Migranya Profunda

Nou iedereen is naar huis. Ik heb Vanochtend sakai opgehaald bij de Refugi in margalef. Een Japanse jongen die hier voor 3 maanden zit en geen woord spaans en bijna geen engels spreekt. Ik was vandaag met hem in de winkel om boodschappen te doen en voordat ik hem dan heb uitgelegd wat nu de bedoeling is ben ik al een half uur verder. Alles is nieuw voor hem en hij is super nieuwsgierig naar alles. Het lijkt net een klein kind in een speelgoedwinkel als je hem zo door de supermarkt ziet lopen.

Toen ik hem voor de eerste keer zag dacht ik dat ie niet zo goed zou klimmen, vanochtend vertelde hij mij dat hij in japan al 9a had geklommen. Hier heeft ie inmiddels ook al in verschillende harde dingen gewerkt en ook al het ea geklommen.

Ik was de laatste 2 dagen met Miriam, Femke en Jonas in siurana. DAar zat namelijk een route waarvan ik dacht dat Miriam die wel kon klimmen. Tagediebe (7c) is een route op sector L´olla die gekenmerkt word door veel kleine greepjes in een rechte wand. Nadat ik de route voor Miriam had ingehangen was ik niet meer zo zeker dat de route zo geschikt was. In mijn gedachte was de route namelijk veel makkelijker. Toch bracht ze het er goed vanaf en wist alle passen redelijk snel te maken. Na een onrustige nacht Voor Jonas, Femke en Miriam vanwege de extreme wind zijn Jonas en Femke op grau del masets gaan klimmen. Ik ben met miriam terug gegaan naar Tagediebe. Na de setjes erin te hebben gehangen en alles nogmaals uit te hebben gewerkt begon het er dan toch wel een beetje op te lijken dat het allemaal wel mogelijk was. Ondanks dat het 2 niveaus hoger was dan ze ooit had geprobeert of geklommen kon ze hier erg goed in bewegen. Na een half uurtje in de zon was het tijd voor een poging. Het begin ging soepel daarna, van de pocket naar het randje voet in het gat randje ernaast pakken ver door en een dynamische pas. Ze was nog nooit zo ver gekomen het ging goed en ineens was het voorbij en hing ze in het touw. Ik dacht jammer, straks nog een poging. Helaas had ze op een scherp randje een gat in haar vinger getrokken. Later hebben we het nog geprobeer te tapen maar helaas, bij deze route heb je veel gevoel nodig en met zo´n stuk tape rond je vinger is het gevoel een stuk minder.

Ik heb afgelopen 2 dagen in Migranya Profunda gewerkt (8b+). Migranya was mijn eerste 8b en de verlenging (profunda) ervan ziet er ook geweldig uit. Ik ben erin gegaan om even een kijkje te nemen. Ik kon alle passen snel maken behalve de eindpas. Uiteindelijk snapte ik ook wat hierbij de bedoeling was. Ik kwam uit de route en was meteen helemaal verkocht. Ik kon de passen maken en dat betekent voor mij dat de passen mogelijk zijn. Wat een geniale lijn is dat! De route is erg athletisch met veel verre passen, overal sta ik erg uitgestrekt maar ik pas overal tussen. Het is veruit de mooiste lijn die ik ooit heb geprobeerd. Het ziet er geweldig uit en het klimt geweldig, kortom echt een droomlijn voor mij. De tweede dag dat ik erin gwerkt heb heb ik in de eerste crux even een trucje afgekeken waardoor ik maar 2 voetwissels hoef te maken ipv 3. Het einde van de route wist ik ineens te klimmen. Ik ga nu even een weekje klimmen in st linya om vervolgens terug te keren naar migranya profunda. Ik ben nog nooit zo gemotiveerd geweest om een lijn te klimmen!!!

Tot snel

Stuk ongeluk

Sjanett had al niet veel geluk met haar auto en het weer maar het kon toch blijkbaar allemaal nog veel erger. Ik en michiel waren rustig even wat routes aan het bekijken toen daar ineens de huurauto van miriam aangescheurd kwam. Toen ik in de auto keek was het mij al vlug duidelijk. . . . Steen op het hoofd gekreken. Een andere klimmer had een flinke kiezel naar beneden getrapt en die was vanaf 15 meter op het hoofd van Sjanett gevallen. Miriam wist met haar net opgefriste EHBO curses snel te handelen en het bloeden te stoppen. Ze vertelde mij dat er misschien een ambulance naar het dorp zou komen, omdat het allemaal niet levensbedreigend was is er niet gekozen om een helicopter te sturen. Ik nam het stuur van miriam over en ben naar Margalef gescheurd, daar aangekomen geen ambulance, dit was ook niet te verwachten omdat het plaatsje zelf nogal afgelegen ligt en per auto niet al te best bereikbaar is. We besloten daarom maar naar Lerida te gaan en daar zelf naar de eerste hulp te gaan. Na een snelle rally rit bereikten we een Ziekenhuis, helaas was dit een prive kliniek, gelukkig was het andere ziekenhuis dichtbij en 5 minuten later stonden we voor de bali.

De vrouw die achter de bali zat kon de humor wel in zien van het keppeltje van Sjanett en legde ons uit dat ze zo prima Carnaval kon gaan vieren. We kregen gelukkig wel voorang op de andere mensen die daar zaten en mochten meteen doorlopen naar een dokter. Na een korte anamnese konden we doorlopen naar de behandelkamer waar het verband werd verwijderd en de schade goed zichtbaar was. De artsen vonden het allemaal nogal meevallen. Miriam en ik waren toch van mening dat er een behoorlijke snee in het hoofd zat.

De Arts heeft vervolgens wat haar afgeschoren en de wond goed schoongemaakt. Wat ons allemaal verbaasd heeft is dat Sjanett geen hoofdpijn had en ook niet misselijk of duizelig is geweest. Ook heeft ze niet haar bewustzijn verloren. Nadat het hoofd was schoongemaakt konden miram en ik even buiten wachten. Na een dik uur kwam Sjanett met een nieuw keppeltje op naar buiten. Ze hadden het hoofd dichtgeniet en rontgen foto´s gemaakt om te kijken of er geen andere schade zichtbaar was. Alles was verder goed en de nietjes mogen er over 2 weken uit. Toen de vraag vanuit ons gesteld werd of we haar om de 2 uur wakker moesten maken werden we maar raar aangekeken, waarna ook geantwoord werd dat dit niet nodig was. Uitgehongert omdat eten er die dag niet van was gekomen hebben we nog even een pitstop gemaakt bij de Mcdonnalds.


Van klimmen is deze vakantie voor Sjanett niet veel terrecht gekomen, ze heeft nog enkele routes in st linya uitgewerkt maar dit was helaas niet gelukt. Ze heeft beloofd om in mei terug te komen en dan haar eerste 7a te klimmen, hopelijk heeft ze dan meer geluk dan deze vakantie.

Santa Linya

Vanwege het verwachte slechte weer zijn we even 3 dagen in St Linya geweest. Het weer was uiteindelijk minder slecht dan verwacht maar al met al hebben we toch veel regen gehad.

Nadat we Michiel, Daan en Bob van het vliegveld op hadden gehaald, en een korte pitstop bij de carrefour hadden gemaakt voor koffie zijn we doorgereden naar st Linya. Bij aakomst is het altijd weer even leuk om de reactie te bekijken van de mensen die er nog nooit zijn geweest. Het blijft namelijk toch altijd een indrukwekkende wand om te zien.

Bij aankomst waren Dani Andrada en Tomas Mrazek samen aan het klimmen in de grot, ze werden natuurlijk meteen herkend door Daan en Bob de meteen helemaal gemotiveerd waren om ook te klimmen. Zij waren dan ´s ochtends ook de eerste die na een kort ontbijtje in de wand hingen.

De eerste dag was de wand er vochtig en klam, het had de dag ervoor namelijk veel geregent. Na rustig wat te hebben gegeten ben ik uiteindelijk gaan kijken naar de route Irak Attack. Afgelopen jaar had ik al samen met Wessel in deze route gewerkt. Ik kon me nog herinneren dat ik de route erg hard vond en dat ik een vage oplossing had voor het einde.

De route zag er erg nat uit desondanks besloot ik toch om erin te stappen. Ik dacht als ik de passen kan maken als de route nat is kan ik het zeker als het straks opgedroogd is. Zo gezegt zo gedaan en na uitwerken vond ik een betere methode voor het einde, toch bleef de route voor mij erg moeilijk aanvoelen. Ik had al begrepen van andere klimmers dat er verschillende knee-bars in zaten waardoor je redelijk kon rusten. Ik heb de knee bars wel gevonden maar of mijn knie paste er niet tussen of het was te pijnlijk. Al met al vond ik het ook maar een hoop gedoe en was meer tijd kwijt met de juiste positie te vinden voor de knie verklemming dan dat ik daadwerkelijk aan het klimmen was. Na 2 verspilde pogingen door de toch te natte grepen besloot ik dat het voor die dag even voldoende was.

Mijn oog viel op een nieuwe route aan de zijkant van de grot. Licht overhangend en ongeveer 20 meter klimmen. Na een uitwerkposing waarbij ik nog enkele tips kreeg van David Gambus deed ik nog een laatste poging. Het begon inmiddels als erg donker te worden en ook de grepen in deze route waren erg vochting. Geheel tegen verwachting in klom ik door de crux heen, ik miste alleen de laatste sprong naar de verlossende eindgreep.

De dag erop besloot ik verder te gaan met deze route, het was deze dag zonnig en de temperatuur was prima in de zon. Ondanks dat ik de dag ervoor dicht bij de route was had ik toch nog 2 pogingen nodig om de route te klimmen. Later deze dag ben ik opnieuw gaan kijken naar Irak Attack, ik had al ontzettend spierpijn van deze route. Bovenin zaten namelijk 2 ontzettende schouder passages, deze ook nog eens op de schouder die geblesseerd is geweest. Het fysieke karakter van deze route lag mij niet zo en had daarom ook wel de hoop opgegeven dat ik de route snel zou klimmen. De pogingen van deze dag eindegde allemaal in een val in het touw...

De dag erop werd ik wakker met nog meer spierpijn, maar toch een ontzettende drive om de route af te maken. Ik raakte met een Belg aan de praat die er nog even in wist te wrijven dat hij de route erg makkelijk vond. Ik hechte hier verder niet zo veel waarde aan, hij irriteerde me sowiezo al omdat hij bij iedere mislukte poging in welke route dan ook het hele massief bij elkaar aan het schelden en tieren was. Toch bracht hij me op een idee om het laatste stuk nog eens opnieuw te bekijken. Ik had hier een bizarre oplossing bedacht waardoor ik vanaf een pocket nog naar en slechte knijper moest springen uiteindelijk heb ik deze methode aangepast en klom ik de route in de eerstvolgende poging. Ik had een betere methode en had eens goed gelet op mijn ademhaling. Ik merkte door alle fysieke en verre passen dat ik te snel verzuurde omdat een slecht ademhalingsritme had. Dit eenmaal verbeterd kwam ik redelijk fit op de ketting aan.

Ik was erg blij met deze 2 8a+sen. Met name met Irak Attack was ik erg blij. Ik graag alles binnen mijn range kunnen klimmen of het nu overhang of plaat is ik vind het allemaal leuk. Meestal is het alleen zo dat vanwege een tekort aan tijd je een keuze maakt voor een route waarvan je weet dat je hem relatief snel kunt klimmen. Nu heb ik geen last van tijdsdruk en kan ik veel plezier beleven aan routes waar ik normaal niet goed in ben.

Daan wist heel knap in 3 dagen tijd zijn 2de 8a (trio Tenura) en zijn eerste 7c+ (Devora Hombres) te klimmen. Teun voor wie het buitenklimmen nog niet zo vanzelfsprekend is wist zijn eerste 7b+ (asaltin bankis) en zijn eerste en tweede 7c (Niu de chut en ?) te klimmen. Bob heeft nog enige tijd in een 7c+ gewerkt maar kon deze uiteindelijk niet afmaken.

Roman heeft nog een 8a+ gedaan, enkele 8a´s waaron 1 flash en een 7c+ On sight. Ook Stefan wist op de valreep nog een 7c+ en een 8a te klimmen.


Car Crash

Aangezien er al een poule is gestart op de klimhal wanneer mijn bus overlijdt wil ik jullie toch op de hoogte houden van mijn vervoersmiddel

Status motor: Top!
Status remmen: Top!
Status banden: voor Top! achter aan slijtage onderhevig.. . . .
Missing in action: 2 wieldoppen......

Toch is er weer een crash te melden. Toen we michiel nieuwenhuijsen van het vliegveld hebben opgehaald heeft sjanett een auto gehuurd. We konden zelfs een grotere auto krijgen hij was dan alleen een beetje vies... Geen probleem dachten wij, hij word toch wel vies. Er werd ons de vraag gesteld of we voor 12 euro All risk wilde bijverzekeren, de man aan de bali vertelde ons nog dat we ons dan nergens zorgen over hoefde te maken. Volmondig riepen wij alledrie; JA doe maar! Je weet tenslotte maar nooit met al die rare plekke waar je komt als je gaat klimmen.

De weg naar de grot bij st linya kun je op 2 manieren bereiken, 1 is de steile optie de andere is de langere maar vlakke optie. Ik koos voor de vlakke optie. De weg was er modderig en leek erg op een rally parcourt. Met mijn bus was het geen probleem, de auto had er wat meer moeite mee maar bereikte toch veilig de ingang van de grot. Michiel en ik hebben de weg nog even een paar keer op en neer gescheurd om spullen af te zetten bij het bivak veldje. Wij hadden er wel plezier in, Sjanett vond het wat minder en vond het maar eng die diepe geulen.

Michiel en ik bleven in mijn bus bij de grot slapen zodat we niet steeds al de spullen uit de grot hoefde te halen, de rest sliep bij het bivakveldje aan de rand van het dorp. De eerste dag was er geen probleem, de tweede dag zag ik Teun aan komen rennen en wist eigelijk meteen dat Sjanett vast was gelopen. Ik ben meteen in mijn bus gesprongen en daarheen gereden. Michiel lag nog lekker achterin te slapen en werd wild wakker geschud door het rijden over het modderpad. Bij Sjanett aangekomen leek er eigelijk niet veel aan de hand de auto was uit de geul geschoten en in de berm geraakt, de motor deed het nog en er was geen schade te zien. Ik heb mijn bus erachter gezet en een touw opgespannen eerst lukte het niet om de auto los te trekken uiteindelijk kregen we hem toch los. De schade bleek toch erger dan gedacht, de auto was namelijk op een grote steen beland en toen we hem los gingen trekken werd de schade pas echt goed zichtbaar. De radiator was 30 cm naar binnen gevouwen en heel de bumper zat los en was kapot. De auto reed nog en we hebben afgesproken dat we de auto nog zouden rijden en in leveren op de afgesproken datum. Tip voor iedereen de van plan is om hier nog te gaan klimmen; Kies voor de optie all risk verzekeren en kies de stijlere maar betere weg.









Ik heb vanochtend Stefan en Michiel op het vliegveld afgezet en ik ga zo Miriam, Femke en Thijs ophalen. Ook mag ik de auto in gaan leveren......

Hier nog een foto van het schitterende uitzicht vanochtend



Word vervolgt

Vervolg op...

Zoals beloofd een vervolg op de laatste post. Goed nieuws, Michiel hennevelt heeft zijn project af kunnen ronden. Ik was er ook erg blij mee ik had hem namelijk aangespoord om door te gaan met deze route. Gisteren was de laatste dag dat hij hem zou kunnen klimmen omdat we vandaag michiel nieuwenhuijsen, Daan en Bob op gaan halen van het vliegveld waarna we 3 dagen gaan klimmen in St. Linya.
Het was mooi om te zien dat michiel door verschillende fases ging binnen zijn project. In het begin heeft hij alle passen gemaakt, waarna het gevoel ontstond dat het mogelijk was. We hebben daarna besloten dat het verstandig was om eerst het einde te gaan klimmen zodat er dat goed ingesleten zit. Later zouden we dan het begin eraan plakken. De route wordt gekenmerkt door een hard begin op vingergaten waarna een rust komt en er nog een 7b+/7c einde erachteraan komt.
Na 2 dagen wist Michiel het einde makkelijk te klimmen, dit zag er ook erg strak en gecontroleerd uit. Daarna is hij pogingen gaan doen met het begin eraan. We hebben steeds weer opnieuw gekeken of we een makkelijkere methode konden vinden voor bepaalde passages. De vierde dag dat hij erin ging werken wilde hij opgeven en gaf aan dat het ´m niet ging worden. Hij viel er al 3 keer op de laatste moeilijke pas uit en had niet het gevoel dat het ging lukken. Ik heb hem overgehaald om toch door te zetten omdat hij er erg dicht bij was. Na een dag makkelijke routes te hebben geklommen en een goede nachtrust stond hij weer onder de wand. Na enkele pogingen die gestand waren in het begin van de route gaf hij aan dat hij zich minder fit voelde dan enkele dagen terug. In zijn klimmen kon in zien dat hij een beetje zenuwachtig was en niet lekker ontspannen klom. Na een peptalk waarin ik uitlegde dat het normaal was dat je zenuwachtig bent voor een route en dat het belangrijk is dat je probeert te ontspannen heeft hij zelf nog even onder de rots gezeten, nagedacht en toen de route soepeltjes uitgeklommen. Ik was ook erg blij met de prestatie van michiel omdat hij er toch veel dagen in had gestoken en ik er van overtuigd was dat hij de route kon klimmen

Ik heb zelf die dag nog een 8a+ uitgewerkt in de kou. Het uitwerken heeft erg lang geduurd vanwege de koud en omdat ik het een complexe route vind. Uiteindelijk vond ik het echt een supervette route. Mijn eerste poging stande meteen aan het begin omdat ik een tree kwijt was. De derde poging was meteen raak. Alles viel perfect op zijn plek, de boulder aan het begin en het doorklimmen aan het einde. Op de rust halverwege voelde ik wel dat ik best verzuurd was van het begin. Ik had zo hard in de grepen geknepen en wilde ook echt niet loslaten. Op de rust voelde ik wel dat ik verzuurd was maar daarnaast had ik ook het gevoel dat ik nog wel 15 meter kon doorklimmen. Ik was uiteindelijk erg tevreden met de snelle beklimming van deze route.

Nu gaan we op weg naar st linya. Hopelijk is het daar een beetje droog. Ik heb daar nog verschillende projecten van afgelopen jaren. Ik weet alleen nog niet of ik fit genoeg ben.


tot snel. . . .

2 keer 8a 1 keer 7c+

Dit keer geen auto die de berg af rolt of bijna in een ravijn stort maar echt klimnieuws. Nadat ik enkele dagen ervoor gekozen had om veel makkelijke routes te klimmen besloot ik dat het toch maar eens tijd werd voor wat moeilijkers.

Mijn oog viel op de route Telemaster (8a), deze route was in tegenstelling tot transilvania die 20 meter verderop zit veel minder populair, daardoor was het prettig om hierin te werken omdat ik zo niet steeds in de rij hoefde te staan voor een poging. De passen individueel lukte aardig snel en ik had het gevoel dat ik dit wel moest kunnen klimmen. Stefan en Michiel henneveld hebben de route samen met mijn uitgewerkt, waarbij zeker stefan wel veel bewegingen anders deed.
Stefan was uiteindelijk wel degene die de route als eerste wist te klimmen. Ik had daar wat langer voor nodig en merkte dat ik met name te kort kwam in mijn herstel. Na enkele pogingen wist ook ik deze route te klimmen. Het is een licht overhangende route van ongeveer 25 meter. De enige die deze route nog als project heeft is michiel. Hij kon erg goed in de route bewegen en kwam gisteren tot 3 keer toe steeds op de laatste moeilijke pas eruit zetten. Hopelijk lukt het hem morgen.

Gsiteren heb ik nog een 7c+ en een 8a gedaan, deze 8a (transilvania) had ik vorig jaar al met wessel uitgewerkt maar was toe tot lang voor mij. Dit keer ging de route erg makkelijk waarbij ik na lang uitwerken uiteindelijk een mooie en economische methode had gevonden. De 7c+ viel mij erg zwaar, het was een route die begon met een harde boulder op ondiepe vingergaten. Ik had Gijs hier vorig jaar al eens ingezien en die vond de route net als ik erg moeilijk.

Roman heeft inmiddels weer een 8b+ erbij kunnen klimmen en gisteren in de route de teller van stefan staat inmiddels ook al op 3 8a´s. Stefan heeftphoto shot 8b gewerkt wat erg goed ging. Hij heeft zichzelf vandaag rust gegunt en is er erg gemotiveerd om deze route morgen af te maken.

Het weer is het verder erg wisselend, vandaag was het echt te koud om te klimmen. Ik schat dat het ´s avonds toch wel zo´n -8 is geweest. In de zon kunnen we prima klimmen van 12 tot 17 uur. Afgelopen dagen waren ons al enkele malen ijspegels opgevallen aan de wand, vanochtend toen we de kloof inkeken zagen we een bevroren waterval met ijspegels van wel een paar meter. Toch als we zo het nieuws hier kijken hebben we nog geluk gehad in deze regio, in heel spanje is het eigelijk erg slecht weer waarbij er zelf in het zuiden sneeuw is gevallen. De voorspellingen voor aankomende dagen zijn niet al te best....

Dinsdag ga ik Michiel nieuwenhuijsen, Daan en Bob ophalen, waarna de planning is om naar st linya te gaan voor een paar dagen.


Wordt vervolgd....

Slippertje

Afgelopen dagen is het weer erg wisselend geweest. De ene dag zon en 18 graden en de andere dag 11 graden en regen. Op een van deze regenachtige dagen besloten

en wij even naar een gebiedje te gaan kijken. Dit bleek uiteindelijk nogal een stijl pad te zijn, met de regen en de modder die op de weg lag slipte we uiteindelijk achteruit ik heb de auto vervolgens op de handrem getrokken. Daarna even uitgestapt om het resultaat te bekijken.

De bus was met de achterwielen van de weg af geslipt en in de greppel geraakt. Gelukkig was roman erbij en hebben we samen even de bus afgespannen zodat deze niet verder naar beneden kon rollen. Ik heb vervolgens nog met een touw een takel gebouwd om er zeker van te zijn dat de bus niet de helling af kon rollen. 20 minuten later kwamen de hulptroepen. Het hele dorp was uitgerukt; Trekker, 2 jeeps en 2 normale auto´s om te kijken wat er nu weer gaande was. Blijkbaar was dit al vaker voor gekomen en binnen no time waren we weer good to go.




Afgelopen dagen hebben we lekker kunnen klimmen. Nog weinig resultaten geboekt maar al wel veel routes gedaan. Roman heeft inmiddels al een 8b en enkele 8a´s gedaan. Ook stefan heeft al weer 2 8a kunnen doen. Zometeen gaan we Sjanett en Teun van het vliegveld ophalen. Over enkele dagen weer meer.

Espana

Mijn eerste berichtje uit spanje, er is nog weinig te melden want ik ben pas 2 dagen hier. De reis is goed verlopen in totaal 16 reisuren over 1500 km. Niet slecht met een bus die niet vooruit te branden is. Weinig bijzonderheden onderweg alleen 2 uur lang verdwaald in Parijs door een wegafzetting. Later even een paar uurtjes geslapen 300 km voor Toulouse.

Nog wel even een mathieu momentje gehad, toen ik bijna in margalef was moest ik echt nodig naar de wc dus even snel een pitstop gemaakt aan de kant van de weg. Al plassed zie ik ineens in mijn rechter ooghoek mijn bus de helling afrollen.... Gelukkig was ik er snel bij. Wel weer een leermomentje voor de rest van de vakantie

Bij aankomst in margalef was het echt verschikkelijk weer, het was al enkele uren aan het regenen. Daar aangekomen heb ik even aangehaak bij roman en susanne, waarna we besloten hebben om niet te gaan koken maar lekker even wat te gaan eten. Door mijn vermoeidheid en het slechte weer had ik wel even een dipje, ik dahct heb ik hier nu net 1500 km voor gereden.

De dag erop hebben we besloten om naar siurana te gaan. Zie foto hierboven. Hier was het beter weer, en hebben we ons prima vermaakt. Vanochtend heb ik stefan en michiel opgehaald van het vliegveld in Reus.