Nadat we Michiel, Daan en Bob van het vliegveld op hadden gehaald, en een korte pitstop bij de carrefour hadden gemaakt voor koffie zijn we doorgereden naar st Linya. Bij aakomst is het altijd weer even leuk om de reactie te bekijken van de mensen die er nog nooit zijn geweest. Het blijft namelijk toch altijd een indrukwekkende wand om te zien.
Bij aankomst waren Dani Andrada en Tomas Mrazek samen aan het klimmen in de grot, ze werden natuurlijk meteen herkend door Daan en Bob de meteen helemaal gemotiveerd waren om ook te klimmen. Zij waren dan ´s ochtends ook de eerste die na een kort ontbijtje in de wand hingen.
De eerste dag was de wand er vochtig en klam, het had de dag ervoor namelijk veel geregent. Na rustig wat te hebben gegeten ben ik uiteindelijk gaan kijken naar de route Irak Attack. Afgelopen jaar had ik al samen met Wessel in deze route gewerkt. Ik kon me nog herinneren dat ik de route erg hard vond en dat ik een vage oplossing had voor het einde.
De route zag er erg nat uit desondanks besloot ik toch om erin te stappen. Ik dacht als ik de passen kan maken als de route nat is kan ik het zeker als het straks opgedroogd is. Zo gezegt zo gedaan en na uitwerken vond ik een betere methode voor het einde, toch bleef de route voor mij erg moeilijk aanvoelen. Ik had al begrepen van andere klimmers dat er verschillende knee-bars in zaten waardoor je redelijk kon rusten. Ik heb de knee bars wel gevonden maar of mijn knie paste er niet tussen of het was te pijnlijk. Al met al vond ik het ook maar een hoop gedoe en was meer tijd kwijt met de juiste positie te vinden voor de knie verklemming dan dat ik daadwerkelijk aan het klimmen was. Na 2 verspilde pogingen door de toch te natte grepen besloot ik dat het voor die dag even voldoende was.
Mijn oog viel op een nieuwe route aan de zijkant van de grot. Licht overhangend en ongeveer 20 meter klimmen. Na een uitwerkposing waarbij ik nog enkele tips kreeg van David Gambus deed ik nog een laatste poging. Het begon inmiddels als erg donker te worden en ook de grepen in deze route waren erg vochting. Geheel tegen verwachting in klom ik door de crux heen, ik miste alleen de laatste sprong naar de verlossende eindgreep.
De dag erop besloot ik verder te gaan met deze route, het was deze dag zonnig en de temperatuur was prima in de zon. Ondanks dat ik de dag ervoor dicht bij de route was had ik toch nog 2 pogingen nodig om de route te klimmen. Later deze dag ben ik opnieuw gaan kijken naar Irak Attack, ik had al ontzettend spierpijn van deze route. Bovenin zaten namelijk 2 ontzettende schouder passages, deze ook nog eens op de schouder die geblesseerd is geweest. Het fysieke karakter van deze route lag mij niet zo en had daarom ook wel de hoop opgegeven dat ik de route snel zou klimmen. De pogingen van deze dag eindegde allemaal in een val in het touw...
De dag erop werd ik wakker met nog meer spierpijn, maar toch een ontzettende drive om de route af te maken. Ik raakte met een Belg aan de praat die er nog even in wist te wrijven dat hij de route erg makkelijk vond. Ik hechte hier verder niet zo veel waarde aan, hij irriteerde me sowiezo al omdat hij bij iedere mislukte poging in welke route dan ook het hele massief bij elkaar aan het schelden en tieren was. Toch bracht hij me op een idee om het laatste stuk nog eens opnieuw te bekijken. Ik had hier een bizarre oplossing bedacht waardoor ik vanaf een pocket nog naar en slechte knijper moest springen uiteindelijk heb ik deze methode aangepast en klom ik de route in de eerstvolgende poging. Ik had een betere methode en had eens goed gelet op mijn ademhaling. Ik merkte door alle fysieke en verre passen dat ik te snel verzuurde omdat een slecht ademhalingsritme had. Dit eenmaal verbeterd kwam ik redelijk fit op de ketting aan.
Ik was erg blij met deze 2 8a+sen. Met name met Irak Attack was ik erg blij. Ik graag alles binnen mijn range kunnen klimmen of het nu overhang of plaat is ik vind het allemaal leuk. Meestal is het alleen zo dat vanwege een tekort aan tijd je een keuze maakt voor een route waarvan je weet dat je hem relatief snel kunt klimmen. Nu heb ik geen last van tijdsdruk en kan ik veel plezier beleven aan routes waar ik normaal niet goed in ben.
Daan wist heel knap in 3 dagen tijd zijn 2de 8a (trio Tenura) en zijn eerste 7c+ (Devora Hombres) te klimmen. Teun voor wie het buitenklimmen nog niet zo vanzelfsprekend is wist zijn eerste 7b+ (asaltin bankis) en zijn eerste en tweede 7c (Niu de chut en ?) te klimmen. Bob heeft nog enige tijd in een 7c+ gewerkt maar kon deze uiteindelijk niet afmaken.
Roman heeft nog een 8a+ gedaan, enkele 8a´s waaron 1 flash en een 7c+ On sight. Ook Stefan wist op de valreep nog een 7c+ en een 8a te klimmen.
Car Crash
Aangezien er al een poule is gestart op de klimhal wanneer mijn bus overlijdt wil ik jullie toch op de hoogte houden van mijn vervoersmiddel
Status motor: Top!
Status remmen: Top!
Status banden: voor Top! achter aan slijtage onderhevig.. . . .
Missing in action: 2 wieldoppen......
Toch is er weer een crash te melden. Toen we michiel nieuwenhuijsen van het vliegveld hebben opgehaald heeft sjanett een auto gehuurd. We konden zelfs een grotere auto krijgen hij was dan alleen een beetje vies... Geen probleem dachten wij, hij word toch wel vies. Er werd ons de vraag gesteld of we voor 12 euro All risk wilde bijverzekeren, de man aan de bali vertelde ons nog dat we ons dan nergens zorgen over hoefde te maken. Volmondig riepen wij alledrie; JA doe maar! Je weet tenslotte maar nooit met al die rare plekke waar je komt als je gaat klimmen.
De weg naar de grot bij st linya kun je op 2 manieren bereiken, 1 is de steile optie de andere is de langere maar vlakke optie. Ik koos voor de vlakke optie. De weg was er modderig en leek erg op een rally parcourt. Met mijn bus was het geen probleem, de auto had er wat meer moeite mee maar bereikte toch veilig de ingang van de grot. Michiel en ik hebben de weg nog even een paar keer op en neer gescheurd om spullen af te zetten bij het bivak veldje. Wij hadden er wel plezier in, Sjanett vond het wat minder en vond het maar eng die diepe geulen.
Michiel en ik bleven in mijn bus bij de grot slapen zodat we niet steeds al de spullen uit de grot hoefde te halen, de rest sliep bij het bivakveldje aan de rand van het dorp. De eerste dag was er geen probleem, de tweede dag zag ik Teun aan komen rennen en wist eigelijk meteen dat Sjanett vast was gelopen. Ik ben meteen in mijn bus gesprongen en daarheen gereden. Michiel lag nog lekker achterin te slapen en werd wild wakker geschud door het rijden over het modderpad. Bij Sjanett aangekomen leek er eigelijk niet veel aan de hand de auto was uit de geul geschoten en in de berm geraakt, de motor deed het nog en er was geen schade te zien. Ik heb mijn bus erachter gezet en een touw opgespannen eerst lukte het niet om de auto los te trekken uiteindelijk kregen we hem toch los. De schade bleek toch erger dan gedacht, de auto was namelijk op een grote steen beland en toen we hem los gingen trekken werd de schade pas echt goed zichtbaar. De radiator was 30 cm naar binnen gevouwen en heel de bumper zat los en was kapot. De auto reed nog en we hebben afgesproken dat we de auto nog zouden rijden en in leveren op de afgesproken datum. Tip voor iedereen de van plan is om hier nog te gaan klimmen; Kies voor de optie all risk verzekeren en kies de stijlere maar betere weg.
Ik heb vanochtend Stefan en Michiel op het vliegveld afgezet en ik ga zo Miriam, Femke en Thijs ophalen. Ook mag ik de auto in gaan leveren......
Hier nog een foto van het schitterende uitzicht vanochtend
Word vervolgt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten