook nog een mislukte OS poging in een 8a. Een prima klimdag uiteindelijk. Gisteren voelde mijn huid al een beetje stram aan van het klimmen van de dag ervoor. Toch besloot ik 's ochtends om een kijkje te gaan nemen in Les Chacals. Een route die lange tijd 8b is geweest maar nu ook is afgewaardeerd naar 8a+/8b. De meest gangbare methode voor de crux werkte voor mij helaas niet en daardoor wat andere methodes bedacht, helaas bleef ik steeds raar uitkomen waardoor ik deze route maar heb gelaten voor wat het is. Later die dag heeft tim nog een kijkje genomen in El salto del angel (8b+) deze was helaas nat. Ik heb nog Gladiator uitgewerkt die inmiddels ook is afgewaardeerd naar 8a+ ook deze route helaas zonder succes.


Persoonlijk vind ik de omgeving van Rodellar erg mooi en de wanden zien er erg mooi uit. Een aantal routes zoals bijvoorbeeld welcome to tijuana zijn erg mooi. De langere routes vind ik persoonlijk wat minder uitdagend. Misschien komt dit ook wel om dat ik er niet zo goed in ben. Of je nu een 8a doet of een 8b de grepen zijn allemaal erg goed. Het is hier vaak maar net hoe lang je door kunt gaan. Zit er een hele goede rust in dan word het iets makkelijker gewaardeerd zit er een minder goede rust in dan is het iets moeilijker. Persoonlijk vind ik het echt leuk als een route een puzzle is en wanneer je alles goed uit moet werken om de route te kunnen klimmen. Ik denk dat het een tactiek is die hier in rodellar niet zo goed werkt omdat het gewoon te veel energie kost om zo'n 40 meter route helemaal uit te werken. Ik heb nog 2,5 week hier en er zijn nog veel lijnen die ik wil proberen, maar misschien dat ik op een andere manier moet klimmen als dat ik normaal doe.

Rodellar in het kort

Na afgelopen week lekker in siurana nog wat makkelijke dingen te hebben gedaan was het dan toch eindelijk tijd om naar Rodellar te gaan. Ik had 's ochtends afgesproken om Herve op het vliegveld af te zetten, daarna had ik mooi even tijd om wat boodschappen te doen en daarna Tim van het vliegveld op te halen. De rit naar rodellar duurde korter dan ik had verwacht en 3 uur later waren we vanuit Reus Airport in Rodellar.

Omdat ik er nog niet eerder was geweest besloten we ondanks de regen toch even de wanden te gaan bekijken. Het ziet er allemaal schitterend uit, alleen omdat het bijna 30 uur aan een stuk heeft geregent is inmiddels alles nat geworden. Alle daken zijn doorgelekt en de rivier staat zo hoog dat je steeds tot voorbij je knieen door het water moet om van de ene sector naar de andere te gaan.

Afgelopen 3 dagen hebben we wel wat kunnen klimmen, de wanden zijn steeds droger aan het worden. Tim en ik hebben nog even in Welcome to Tijuana (8c) gewerkt. Dit ging ons beide wel goed af. Het was een van de weinige moeilijke routes die droog was. Helaas is het deze morgen weer gaan regenen en we hebben nu maar besloten om ergens anders naar toe te gaan. Iets meer naar het zuiden is het weer wat beter dus misschien Tres Ponts, Terradets North of toch maar weer margalef. Daar maar afwachten tot het weer in Rodellar ook weer beter word.

Headache Leads to Migranya Profunda?

Afgelopen dagen zijn verre van leuk geweest. Voor degene die mijn blog gevolgd hebben en het vorige bericht hebben gelezen zullen misschien al een beetje een idee hebben waar het over gaat. Zo niet lees even het vorige bericht ;)

-

-

-

Na mijn vorige post wilde ik die middag gaan rusten. Ik was best moe omdat ik die dag om 5 uur op was gestaan om mike naar het vliegveld te brengen. Ik had daarom besloten dat het misschien verstandig was om die dag te rusten en ´s avonds een poging te doen in mijn project. Helaas had ik afgesproken met mijn Hervé mijn nieuwe klimmaatje uit de UK. Hij wilde graag zijn project afronden en aangezien hij mij ook nog van dienst moest zijn om mij te zekeren besloot ik met hem mee te gaan. Na hem enkele uren te hebben gezekerd kwam de wand waarop hij wilde klimmen eindelijk in de zon en kon ik eindelijk een siesta gaan houden.

-

-

-

Na mijn Siesta ben ik mijn project nog een keer gaan uitwerken dit ook om goed op te warmen. Iets wat ik erg belangrijk achte voor deze route. Na alle passen nog een keer gecheckt te hebben en een half uurtje gerust te hebben was het tijd voor een posing. Tot 3 keer toe kwam ik niet door het eerste stuk heen. Iets wat me al enige tijd niet meer was overkomen. De hoge temperatuur was niet bevordelijk voor de prestatie. Toch wilde ik niet toe geven dat mijn slechte prestatie hier iets mee te maken had. Mijn huid voelde erg pijnlijk en ik besloot daarom dat het misschien genoeg was voor deze dag.

-

-

-

De dag erop heb ik een rustdag gehouden. Ik denk niet dat ik meer dan 200 meter heb gelopen deze dag. Ik heb de hele dag in mijn bus gelegen. Ben door bijna 2 hele seizoenen van House gegaan en nog 2 films gekeken. Héél gek maar aan het einde van de dag voelde ik me niet echt fitter. Na de slechte prestatie van de dag ervoor vroeg ik me af of het wel zin had om er mee door te gaan. Ik was me ook aan het afvragen of het me nog wel zo veel plezier opleverde. Natuurlijk wilde ik de route klimmen maar het leek wel steeds minder te gaan.

-

-

-

Gisteren had Hervé een rustdag dit wist hij vantevoren niet en daarom hadden we rond 8 uur afgesproken om naar siuranella central (een andere sector in siurana) te gaan. Pas boven aangekomen besloot hij dat hij die dag niet wilde gaan klimmen. Eigelijk was ik voor hem naar deze sector gekomen met in mijn achterhoofd dat het goed zou zijn om ook weer even wat routes uit te klimmen ipv alleen maar in mijn project te hangen. Gisterenochtend uiteindelijk toch nog 3 7a+sen geonsight. Eigenlijk alle routes vielen erg tegen en bij alle 3 de routes had ik het gevoel dat ik niet echt kon vechten met als resultaat dat ik met erg veel moeite boven kwam. Normaal kan ik nog best blij zijn met een 7a+ on sight maar omdat ik het idee had dat het zo slecht ging kon ik ook hier niet echt van genieten.

-

-

-

De rest van de dag heb ik weer gerust en ik had aan Hervé gevraagd of hij het goed vond om mijn ´s avonds heel laat te zekeren dit ivm de temperatuur. Hij vond dit geen probleem en rond 19 uur liepen we dan weer naar Migranya. Ik had besloten dat ik weer gewoon de route nog een keer ging uitwerken, dit om te kijken hoe het voelde en om hier misschien een positief gevoel aan over te houden. Het eerste stuk ging erg slecht en ik kon de grepen amper vast houden. In het laatste stuk verzuurde ik erg hard maar de crux ging redelijk makkelijk en ik kon het einde er soepel aan klimmen. Ondanks dit kleine postitieve momentje kon ik dit toch niet echt ombuigen en de negatieve spiraal waar ik inmiddels was beland doorbreken. Ik deed hierna nog 2 pogingen maar ik kwam niet verder dan de eerst 4 meter.

-

-

-

Eerder die middag had ik in een rare houding in mijn bus een film liggen kijken. Ik had daardoor last gekregen van mijn nek, met als gevolg een lichte hoofdpijn. Ik had hier gedurende de middag al wat aan proberen te doen met als gevolg dat het alleen maar erger werd. ´s avonds probeerde ik hoog in mijn nek nog even wat spieren op de rekken dit resulteerde in een flinke knak aan beide zijde van mijn nek. Daarna is de hoofdpijn alleen maar erger geworden. De keren dat ik per jaar hoofdpijn heb zijn op een hand te tellen en ik dacht daarom dat het vanzelf ook wel weer over zou gaan. Naar mate de avond vorderde werd het alleen maar erger met als gevolg een hevig bonzende hoofdpijn die beiderzijds vanuit mijn nek naar mijn voorhoofd door liep. Rond 12 uur voelde ik me ook misselijk worden van de pijn en daardoor besloot ik toch maar om wat paracetamol in te nemen, iets wat ik normaal nooit doe. Aangezien 4 beter werken dan 1 zijn het er 4 geworden. Ik heb daarna gesprobeerd te slapen maar het lukte maar steeds niet. Uiteindelijk heb ik tegen half 4 uur de laptop uitgezet en ben ik in slaap gevallen.

-

-

-

Vanochtend was ik weer om 7:30 uur wakker. Ik had met Hervé afgesproken dat ik vroeg naar mijn project zou lopen om te kijken of daar iemand was die mij kon zekeren. Ik voelde me niet echt gemotiveerd. Raar genoeg voelde ik me niet moe. De hoofdpijn was nog steeds wel aanwezig maar inmiddels wel ver gezakt. Onder de wand aangekomen waren er nog 2 spanjaarden aan het klimmen. Ik keek naar Migranya Profunda en geloofde er eigelijk niet meer in. De dagen ervoor ging het steeds slechter waarbij gisteren echt een dieptepunt was. De condities voor het klimmen waren goed. Koel en best een stevige wind. Ik besloot dat ik nog 1 poging wilde doen. Dit omdat ik het idee had dat ik het wel goed af moest sluiten. Ik wilde nog 1 keer voorbij dat eerste stuk komen, zodat ik de route toch met een goed gevoel achter kon laten. Ik kon het maar niet begrijpen dat ik slechter was geworden gedurende deze dagen.

-

-

-

Het duurde nog een tijdje voordat ik de 2 spaanse jongens durfde te vragen of ze mij wilde zekeren. Persoonlijk vind ik het toch altijd raar om zo maar op iemand af te stappen. Gelukkig waren ze erg vriendelijk en 1 van de jongens vertelde dat een vriend van hem mijn route ook al had geklommen en dat hij nog 4 keer bij de eindpas was gevallen. Deze opmerking zou normaal misschien nog wat stress hebben veroorzaakt maar gezien het feit dat ik alleen nog maar een goede prestatie neer wilde zetten en niet zozeer met de gehele route bezig was kon het me eigelijk niet veel schelen.

-

-

-

Mensen die spanjaarden wel eens hebben zien zekeren weten dat ze hier niet altijd even goed in zijn. Met name oplettendheid is vaak ver te zoeken. Aangezien Migranya profunda een route is waarbij er nogal wat lucht onder de zolen zit is een goede zekeraar van belang. Ik heb hier nog enige seconden over nagedacht, en daarna maar gewoon besloten om het een poging te geven. Ik had niet echt opgewarmt maar was vastbesloten om voorbij het eerste stuk te komen.

-

-

-

Het voelde niet al te best maar alle bewegingen leken wel goed te gaan. Op de eerste rust was ik best verzuurd met name omdat ik niet had opgewarmt. Herstellen was lastig maar het lukte wel. Drie passen verder was de volgende rust ook deze passage ging erg moeizaam. Bij deze rustpositie ligt mijn rechter been zo ongeveer in mijn nek en ik kan daar net zo lang blijven hangen tot er kramp in mijn hamstrings schiet. Uitgerust of niet, daarna is het tijd om verder te gaan, and so it went. Vier passen verder weer een rustpositie, ook hier had ik me nog nooit zo slecht gevoelt. Een voordeel was dat ik hier erg lang kon blijven hangen om te herstellen. Of je in zo´n situatie echt kunt spreken van herstel weet ik niet maar mijn hartslag en ademhaling kon ik goed omlaag brengen.

-

-

Nog steeds geloofde ik niet dat de route zou gaan lukken. Ik was hier al zo vaak gekomen en waarom zou het nu wel lukken. Ik was door deze instelling erg ontspannen en alles ging goed. Voor de eerste keer kon ik de pas maken waar ik normaal steeds viel. De volgende greep was de eerste "echte" rust uit de route. Hier heb ik zeker 10 minuten staan rusten. Keer op keer wanneer ik de route had uitgewerkt heb ik het laatste stuk in een keer geklommen. Dit omdat ik niet plan was om hier nog ooit te vallen. Ik kon goed herstellen, maar voelde me wel erg verzuurd.

-

-

De allerlaatste passage is een stuk waar ik me toch altijd wel een beetje zorgen over heb gemaakt. Twee grepen in een klein dakje en dan een maximaal verre pas naar een redelijke greep. Wanneer je deze greep gefixeerd hebt laat je je lichaam uitzwaaien en ga je naar de verlossende eindgreep waarna je je rechter hiel naast je oor legt en je de ketting kunt clippen.

Ik had geoefend om het laatste stuk snel en secuur te klimmen en dit deed ik dan ook. Net voor de laatste moeilijke passage nog even geschud en toen snel doorgeklommen. De pas die ik normaal dynamisch doe deed ik nu statisch ik wilde geen fout meer maken en dit deed ik dan ook niet. Ik zwaaide mijn hak naast mijn oor en kon de ketting clippen.

-

-

-

Later hoorde ik dat Hervé die 500 meter verderop aan het klimmen was mijn vreugdekreet had gehoort. Het was het uiteindelijk allemaal waard geweest. Totaal onverwacht was het dan toch gebeurt. Een compleet nieuwe en intense ervaring om zoiets mee te maken. Het gevoel dat ik er bijna was tot het gevoel dat het niet meer zou gaan lukken en ik er echt ongelukkig van aan het worden was. Fijn dat je als coach mensen kunt helpen in dit soort situaties maar dat wanneer je jezelf er in bevind je blind bent voor je eigen fouten. Uiteindelijk is de druk die je jezelf onbewust of bewust oplegt hetgene wat het succes belemmert. Te gefoccused zijn en daardoor niet kunnen genieten van de route en niet kunnen ontspannen. Al met al een groot leermoment voor mezelf waarbij er nog een extra mooi gevoel naar boven is gekomen en dat is dat ik aan de mate van verzuring en de tijd die ik erin heb gestoken weet dat het mogelijk moet zijn om nog harder te klimmen. :)

-

-

-

Ik wil alle mensen die gesmst, gemailt en gebeld hebben bedanken voor hun support. Ik ga over enkele dagen naar Rodellar en daar nog genieten van mijn tijd hier in spanje. Ik weet niet of ik nog hele harde routes ga proberen, ik wil eerst weer even lekker genieten. Daarnaast heb ik inmiddels 28 8ste graads geklommen deze vakantie en moet ik er nog 12 voor mijn honderdste. Dus dat is even het volgende doel!

Gr

Migranya profunda again and again

Net voordat ik terug naar nederland ben gevlogen (zie vorige bericht) heb ik met Stefan nog 2 dagen en later nog 1 dag met 2 amerikaanse vrienden (Mike en Dan) in Migranya profunda gewerkt. Ik was pas 1 keer eerder voorbij de eerste moeilijke passage gekomen.

Nu na lange tijd niet in de route te hebben gewerkt lukte het me keer op keer om erg ver in de route te komen. Toch steeds bij de tweede moeilijke passage lukte het niet om de route af te ronden. Het was in totaal de 5de of de 6de dag dat ik in de route werkte. De derde klimdag op rij kwam ik weer erg ver in de route. Het gaf mij wel het gevoel dat ik de route moest kunnen klimmen.

Hierna ben ik een week naar NL gegaan maar toch waren mijn gedachte steeds weer en ook erg vaak gedurende de week bij deze route. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb geprobeerd en schijnt ook moeilijk te zijn voor de graad. Keer op keer moet je weer dat eerste stuk klimmen totaan de rust. Dan kun je kiezen of je recht omhoog gaat (migranya 8b) of dat je verder links gaat (migranya profunda 8b+) Je vraagt je dan toch af hoeveel moeilijker profunda kan zijn en hoeveel dat +je meer uitmaakt.

Terug in spanje was ik erg gemotiveerd om de route weer te gaan proberen. Weer ging het erg goed en kwam ik weer op dezelfde pas eruit. De laatste moeilijke pas voor de goede rustpositie. Inmiddels ben ik al 14 keer bij die pas eruit gevallen en keer op keer moet je weer dat eerste stuk klimmen. Gisteren de klimdag na de rustdag zou de dag moeten zijn dat het moest gebeuren. De eerste poging ging super ik was nog nooit zo fit en ik was nog nooit zo ver gekomen. Toch weer die ene pas die niet lukte.

Mike is vanochtend naar huis gegaan. Dit wist ik natuurlijk gisteren ook al. Ik wilde gisteren nog wel een poging doen maar ik kon het niet meer opbrengen. Fysiek was alles wel ok maar om steeds jezelf weer mentaal op te laden om dat eerste stuk te klimmen lukte even niet meer. DAarnaast speelde in mijn achterhoofd mee dat er bijna geen mensen meer in siurana verblijven omdat het seizoen al enkele weken geleden is afgelopen voor siurana. Het is te warm aan het worden en de enige mogelijkheid is om 's avonds nog wat te klimmen. Het zou dus lastig zijn om een klimmaatje te vinden, daarnaast is siurana erg groot en moet die persoon ook maar net naar deze sector willen. Al met al veel factoren die meespeelden.

Op de valreep is het toch nog goed gekomen, in de zin dat ik een jongen uit de UK heb leren kennen die hier nog tot 9 juni zit. Op die dag komt Tim Reuser mijn kant op en zullen we samen afreizen naar rodellar. Ik heb dus nog een week om in mijn project te werken.

Ik weet dat ik de route kan klimmen wat ik niet weet is hoeveel tijd het nog gaat kosten. Daarnaast is weten dat je iets kunt en iets daadwerkenlijk doen toch nog wel een wezelijk verschil. Was het allemaal maar zo makkelijk. De route is voor mij erg lastig; ik sta bij veel passen volledig uitgestrekt en de mate waarin de route overhangt is meer dan waar mijn sterke punt ligt, daarnaast zijn de rustposities slecht maar moet ik ze toch optimaal benutten.

Het probleem nu is het mentale spelletje. Ik heb altijd bewonding gehad voor mensen die lang in 1 route kunnen werken. Mentaal gaat het namelijk aan je knagen. Zeker als je steeds keer op keer op dezelfde passage eruit valt. Hoe kan een klimmer zich steeds voor 100% blijven motiveren om tot het uiterste te gaan. Daarnaast zal er ook een moment zijn waarop je toe moet geven dat iets niet lukt, je zult dus op moeten geven. Ieder persoon is daar verschillend in en ik ben er heel slecht in om dingen op te geven. Wanneer je 1 dag in een route hebt gewerkt dan is dat voor mij geen probleem, ook niet wanneer je zo eens en de maand weer eens die route probeerd en alle tijd hebt. Nu zit ik iedere dag tegen die ene route aan te kijken die ik zo graag wil klimmen. Naast dat het heel moeilijk is is het ook een van de mooiste routes die ik ooit heb geprobeerd de motivatie is dus wel aanwezig om de route te klimmen maar aan de andere kant spelen andere vragen toch ook door mijn hoofd zoals bijvoorbeeld hoe groot de teleurstelling is als je op moet geven? en hoe groot is de vreugde als het wel lukt? en is dat het allemaal wel waard?

Ik merk dat ik me qua klimmen op nieuw terrein begeef in de zin dat ik nog nooit zo lang in een route en aan 1 stuk heb gewerkt. Ik ben super gemotiveerd maar aan de andere kant spelen factoren waar ik minder invloed op heb ook mee. Factoren zoals het weer en het ten einde lopen van het seizoen voor Siurana en daarmee ook de tijd om deze route af te ronden. Daarnaast is het een route waarin de progressie die ik boek miniem is. Keer op keer ga ik helemaal stuk in die route. Het enige verschil wat ik merk ik dat ik de ene keer beter kan herstellen dan de andere keer. Toch kom ik steeds net zo ver. Wat is er dan voor nodig om net dat beetje dieper te gaan? is het een kwestie van nog fitter worden of misschien toch mentaal nog wat harder doorbijten?

To be continued. . . . .

Weekje Nederland

Afgelopen week stond een weekje Nederland op het programma. Aangezien een vlucht nederland retour weinig kost was dit een mooie gelegenheid om mijn vrienden, collega's en familie eens te bezoeken.

Wanneer je zo kort in NL bent wil je natuurlijk zo veel mogelijk doen in de beperkte tijd die je hebt. Dit resulteerde dan ook in een overvol schema. Toch was het super leuk om iedereen weer eens te zien. Aangezien ik al zo lang weg was vond ik het vaak erg leuk om te horen hoe het met iedereen ging omgekeerd vonden zij het vaak leuk om te horen wat ik allemaal gedaan had in die 3 maanden. Gelukkig zijn de meeste mensen via mijn blog op de hoogte gebleven maar ik kwam er toch niet altijd onderuit om te vertellen hoe het geweest was.

Naast de vele koffie momentjes en etentjes stond voor zaterdag ‘Modern Warfare: Life Fire Exercise' op het programma. Hiervoor zijn we met een groep vrienden naar een locatie vlakbij volkel afgereist om eens een middagje te gaan paintballen. We hadden 3 uur lang een baan gereserveerd om nu eens te kijken of paintballen nu enige overeenskomsten vertoonde met gamen achter een pc.

Na een korte uitleg konden we van start. We waren met 10 man en in het arrangement zaten 1500 ballen. Uiteindelijk hebben we in 3 uur tijd ongeveer 6000 ballen opgeschoten. Zeker tegen het einde van deze 3 uur hadden we een goede tactiek ontwikkeld. Tijdens de uitleg waren een aantal regels van belang voor het spel waaronder: niet binnen een afstand van 10 meter op elkaar schieten en als je geraakt was moest je HIT roepen en met je geweer naar beneden het veld verlaten. Hierbij was het niet toegestaan om nogmaals op een persoon te schieten die al geraakt was. Beide regels werden aan het einde van onze 3 uur durende battle regelmatig aan de laars gelapt wat dan weer resulteerde in de nodige blauwe plekken en headshots. Onder het motto: better to be safe than sorry werden mensen vaak ook nog wel een paar keer extra geschoten als niet voor 400% duidelijk was dat ze al geraakt waren :)

Na deze actieve middag konden mike ik en Jelmer aanschuiven bij de BBQ bij jerome thuis en na een telleurstellende champions league finale voor enkele van de familie leden zijn we op stap gegaan waarna we als afsluiter nog even van 4 tot 7 over de meimarkt hebben geslenterd. Dit resulteerde voor mike en mij in enkele mooie aankopen waaronder roze croqs, ski's, snowboots, messenset, Cars vlaggetje en niet te vergeten een educatief boek over baby's en dit alles voor het mooie bedrag van 6 euro en 50 cent. Al met al een erg geslaagde dag!

Ondanks dat ik weinig zin had om binnen te klimmen ben ik toch op maandag maar even een keertje gaan klimmen. Dit omdat het leuk was om even wat mensen op de klimhal te ontmoeten anderzijds ook met oog op mijn project. Ik wilde toch het voordeel behouden wat ik had opgebouwd in die weken. Ik heb geen zware training gedaan maar mijn lichaam net genog geprikkeld om in conditie te blijven. Naast het klimmen heb ik iedere dag 20 minuten hard gelopen. Iets waar ik eigelijk een hekel aan heb maar goed met oog op mijn project iets waar ik me wel overheen kon zetten.

Donderdag middag zou ik met mike terug vliegen naar Spanje om datn enkele dagen met mike te gaan klimmen. Aangekomen bij eindhoven airport deed zich meteen een probleem voor namelijk een staking van de Franse Luchtverkeerleiders, iets wat over de afgelopen maanden al eerder is voorgekomen. Chaos op het vliegveld was het resultaat. Mike had het al vaker aan de stok gehad met Ryanair en wist aan welke touwtje hij het beste kon trekken. Ik schat in dat wij de laatste waren die de terminal binnen kwamen maar ook weer de eerste waren die de terminal uitkwamen. Een snel telefoontje van mike resulteerde in een gratis omgeboekte vlucht diezelfde avond van Dusseldorf weeze, erg vervelend voor mike was dat ie nu nog een dag langer in Spanje moest blijven. Diezelfde avond zijn we nog naar spanje gevlogen.

Dedicated

De laatste week margalef is voorbij gevlogen. Ondanks de plannen om naar Tres Pons te gaan hadden we toch besloten om in Margalef te blijven. Twee amerikaanse jongens (daniel and Mike) zijn inmiddels bij ons aangehaakt. (hierboven een foto van Daniel die uit zijn project valt.) Ze hadden plannen om naar Rodellar te gaan, maar gezien het weer was dit niet zo goede optie. Het heeft hier eigelijk af en aan geregent en de temperatuur is erg koud voor de tijd van het jaar. Margalef is met deze omstandigheden eigelijk een prima plek om te vertoeven. Het droogt namelijk snel en er zitten ook veel routes die droog blijven. Een voordeel van dit weer is dat het vaak mooie plaatjes opleverd aan het einde van de dag.









Na de 2 8b's die ik op de sector Espadelles had geklommen waren er nog een aantal lijnen die ik graag wilde proberen. In mijn hoofd gaan de projecten toch altijd sneller dan ze in werkelijkheid gaan. Ik had nog 3 routes die ik op de Finestra sector graag wilde proberen. Voor 1 route had ik al ingeschat dat ik waarschijnlijk meer tijd nodig zou hebben dan we nog te besteden hadden in margalef dus die had ik al snel laten varen. Er waren nog 2 8b's die dicht naast elkaar zaten die ik graag wilde proberen. De linker was een rechte route en de rechter een stevig overhangende route. Ik had ingeschat dat de linker minder tijd nodig zou hebben dan de rechter omdat dit waarschijnlijk meer mijn stijl was en daarom besloot ik met de overhangende route te beginnen.

Hieronder nog een foto van Tim in Garotina (7a) op de Finestra sector



De route Nina Mala (8b) is een route die je kunt opdelen in twee stukken. Het eerste stuk is zo'n 14 meter lang en redelijk overhangend. De passen zijn redelijk lang en de grepen niet al te best. Stefan had ook al in deze route gewerkt en wist mij te vertellen dat het eerste deel niet zo moeilijk was en dat de crux in het tweede deel zat. Nadat ik de route had geprobeerd verschilde ik toch nogal van mening.

Het eerste stuk was erg vermoeiend voor mij en ik had al snel door dat de truc was om fit door het eerste stuk te komen om zo het tweede deel te kunnen klimmen. Aan de einde van het overhangende gedeelte kwam een voor mij lastige passage omdat ik mijn dikke vingers niet in een greep kreeg. Keer op keer bleek dit toch een moeilijke passage te zijn. Op de helft kwam een passage met twee ondergrepen. Beide goed genoeg om even op te schudden maar niet goed genoeg om te herstellen. Vanuit deze ondergrepen kwam een lange pas naar een mono. De eerste keer toen ik deze pas probeerde scheurde er meteen een stuk huid van mijn vinger af. De greep was klein en ik kreeg er maar moeilijk mijn dikke vinger in. Uiteindelijk was de oplossing een stukje tape. 1 keer circulair tapen zorgde ervoor dat ik wel de pas kon maken maar niet mijn huid kapot trok. Nadeel was dat ik mijn vinger er echt in moest persen en dit koste dan weer veel meer tijd. Nadat je je middelvinger in de mono hebt geprakt komt een hele lange pas naar een goede greep. De eerste paar keer dat ik deze pas maakte schoot er steeds door mijn hoofd wat er zou gebeuren als ik bij deze pas zou vallen. Zou mijn vinger er gewoon uitschieten, zou mijn vel van mijn vinger worden afgestroopt of misschien nog erger zou mijn vinger blijven zitten. Om dit toch een beetje rust te geven in mijn hoofd had ik met mezelf afgesproken dat ik gewoon niet bij deze pas zou gaan vallen.

Na de pas met de mono kreeg je de beste rustpositie uit de route. Twee redelijke grepen waar je een beetje op kon rusten en schudden. De wand veranderde van een sterk overhangende route naar een rechte route met uiteindelijk de eindketting op een stukje plaat. Het laatste stuk was niet het moeilijkst voor mij maar wel moeilijk wanneer ik vermoeid daar aankwam. Belangrijk was dat in dit laatste stuk de bewegingen goed uitgevoerd bleven worden. Secuur klimmen was erg belangrijk. Na de rust kwamen 2 harde passen op randjes, daarna een aflopende kom met rechts. Hierna een beweging die ik persoonlijk het mooiste vond van de gehele route. Een diepe kneedrop met links zorgde ervoor dat ik de volgende greep kon bereiken. Deze beweging voelde voor mij erg natuurlijk aan bleek later toen ik naar andere klimmers keek ook de goede oplossing te zijn voor deze passage. Na deze passage moet je nog 8 meter klimmen tot de ketting. De laatste meters zijn nog erg moeilijk en secuur blijven klimmen was erg belangrijk. Ik had al gezien dat zelf de laatste pas of zelfs het clippen van de ketting er nog voor kon zorgen dat ik zou vallen.

Na het uitwerken kwam ik tot de conclusie dat de route erg moeilijk was voor mij. Grepen waar ik mijn vingers niet goed in kreeg, slechte rustposities, fysiek begin en moeilijk tot op de laatste pas waren niet echt de eigenschappen die goed bij mij paste. Toch waren de bewegingen geniaal en ik dacht dat ik dit wel kon klimmen. De eerste 2 dagen heb ik alleen maar het begin geklommen. Dit om het begin te trainen. Ik wist dat ik de pas met de mono niet wilde proberen als ik niet fit door het begin heen kwam. Aan het begin van de derde dag voelde ik me fit genoeg en ik klom voorbij de mono passage. Ik kwam bij de rust aan en kon redelijk herstellen. De beweging met de kneedrop was minder succesvol wat resulteerde in een flinke val. Na deze poging wist ik zeker dat ik de route kon klimmen ik wist alleen nog niet hoeveel tijd dit zou gaan kosten.


Baalmomentje
Ik werkte het einde nog een keer uit en ik daarna nam ik nog een lange tijd rust. Aan het einde van de derde dag deed ik nog een poging. Alles ging goed en ik kwam door de passage met de mono en door de passage met de kneedrop. Daarna kon ik een beetje schudden en op adem komen op twee redelijke grepen ik voelde me hier erg fit. Ook de volgende passage ging goed en ik kwam op een grote zijgreep uit waar ik weer een beetje kon schudden. Mijn rechter arm was erg zuur maar ik hoefde nog maar 3 passen en dan kon in de ketting clippen. Ik heb daar enige tijd gehangen en toen besloot ik te gaan ook deze 3 passen gingen goed en toen hing ik daar de ketting voor mijn neus maar te verzuurd om nog iets te doen. Ik probeerde nog de ketting te clippen maar dit resulteerde uiteindelijk in een scheeuw en een flinke val. Totaal uitgeput hing ik in het touw te bungelen. Ik had de route eigelijk geklommen maar eigelijk ook weer niet. De ketting clippen hoort er nu eenmaal bij. Ook dit gebeurt zei ik tegen Stefan en Tim, die ook niet goed wisten wat ze tegen mij moesten zeggen.





De dag erop regende het en ik was nog steeds erg moe van de dag ervoor. Mentaal was het erg zwaar, wat als ik daar weer zou vallen, ik was ten slotte erg verzuurd en wie zegt dat ik de volgende keer minder verzuurd ben. Na de hele dag gerust te hebben besloot ik toch nog naar de route te gaan. Ik werkte de route nog een keer uit en keek nog een keer naar het einde. Mijn methode was goed voor mij dus daar lag het niet aan. Het begon te regenen en het einde was nat. Ik besloot het begin nog even twee keer snel achter elkaar te doen om hier nog wat fitter in te worden. Ik had me helemaal ingesteld om een poging te doen die dag, maar door het weer was dit niet mogelijk. De twee keer dat ik nog het eerste stuk klom voelde ik me erg slap en gedemotiveerd. Ik had nog maar 2 dagen in Margalef om deze route te doen.

De dag erop was ik eerst met Stefan naar een andere sector gegaan. Ik wilde eerst niks doen maar besloot daarna toch maar een 7b als W-up te doen. Slechte keus helaas, deze route resulteerde in de lelijkste route die ik in mijn gehele leven had gedaan en een zere ringvinger voor mijn rechter hand. Niks ernstigs gelukkig maar toch iets waar ik voorzichtig mee moest zijn. Na Stefans mislukte OS poging in een 8a daar wilde ik graag naar mijn project op de andere sector. Ik warmde op in het begin liet me daarna zakken en ruste een tijdje. Na zo'n 40 minuten rust was tijd voor een poging. Ik voelde me niet super sterk en zelf een beetje vermoeid. Ik kwam op de helft bij de ondergrepen aan en ik kon daar niet echt schudden. Ik besloot toch door te klimmen ik kwam bij de rust aan en wonderbaarlijk genoeg kon ik daar wel herstellen. Vanaf dat moment begon ik er toch weer een beetje in te geloven. De pas met de kneedrop lukte net en ik kon weer enkele meters doorklimmen. Daar hing ik weer 3 passen voor het einde er ging vanalles door mijn hoofd, met name dat deze poging veel slechter ging dan de vorige poging waarin ik zo ver kwam. Toch merkte ik dat ik goed kon herstellen. Ik probeerde met name mijn rechter arm beter te rusten omdat ik daar van moest klimmen. Ik maakte twee bewegingen en normaal zou ik er dan nog een maken naar de eindgreep. Ik had de greep met rechts goed arque en besloot dat ik meteen vanaf hier wilde clippen. Waarom ik dit deed.. . Geen idee ik had deze passage al zo'n 20 keer uitgewerkt en was nog nooit op het idee gekomen om vanaf laag te clippen. De clip ging goed en helemaal blij kon stefan mij laten zakken. Dit was voor mij de hardste route die ik tot nu toe heb gedaan even onafhankelijk van de graad. Daarnaast was het mijn 10de 8b wat ook al rede gaf voor een feestje.

In de tussentijd was er al meer gebeurt en zoals ik beloofd had zou ik jullie op de hoogte houden van Stefans progressie in de route. Na de laatste poging van Stefan in Ball del Triceps (8b) waarin hij helemaal bovenin viel had hij een dag rust gehouden. De dag erop ging ik met stefan terug naar de route. Na een nieuwe uitwerksessie en een half uurtje rust was het tijd voor en poging. Hij ging erg soepel door het het begin heen en daarna leek het of hij overal goed kon herstellen. Zelf aan het einde kon hij nog een paar minuten schudden en rusten. Zijn eerste 8b was een feit.

Gisterenochtend zijn we terug gegaan naar Espadelles om foto's te maken van Stefan en van mij in de route. Ik heb de foto's van stefan geschoten en hij van mij. Zie hieronder het resultaat.









Morgen gaat Tim naar huis en ga ik met Stefan nog 3 dagen in siurana klimmen

To be continued....

Margalef

Na Santa Linya was het weer tijd om naar Margalef te gaan. De weersvoorspellingen waren niet al te best en dan is Margalef een goede plek om naar toe te gaan. Klimmen is hier namelijk ook mogelijk wanneer het een beetje heeft geregent.

Ik had na Santa Linya 2 rustdagen genomen en mijn eerste klimdag had ik gebruikt om lekker veel routes te doen. De tweede dag zijn we naar Espadelles gegaan. De temperatuur was inmiddels zo´n 10 graden gezakt in vergelijking met de week ervoor dus dat maakte het mogelijk om ´s ochtends voordat de zon in de wand kwam op deze sector te klimmen. Ik had hier nog een 8b (batuka) zitten die ik graag af wilde maken. Ik kon snel de setjes in de route hangen omdat ik alle passen nog wist. Daarna eigelijk meteen uitgebonden en weer terug erin gegaan. De route bestaat uit een boulder aan het begin gevolgt door een goede rust en een tweede gedeelte waar je nog wel een aantal moeilijke passages in zitten. De boulder aan het begin vind ik niet zo moeilijk maar voor mij zit de moeilijkheid in het tweede gedeelte. In mijn eerste poging van de dag kwam ik verder dan ooit, maar viel ik er toch aan het einde uit. Na een uurtje rusten en zekeren was het weer mijn beurt. De boulder aan het begin ging goed zoals voorheen, het enige verschil was dat ik minder moe op de rust aan kwam en bijna volledig kon herstellen. Ik kon in het tweede gedeelte goed doorvechten en daardoor gelukkig de route afmaken. Another project done!

Maandag hadden we rustdag. gepland, uiteindelijk was er ook geen andere optie mogelijk want het heeft namelijk 30 uur aan 1 stuk door geregent. Ik had magalef nog nooit zo nat gezien! De dag na de rustdag zijn we eerst maar naar Lleida gegaan om boodschappen te doen. Toen we terug kwamen zijn we opnieuw naar Espadelles gegaan.

Ik had afgelopen jaar hier in El Ball del Tríceps (8b) op sector Espadelles gewerkt. Ik kon toen van de begin boulder de passen los wel maken alleen aan elkaar was het nogal een probleem. De route is ongeveer 25 meter lang en ziet er erg aantrekkelijk uit. Het is een overduidelijke grijze streep op een gele wand. k besloot hier nog eens een kijkje in te nemen. In kon de passen snel weer maken maar ik merkte toch wel dat ik afgelopen jaar een inschattingsfout had gemaakt. Ik dacht toen als ik de boulder doe dan lukt de rest ook wel. Nu kwam ik toch tot de conclusie dat het einde nog erg lastig was. Geen goede rust en nog tricky pasjes aan het einde. Ik deed een aantal posing maar strande steeds bij de moeilijke begin passage. Ik besloot toch om even door de klimmen om zo wat zelfvertrouwen op te doen in het eindstuk, daarnaast leek het me ook een goede training. Ik kon het einde wel klimmen maar ik was echt mega verzuurd steeds. Twee dagen had ik een beetje af en aan in de route gewerkt, steeds ´s ochtends omdat we ´s middags naar een andere sector gingen.

Aan het einde van de tweede dag heb ik nog een 8a+ gedaan op de Sector Finestra. Sargantana Killer (8a+) is een licht overhangende boeg. Dave Graham had me deze route aanbevolen en vertelde mij dat dit helemaal " the Shit" was. Het was al erg laat op de dag en ik wilde toch nog even wat doen. Een aantal mensen hadden aangeraden om deze route On sight te proberen. Dit probeerde ik ook maar ik strande al bij de 4de pas. Dit vond ik uiteindelijk niet zo erg aangezien dit beter was dan er bovenin uit te vallen. Ik werkte de route helemaal uit en kon goed opwarmen (het was deze dag door de sterke wind en bewolking erg koud). Uiteindelijk vond ik het een geniale route die erg technisch was en mooie bewegingen bevatte. Toen ik na het uitwerken op de grond was begon het al een beetje donker te worden. Aangezien ik de route nog wel wilde proberen heb ik meteen het touw doorgetrokken, opnieuw ingebonden en meteen maar weer omhoog gegaan. Ik merkte dat ik moe was van 2 dagen hard projecten. Verzuren deed ik niet maar herstellen of kracht terug winnen op mijn rusten lukte ook niet. Snel doorklimmen was dus uiteindelijk de beste optie. Ik voelde me erg moe maar de motivatie om de route uit te klimmen was toch sterker en heeft het dus uiteindelijk ook gewonnen van de vermoeidheid. Weer een super mooie route erbij.

Een leuke verassing was nog wel dat een Collega van mijn werk (Carlijn) samen met haar man nog even op bezoek zijn geweest in Margalef. Ze zou eigelijk mee gaan klimmen maar door een heftige knieblessure zat het er helaas even niet in. Het was erg leuk om weer even iemand van mijn werk te zien en te spreken. Na een koffie in een authentieke spaanse bar heb ik nog even een korte ronleiding gegeven waarna ze weer terug naar de camping zijn gegaan.

Na de rustdag (Donderdag) had ik eigelijk maar 1 doel en dat was Ball del Tríceps (8b) afronden. Stefan had inmiddels ook in de route gewerkt en was samen met mij naar de route gegaan om hem te klimmen. Er zat weinig om in op te warmen, ten minste er waren weinig routes waar ik echt warm in kon worden. Daarom besloot ik maar om rustig in mijn project op te warmen. Na een borstel beurt was het tijd om een poging te doen, helaas zonder succes. Stefan had opnieuw moeite met de eerste passen en wellicht toch het begin een beetje onderschat. Nadat we samen opnieuw naar het begin hadden gekeken had ook hij een goede sequentie te pakken. Zijn eerste poging strande ook helaas net voor het einde van het eerste moelijke stuk.

De moeilijkheid van deze route was voor mij eigelijk het tweede gedeelte van de route en die ene hele verre pas. Je kunt de pas ook anders doen, daarvoor moet je alleen een vervelende handwissel maken. Handwissels vind ik altijd verschikkelijk omdat ze de snelheid en de soeplesse uit het klimmen halen. Ik heb er nog even naar gekeken maar dit was voor mij zeker geen optie. De enige mogelijkheid was om dus toch de lange pas te maken. Uiteindelijk had ik en goede methode gevonden door 3 vingers helemaal rechts in de greep te klemmen dit resulteerde dan wel na 2 pogingen in bloedende vingers maar de pas ging ineens een stuk beter. In deze pas moet ik met mijn rechterarm erg ver afblokkeren zo ver zelf dat mijn rechter hand tot onder mijn heup reikt. Ik kon nu frontaal gaan staan, afblokkeren tot een klein frut greepje daarna met links een kneedrop en nog even verder doorblokken naar een goede pocket. Daarna nog twee verre passen en dan zat het eerste gedeelte van de route erop.

Nadat Stefan was geweest was het mijn beurt weer. Mijn poging strande weer bij de verre pas maar ik voelde me sterk en meer zelfverzekerd. Na de route nog even gevisualiseerd te hebben deed ik weer een poging, dit keer was het raak. Ik deed de boulder, daarna kwam nog en erg lastig stuk voor mij. Toch wist ik dat ik niet meer los ging laten Ik versuurde, maar kon toch wel weer herstellen. Ik kon uiteindelijk de ketting klimmen en maakte nog even een vreugde sprong weer een project afgerond!

Stefan deed nog een super goede poging. Hij kwam door de begin boulder heen, het zag er allemaal super steady uit en ik was er van overtuigd dat dit zijn eerste 8b ging worden. Toch ging het bovenin mis. Hij kon een greep niet meer vasthouden en viel. Totaal uitgeput hing hij daar enkele minuten in het touw. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het een super goede poging was maar dat ook het einde nog wat beter uitgewerkt moet worden.

Stefan is vastbesloten om terug te gaan en de route af te maken.

Tot de volgende update!