Migranya profunda again and again

Net voordat ik terug naar nederland ben gevlogen (zie vorige bericht) heb ik met Stefan nog 2 dagen en later nog 1 dag met 2 amerikaanse vrienden (Mike en Dan) in Migranya profunda gewerkt. Ik was pas 1 keer eerder voorbij de eerste moeilijke passage gekomen.

Nu na lange tijd niet in de route te hebben gewerkt lukte het me keer op keer om erg ver in de route te komen. Toch steeds bij de tweede moeilijke passage lukte het niet om de route af te ronden. Het was in totaal de 5de of de 6de dag dat ik in de route werkte. De derde klimdag op rij kwam ik weer erg ver in de route. Het gaf mij wel het gevoel dat ik de route moest kunnen klimmen.

Hierna ben ik een week naar NL gegaan maar toch waren mijn gedachte steeds weer en ook erg vaak gedurende de week bij deze route. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb geprobeerd en schijnt ook moeilijk te zijn voor de graad. Keer op keer moet je weer dat eerste stuk klimmen totaan de rust. Dan kun je kiezen of je recht omhoog gaat (migranya 8b) of dat je verder links gaat (migranya profunda 8b+) Je vraagt je dan toch af hoeveel moeilijker profunda kan zijn en hoeveel dat +je meer uitmaakt.

Terug in spanje was ik erg gemotiveerd om de route weer te gaan proberen. Weer ging het erg goed en kwam ik weer op dezelfde pas eruit. De laatste moeilijke pas voor de goede rustpositie. Inmiddels ben ik al 14 keer bij die pas eruit gevallen en keer op keer moet je weer dat eerste stuk klimmen. Gisteren de klimdag na de rustdag zou de dag moeten zijn dat het moest gebeuren. De eerste poging ging super ik was nog nooit zo fit en ik was nog nooit zo ver gekomen. Toch weer die ene pas die niet lukte.

Mike is vanochtend naar huis gegaan. Dit wist ik natuurlijk gisteren ook al. Ik wilde gisteren nog wel een poging doen maar ik kon het niet meer opbrengen. Fysiek was alles wel ok maar om steeds jezelf weer mentaal op te laden om dat eerste stuk te klimmen lukte even niet meer. DAarnaast speelde in mijn achterhoofd mee dat er bijna geen mensen meer in siurana verblijven omdat het seizoen al enkele weken geleden is afgelopen voor siurana. Het is te warm aan het worden en de enige mogelijkheid is om 's avonds nog wat te klimmen. Het zou dus lastig zijn om een klimmaatje te vinden, daarnaast is siurana erg groot en moet die persoon ook maar net naar deze sector willen. Al met al veel factoren die meespeelden.

Op de valreep is het toch nog goed gekomen, in de zin dat ik een jongen uit de UK heb leren kennen die hier nog tot 9 juni zit. Op die dag komt Tim Reuser mijn kant op en zullen we samen afreizen naar rodellar. Ik heb dus nog een week om in mijn project te werken.

Ik weet dat ik de route kan klimmen wat ik niet weet is hoeveel tijd het nog gaat kosten. Daarnaast is weten dat je iets kunt en iets daadwerkenlijk doen toch nog wel een wezelijk verschil. Was het allemaal maar zo makkelijk. De route is voor mij erg lastig; ik sta bij veel passen volledig uitgestrekt en de mate waarin de route overhangt is meer dan waar mijn sterke punt ligt, daarnaast zijn de rustposities slecht maar moet ik ze toch optimaal benutten.

Het probleem nu is het mentale spelletje. Ik heb altijd bewonding gehad voor mensen die lang in 1 route kunnen werken. Mentaal gaat het namelijk aan je knagen. Zeker als je steeds keer op keer op dezelfde passage eruit valt. Hoe kan een klimmer zich steeds voor 100% blijven motiveren om tot het uiterste te gaan. Daarnaast zal er ook een moment zijn waarop je toe moet geven dat iets niet lukt, je zult dus op moeten geven. Ieder persoon is daar verschillend in en ik ben er heel slecht in om dingen op te geven. Wanneer je 1 dag in een route hebt gewerkt dan is dat voor mij geen probleem, ook niet wanneer je zo eens en de maand weer eens die route probeerd en alle tijd hebt. Nu zit ik iedere dag tegen die ene route aan te kijken die ik zo graag wil klimmen. Naast dat het heel moeilijk is is het ook een van de mooiste routes die ik ooit heb geprobeerd de motivatie is dus wel aanwezig om de route te klimmen maar aan de andere kant spelen andere vragen toch ook door mijn hoofd zoals bijvoorbeeld hoe groot de teleurstelling is als je op moet geven? en hoe groot is de vreugde als het wel lukt? en is dat het allemaal wel waard?

Ik merk dat ik me qua klimmen op nieuw terrein begeef in de zin dat ik nog nooit zo lang in een route en aan 1 stuk heb gewerkt. Ik ben super gemotiveerd maar aan de andere kant spelen factoren waar ik minder invloed op heb ook mee. Factoren zoals het weer en het ten einde lopen van het seizoen voor Siurana en daarmee ook de tijd om deze route af te ronden. Daarnaast is het een route waarin de progressie die ik boek miniem is. Keer op keer ga ik helemaal stuk in die route. Het enige verschil wat ik merk ik dat ik de ene keer beter kan herstellen dan de andere keer. Toch kom ik steeds net zo ver. Wat is er dan voor nodig om net dat beetje dieper te gaan? is het een kwestie van nog fitter worden of misschien toch mentaal nog wat harder doorbijten?

To be continued. . . . .

Weekje Nederland

Afgelopen week stond een weekje Nederland op het programma. Aangezien een vlucht nederland retour weinig kost was dit een mooie gelegenheid om mijn vrienden, collega's en familie eens te bezoeken.

Wanneer je zo kort in NL bent wil je natuurlijk zo veel mogelijk doen in de beperkte tijd die je hebt. Dit resulteerde dan ook in een overvol schema. Toch was het super leuk om iedereen weer eens te zien. Aangezien ik al zo lang weg was vond ik het vaak erg leuk om te horen hoe het met iedereen ging omgekeerd vonden zij het vaak leuk om te horen wat ik allemaal gedaan had in die 3 maanden. Gelukkig zijn de meeste mensen via mijn blog op de hoogte gebleven maar ik kwam er toch niet altijd onderuit om te vertellen hoe het geweest was.

Naast de vele koffie momentjes en etentjes stond voor zaterdag ‘Modern Warfare: Life Fire Exercise' op het programma. Hiervoor zijn we met een groep vrienden naar een locatie vlakbij volkel afgereist om eens een middagje te gaan paintballen. We hadden 3 uur lang een baan gereserveerd om nu eens te kijken of paintballen nu enige overeenskomsten vertoonde met gamen achter een pc.

Na een korte uitleg konden we van start. We waren met 10 man en in het arrangement zaten 1500 ballen. Uiteindelijk hebben we in 3 uur tijd ongeveer 6000 ballen opgeschoten. Zeker tegen het einde van deze 3 uur hadden we een goede tactiek ontwikkeld. Tijdens de uitleg waren een aantal regels van belang voor het spel waaronder: niet binnen een afstand van 10 meter op elkaar schieten en als je geraakt was moest je HIT roepen en met je geweer naar beneden het veld verlaten. Hierbij was het niet toegestaan om nogmaals op een persoon te schieten die al geraakt was. Beide regels werden aan het einde van onze 3 uur durende battle regelmatig aan de laars gelapt wat dan weer resulteerde in de nodige blauwe plekken en headshots. Onder het motto: better to be safe than sorry werden mensen vaak ook nog wel een paar keer extra geschoten als niet voor 400% duidelijk was dat ze al geraakt waren :)

Na deze actieve middag konden mike ik en Jelmer aanschuiven bij de BBQ bij jerome thuis en na een telleurstellende champions league finale voor enkele van de familie leden zijn we op stap gegaan waarna we als afsluiter nog even van 4 tot 7 over de meimarkt hebben geslenterd. Dit resulteerde voor mike en mij in enkele mooie aankopen waaronder roze croqs, ski's, snowboots, messenset, Cars vlaggetje en niet te vergeten een educatief boek over baby's en dit alles voor het mooie bedrag van 6 euro en 50 cent. Al met al een erg geslaagde dag!

Ondanks dat ik weinig zin had om binnen te klimmen ben ik toch op maandag maar even een keertje gaan klimmen. Dit omdat het leuk was om even wat mensen op de klimhal te ontmoeten anderzijds ook met oog op mijn project. Ik wilde toch het voordeel behouden wat ik had opgebouwd in die weken. Ik heb geen zware training gedaan maar mijn lichaam net genog geprikkeld om in conditie te blijven. Naast het klimmen heb ik iedere dag 20 minuten hard gelopen. Iets waar ik eigelijk een hekel aan heb maar goed met oog op mijn project iets waar ik me wel overheen kon zetten.

Donderdag middag zou ik met mike terug vliegen naar Spanje om datn enkele dagen met mike te gaan klimmen. Aangekomen bij eindhoven airport deed zich meteen een probleem voor namelijk een staking van de Franse Luchtverkeerleiders, iets wat over de afgelopen maanden al eerder is voorgekomen. Chaos op het vliegveld was het resultaat. Mike had het al vaker aan de stok gehad met Ryanair en wist aan welke touwtje hij het beste kon trekken. Ik schat in dat wij de laatste waren die de terminal binnen kwamen maar ook weer de eerste waren die de terminal uitkwamen. Een snel telefoontje van mike resulteerde in een gratis omgeboekte vlucht diezelfde avond van Dusseldorf weeze, erg vervelend voor mike was dat ie nu nog een dag langer in Spanje moest blijven. Diezelfde avond zijn we nog naar spanje gevlogen.

Dedicated

De laatste week margalef is voorbij gevlogen. Ondanks de plannen om naar Tres Pons te gaan hadden we toch besloten om in Margalef te blijven. Twee amerikaanse jongens (daniel and Mike) zijn inmiddels bij ons aangehaakt. (hierboven een foto van Daniel die uit zijn project valt.) Ze hadden plannen om naar Rodellar te gaan, maar gezien het weer was dit niet zo goede optie. Het heeft hier eigelijk af en aan geregent en de temperatuur is erg koud voor de tijd van het jaar. Margalef is met deze omstandigheden eigelijk een prima plek om te vertoeven. Het droogt namelijk snel en er zitten ook veel routes die droog blijven. Een voordeel van dit weer is dat het vaak mooie plaatjes opleverd aan het einde van de dag.









Na de 2 8b's die ik op de sector Espadelles had geklommen waren er nog een aantal lijnen die ik graag wilde proberen. In mijn hoofd gaan de projecten toch altijd sneller dan ze in werkelijkheid gaan. Ik had nog 3 routes die ik op de Finestra sector graag wilde proberen. Voor 1 route had ik al ingeschat dat ik waarschijnlijk meer tijd nodig zou hebben dan we nog te besteden hadden in margalef dus die had ik al snel laten varen. Er waren nog 2 8b's die dicht naast elkaar zaten die ik graag wilde proberen. De linker was een rechte route en de rechter een stevig overhangende route. Ik had ingeschat dat de linker minder tijd nodig zou hebben dan de rechter omdat dit waarschijnlijk meer mijn stijl was en daarom besloot ik met de overhangende route te beginnen.

Hieronder nog een foto van Tim in Garotina (7a) op de Finestra sector



De route Nina Mala (8b) is een route die je kunt opdelen in twee stukken. Het eerste stuk is zo'n 14 meter lang en redelijk overhangend. De passen zijn redelijk lang en de grepen niet al te best. Stefan had ook al in deze route gewerkt en wist mij te vertellen dat het eerste deel niet zo moeilijk was en dat de crux in het tweede deel zat. Nadat ik de route had geprobeerd verschilde ik toch nogal van mening.

Het eerste stuk was erg vermoeiend voor mij en ik had al snel door dat de truc was om fit door het eerste stuk te komen om zo het tweede deel te kunnen klimmen. Aan de einde van het overhangende gedeelte kwam een voor mij lastige passage omdat ik mijn dikke vingers niet in een greep kreeg. Keer op keer bleek dit toch een moeilijke passage te zijn. Op de helft kwam een passage met twee ondergrepen. Beide goed genoeg om even op te schudden maar niet goed genoeg om te herstellen. Vanuit deze ondergrepen kwam een lange pas naar een mono. De eerste keer toen ik deze pas probeerde scheurde er meteen een stuk huid van mijn vinger af. De greep was klein en ik kreeg er maar moeilijk mijn dikke vinger in. Uiteindelijk was de oplossing een stukje tape. 1 keer circulair tapen zorgde ervoor dat ik wel de pas kon maken maar niet mijn huid kapot trok. Nadeel was dat ik mijn vinger er echt in moest persen en dit koste dan weer veel meer tijd. Nadat je je middelvinger in de mono hebt geprakt komt een hele lange pas naar een goede greep. De eerste paar keer dat ik deze pas maakte schoot er steeds door mijn hoofd wat er zou gebeuren als ik bij deze pas zou vallen. Zou mijn vinger er gewoon uitschieten, zou mijn vel van mijn vinger worden afgestroopt of misschien nog erger zou mijn vinger blijven zitten. Om dit toch een beetje rust te geven in mijn hoofd had ik met mezelf afgesproken dat ik gewoon niet bij deze pas zou gaan vallen.

Na de pas met de mono kreeg je de beste rustpositie uit de route. Twee redelijke grepen waar je een beetje op kon rusten en schudden. De wand veranderde van een sterk overhangende route naar een rechte route met uiteindelijk de eindketting op een stukje plaat. Het laatste stuk was niet het moeilijkst voor mij maar wel moeilijk wanneer ik vermoeid daar aankwam. Belangrijk was dat in dit laatste stuk de bewegingen goed uitgevoerd bleven worden. Secuur klimmen was erg belangrijk. Na de rust kwamen 2 harde passen op randjes, daarna een aflopende kom met rechts. Hierna een beweging die ik persoonlijk het mooiste vond van de gehele route. Een diepe kneedrop met links zorgde ervoor dat ik de volgende greep kon bereiken. Deze beweging voelde voor mij erg natuurlijk aan bleek later toen ik naar andere klimmers keek ook de goede oplossing te zijn voor deze passage. Na deze passage moet je nog 8 meter klimmen tot de ketting. De laatste meters zijn nog erg moeilijk en secuur blijven klimmen was erg belangrijk. Ik had al gezien dat zelf de laatste pas of zelfs het clippen van de ketting er nog voor kon zorgen dat ik zou vallen.

Na het uitwerken kwam ik tot de conclusie dat de route erg moeilijk was voor mij. Grepen waar ik mijn vingers niet goed in kreeg, slechte rustposities, fysiek begin en moeilijk tot op de laatste pas waren niet echt de eigenschappen die goed bij mij paste. Toch waren de bewegingen geniaal en ik dacht dat ik dit wel kon klimmen. De eerste 2 dagen heb ik alleen maar het begin geklommen. Dit om het begin te trainen. Ik wist dat ik de pas met de mono niet wilde proberen als ik niet fit door het begin heen kwam. Aan het begin van de derde dag voelde ik me fit genoeg en ik klom voorbij de mono passage. Ik kwam bij de rust aan en kon redelijk herstellen. De beweging met de kneedrop was minder succesvol wat resulteerde in een flinke val. Na deze poging wist ik zeker dat ik de route kon klimmen ik wist alleen nog niet hoeveel tijd dit zou gaan kosten.


Baalmomentje
Ik werkte het einde nog een keer uit en ik daarna nam ik nog een lange tijd rust. Aan het einde van de derde dag deed ik nog een poging. Alles ging goed en ik kwam door de passage met de mono en door de passage met de kneedrop. Daarna kon ik een beetje schudden en op adem komen op twee redelijke grepen ik voelde me hier erg fit. Ook de volgende passage ging goed en ik kwam op een grote zijgreep uit waar ik weer een beetje kon schudden. Mijn rechter arm was erg zuur maar ik hoefde nog maar 3 passen en dan kon in de ketting clippen. Ik heb daar enige tijd gehangen en toen besloot ik te gaan ook deze 3 passen gingen goed en toen hing ik daar de ketting voor mijn neus maar te verzuurd om nog iets te doen. Ik probeerde nog de ketting te clippen maar dit resulteerde uiteindelijk in een scheeuw en een flinke val. Totaal uitgeput hing ik in het touw te bungelen. Ik had de route eigelijk geklommen maar eigelijk ook weer niet. De ketting clippen hoort er nu eenmaal bij. Ook dit gebeurt zei ik tegen Stefan en Tim, die ook niet goed wisten wat ze tegen mij moesten zeggen.





De dag erop regende het en ik was nog steeds erg moe van de dag ervoor. Mentaal was het erg zwaar, wat als ik daar weer zou vallen, ik was ten slotte erg verzuurd en wie zegt dat ik de volgende keer minder verzuurd ben. Na de hele dag gerust te hebben besloot ik toch nog naar de route te gaan. Ik werkte de route nog een keer uit en keek nog een keer naar het einde. Mijn methode was goed voor mij dus daar lag het niet aan. Het begon te regenen en het einde was nat. Ik besloot het begin nog even twee keer snel achter elkaar te doen om hier nog wat fitter in te worden. Ik had me helemaal ingesteld om een poging te doen die dag, maar door het weer was dit niet mogelijk. De twee keer dat ik nog het eerste stuk klom voelde ik me erg slap en gedemotiveerd. Ik had nog maar 2 dagen in Margalef om deze route te doen.

De dag erop was ik eerst met Stefan naar een andere sector gegaan. Ik wilde eerst niks doen maar besloot daarna toch maar een 7b als W-up te doen. Slechte keus helaas, deze route resulteerde in de lelijkste route die ik in mijn gehele leven had gedaan en een zere ringvinger voor mijn rechter hand. Niks ernstigs gelukkig maar toch iets waar ik voorzichtig mee moest zijn. Na Stefans mislukte OS poging in een 8a daar wilde ik graag naar mijn project op de andere sector. Ik warmde op in het begin liet me daarna zakken en ruste een tijdje. Na zo'n 40 minuten rust was tijd voor een poging. Ik voelde me niet super sterk en zelf een beetje vermoeid. Ik kwam op de helft bij de ondergrepen aan en ik kon daar niet echt schudden. Ik besloot toch door te klimmen ik kwam bij de rust aan en wonderbaarlijk genoeg kon ik daar wel herstellen. Vanaf dat moment begon ik er toch weer een beetje in te geloven. De pas met de kneedrop lukte net en ik kon weer enkele meters doorklimmen. Daar hing ik weer 3 passen voor het einde er ging vanalles door mijn hoofd, met name dat deze poging veel slechter ging dan de vorige poging waarin ik zo ver kwam. Toch merkte ik dat ik goed kon herstellen. Ik probeerde met name mijn rechter arm beter te rusten omdat ik daar van moest klimmen. Ik maakte twee bewegingen en normaal zou ik er dan nog een maken naar de eindgreep. Ik had de greep met rechts goed arque en besloot dat ik meteen vanaf hier wilde clippen. Waarom ik dit deed.. . Geen idee ik had deze passage al zo'n 20 keer uitgewerkt en was nog nooit op het idee gekomen om vanaf laag te clippen. De clip ging goed en helemaal blij kon stefan mij laten zakken. Dit was voor mij de hardste route die ik tot nu toe heb gedaan even onafhankelijk van de graad. Daarnaast was het mijn 10de 8b wat ook al rede gaf voor een feestje.

In de tussentijd was er al meer gebeurt en zoals ik beloofd had zou ik jullie op de hoogte houden van Stefans progressie in de route. Na de laatste poging van Stefan in Ball del Triceps (8b) waarin hij helemaal bovenin viel had hij een dag rust gehouden. De dag erop ging ik met stefan terug naar de route. Na een nieuwe uitwerksessie en een half uurtje rust was het tijd voor en poging. Hij ging erg soepel door het het begin heen en daarna leek het of hij overal goed kon herstellen. Zelf aan het einde kon hij nog een paar minuten schudden en rusten. Zijn eerste 8b was een feit.

Gisterenochtend zijn we terug gegaan naar Espadelles om foto's te maken van Stefan en van mij in de route. Ik heb de foto's van stefan geschoten en hij van mij. Zie hieronder het resultaat.









Morgen gaat Tim naar huis en ga ik met Stefan nog 3 dagen in siurana klimmen

To be continued....

Margalef

Na Santa Linya was het weer tijd om naar Margalef te gaan. De weersvoorspellingen waren niet al te best en dan is Margalef een goede plek om naar toe te gaan. Klimmen is hier namelijk ook mogelijk wanneer het een beetje heeft geregent.

Ik had na Santa Linya 2 rustdagen genomen en mijn eerste klimdag had ik gebruikt om lekker veel routes te doen. De tweede dag zijn we naar Espadelles gegaan. De temperatuur was inmiddels zo´n 10 graden gezakt in vergelijking met de week ervoor dus dat maakte het mogelijk om ´s ochtends voordat de zon in de wand kwam op deze sector te klimmen. Ik had hier nog een 8b (batuka) zitten die ik graag af wilde maken. Ik kon snel de setjes in de route hangen omdat ik alle passen nog wist. Daarna eigelijk meteen uitgebonden en weer terug erin gegaan. De route bestaat uit een boulder aan het begin gevolgt door een goede rust en een tweede gedeelte waar je nog wel een aantal moeilijke passages in zitten. De boulder aan het begin vind ik niet zo moeilijk maar voor mij zit de moeilijkheid in het tweede gedeelte. In mijn eerste poging van de dag kwam ik verder dan ooit, maar viel ik er toch aan het einde uit. Na een uurtje rusten en zekeren was het weer mijn beurt. De boulder aan het begin ging goed zoals voorheen, het enige verschil was dat ik minder moe op de rust aan kwam en bijna volledig kon herstellen. Ik kon in het tweede gedeelte goed doorvechten en daardoor gelukkig de route afmaken. Another project done!

Maandag hadden we rustdag. gepland, uiteindelijk was er ook geen andere optie mogelijk want het heeft namelijk 30 uur aan 1 stuk door geregent. Ik had magalef nog nooit zo nat gezien! De dag na de rustdag zijn we eerst maar naar Lleida gegaan om boodschappen te doen. Toen we terug kwamen zijn we opnieuw naar Espadelles gegaan.

Ik had afgelopen jaar hier in El Ball del Tríceps (8b) op sector Espadelles gewerkt. Ik kon toen van de begin boulder de passen los wel maken alleen aan elkaar was het nogal een probleem. De route is ongeveer 25 meter lang en ziet er erg aantrekkelijk uit. Het is een overduidelijke grijze streep op een gele wand. k besloot hier nog eens een kijkje in te nemen. In kon de passen snel weer maken maar ik merkte toch wel dat ik afgelopen jaar een inschattingsfout had gemaakt. Ik dacht toen als ik de boulder doe dan lukt de rest ook wel. Nu kwam ik toch tot de conclusie dat het einde nog erg lastig was. Geen goede rust en nog tricky pasjes aan het einde. Ik deed een aantal posing maar strande steeds bij de moeilijke begin passage. Ik besloot toch om even door de klimmen om zo wat zelfvertrouwen op te doen in het eindstuk, daarnaast leek het me ook een goede training. Ik kon het einde wel klimmen maar ik was echt mega verzuurd steeds. Twee dagen had ik een beetje af en aan in de route gewerkt, steeds ´s ochtends omdat we ´s middags naar een andere sector gingen.

Aan het einde van de tweede dag heb ik nog een 8a+ gedaan op de Sector Finestra. Sargantana Killer (8a+) is een licht overhangende boeg. Dave Graham had me deze route aanbevolen en vertelde mij dat dit helemaal " the Shit" was. Het was al erg laat op de dag en ik wilde toch nog even wat doen. Een aantal mensen hadden aangeraden om deze route On sight te proberen. Dit probeerde ik ook maar ik strande al bij de 4de pas. Dit vond ik uiteindelijk niet zo erg aangezien dit beter was dan er bovenin uit te vallen. Ik werkte de route helemaal uit en kon goed opwarmen (het was deze dag door de sterke wind en bewolking erg koud). Uiteindelijk vond ik het een geniale route die erg technisch was en mooie bewegingen bevatte. Toen ik na het uitwerken op de grond was begon het al een beetje donker te worden. Aangezien ik de route nog wel wilde proberen heb ik meteen het touw doorgetrokken, opnieuw ingebonden en meteen maar weer omhoog gegaan. Ik merkte dat ik moe was van 2 dagen hard projecten. Verzuren deed ik niet maar herstellen of kracht terug winnen op mijn rusten lukte ook niet. Snel doorklimmen was dus uiteindelijk de beste optie. Ik voelde me erg moe maar de motivatie om de route uit te klimmen was toch sterker en heeft het dus uiteindelijk ook gewonnen van de vermoeidheid. Weer een super mooie route erbij.

Een leuke verassing was nog wel dat een Collega van mijn werk (Carlijn) samen met haar man nog even op bezoek zijn geweest in Margalef. Ze zou eigelijk mee gaan klimmen maar door een heftige knieblessure zat het er helaas even niet in. Het was erg leuk om weer even iemand van mijn werk te zien en te spreken. Na een koffie in een authentieke spaanse bar heb ik nog even een korte ronleiding gegeven waarna ze weer terug naar de camping zijn gegaan.

Na de rustdag (Donderdag) had ik eigelijk maar 1 doel en dat was Ball del Tríceps (8b) afronden. Stefan had inmiddels ook in de route gewerkt en was samen met mij naar de route gegaan om hem te klimmen. Er zat weinig om in op te warmen, ten minste er waren weinig routes waar ik echt warm in kon worden. Daarom besloot ik maar om rustig in mijn project op te warmen. Na een borstel beurt was het tijd om een poging te doen, helaas zonder succes. Stefan had opnieuw moeite met de eerste passen en wellicht toch het begin een beetje onderschat. Nadat we samen opnieuw naar het begin hadden gekeken had ook hij een goede sequentie te pakken. Zijn eerste poging strande ook helaas net voor het einde van het eerste moelijke stuk.

De moeilijkheid van deze route was voor mij eigelijk het tweede gedeelte van de route en die ene hele verre pas. Je kunt de pas ook anders doen, daarvoor moet je alleen een vervelende handwissel maken. Handwissels vind ik altijd verschikkelijk omdat ze de snelheid en de soeplesse uit het klimmen halen. Ik heb er nog even naar gekeken maar dit was voor mij zeker geen optie. De enige mogelijkheid was om dus toch de lange pas te maken. Uiteindelijk had ik en goede methode gevonden door 3 vingers helemaal rechts in de greep te klemmen dit resulteerde dan wel na 2 pogingen in bloedende vingers maar de pas ging ineens een stuk beter. In deze pas moet ik met mijn rechterarm erg ver afblokkeren zo ver zelf dat mijn rechter hand tot onder mijn heup reikt. Ik kon nu frontaal gaan staan, afblokkeren tot een klein frut greepje daarna met links een kneedrop en nog even verder doorblokken naar een goede pocket. Daarna nog twee verre passen en dan zat het eerste gedeelte van de route erop.

Nadat Stefan was geweest was het mijn beurt weer. Mijn poging strande weer bij de verre pas maar ik voelde me sterk en meer zelfverzekerd. Na de route nog even gevisualiseerd te hebben deed ik weer een poging, dit keer was het raak. Ik deed de boulder, daarna kwam nog en erg lastig stuk voor mij. Toch wist ik dat ik niet meer los ging laten Ik versuurde, maar kon toch wel weer herstellen. Ik kon uiteindelijk de ketting klimmen en maakte nog even een vreugde sprong weer een project afgerond!

Stefan deed nog een super goede poging. Hij kwam door de begin boulder heen, het zag er allemaal super steady uit en ik was er van overtuigd dat dit zijn eerste 8b ging worden. Toch ging het bovenin mis. Hij kon een greep niet meer vasthouden en viel. Totaal uitgeput hing hij daar enkele minuten in het touw. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat het een super goede poging was maar dat ook het einde nog wat beter uitgewerkt moet worden.

Stefan is vastbesloten om terug te gaan en de route af te maken.

Tot de volgende update!