IJsland

Het is al weer enige tijd geleden dat ik gespost heb. Twee vakanties en drukte op mijn werk hebben me er tot nu toe van weerhouden om een nieuwe post te maken. Achter de schermen heb ik wel gewerkt aan een nieuw artikel voor in het BLOK. Deze valt als het goed is deze week bij de abonnees op de mat. Het artikel gaat over de pfalz en ik was er al een hele tijd mee bezig om foto's te verzamelen en informatie te verzamelen. Uiteraard zijn er altijd een aantal foto's die niet geplaatst worden dus hieronder toch nog enkele foto's die het niet gehaald hebben

Begin juni ben ik samen met Mike naar IJsland afgereisd. We hadden een hoop wilde plannen waarvan we er ook een aantal hebben kunnen uitvoeren. Het idee was om met valdimar een aantal dagen te gaan klimmen, een paar hikes te doen en een kijkje te nemen in het bouldergebied wat we vorig jaar verkend hadden.

De eerste dagen zijn we in en om Reykjavik gebleven. We hebben 1 dag geboulderd (in josepsdalur) en met de shotgun in het rond geschoten. De tweede dag was het schitterend weer en hebben we het centrum van Reykjavik bekeken en zijn we later gaan klimmen. Toen ik vertrok naar IJsland was ik erg fit om te boulderen maar helaas niet zo om te klimmen. Ik kon I walk alone (7b+/7c) nog klimmen wat pas de derde beklimming was. Een hele vette boulder op een blok wat helemaal alleen onderaan een helling lag. De moeilijkheid bestond uit het doen van 1 beweging. We hebben de boulder mooi kunnen filmen alleen net nadat ik de boulder had geklommen waaide de camera om die ik de dag ervoor had gekocht :)

Na de twee dagen in Reykjavik hebben mike en ik een planning gemaakt met welke dingen we zeker wilde doen in de tijd dat we daar waren. We kwamen namelijk al snel tot de conclusie dat we te weinig tijd hadden. Op de eerste plaatst wilde we een hike gaan doen van 50 km tussen 2 gletsjers door. Dit was ook de plek waar in 2010 de eruptie was geweest. Al meteen was er een probleem en dat was dat de weg waar we opgehaald moesten worden dicht was. Er was sinds 1983 niet meer zo veel sneeuw gevallen IJsland en dat was een week voordat wij aankwamen begonnen met smelten. Dit zorgde ervoor dat veel van de tracks in het binnenland onbegaanbaar waren. Als we de tocht wilde doen moesten we er rekening mee houden dat we een extra 20 km moesten lopen.

Gezien de hoeveelheid sneeuw en onze onervarenheid met IJslands klimaat leek het ons verstandig om informatie in te winnen over de conditie's van de route. Een vriend van valdimar zat bij het reddingsteam (robbert A.K.A BAAS) We hadden al met hem kennis gemaakt tijdens het klimmen eerder die dag. Hij kreeg tijdens het klimmen een oproep om een lijk te gaan bergen. Maar aangezien er geen levenbedreigende situatie meer bestond kon dit wel tot morgen wachten.

Robbert wist ons die avond van nuttige informatie, een sneeuwschep en sneeuwankers te voorzien. Op de vraag of we sneeuwankers nodig hadden keek hij ons ernstig doordringend aan en zei; This is Iceland; of course you need snow heels. Daarnaast wist hij ons nog te vertelen; annywhere in the world you can navigate with a compass and a map but not on iceland. Na alles goed in onze oren te hebben geknoopt zijn we gaan slapen.

De dag erop zijn we eerst op pad gegaan voor eten en nog enkele andere benodigdheden. Onderweg naar het busstation zouden we nog sneeuwharingen kopen, ondanks dat dit dan wel IJsland was waren deze nergens te koop. Na 2 uur in de bus te hebben gezetten zijn we uitgestapt bij Skogafoss wat het begin van onze tocht was. Een lekker begin was de 300 trede tellende trap die we op moesten met onze 25 kg bepakking. Bovenaan begon de tocht van 30 km tot het volgende dal. Het viel ons al op dat het erg stoffig was en later die nacht kwamen we er pas achter dat dit vulkanisch As was en dat het verstandig is om neus en mond te bedekken. Typisch gevalletje van Jammer!!



In het begin van de wandeling kwamen we nog regelmatig mensen tegen maar dit weer steeds minder. Er stond gemiddeld een 25m/s wind en het terein was erg stijl op sommige stukken. We moesten van zeeniveau naar 1400 meter. Wat natuurlijk niet zo veel lijkt maar wat toch wel tegen viel met deze wind. Na een uur lopen waren we allebij volledig gezandstraald en begonnen we al een aardig medeteriaans uiterlijk te krijgen. We wisten dat er slecht weer op komst was en dat het beter zou zijn zodra we over de gletsjer waren. Uiteindelijk hebben we om 23 uur besloten dat we de tent op gingen zetten en de dag erop verder zouden gaan. We hadden al wat geoefend met de tent opzetten maar nog nooit met deze windsnelheden. Na 2 uur prutsen stond de tent uiteindelijk helemaal ingegraven. Daarna hebben we even snel gegeten en zijn we gaan slapen. Om 4 uur ging de wekker en hebben we alles afgebroken en zijn we verder gegaan. Uiteindelijk was het een goede beslissing geweest om niet door te gaan naar de top, daar hadden we namelijk nooit de tent op kunnen zetten en zouden we midden op een ijsvlakte hebben gezeten. We kwamen er boven ook pas achter dat de hut die er stond gesloten was omdat we nog te vroeg in het seizoen zaten.

De hut bereiken was nog een heel avontuur. Net nadat we de hut hadden gespot in de verte kwam er een dikke mist opzetten waardoor we nog maar weinig zicht hadden en we op het navigatie systeem moesten lopen. Voor ons gevoel waren we er al lang voorbij maar uiteindelijk dook daar dan toch de hut op. Hierdoor konden we even uit de mist, regen en de wind om ons op te warmen. Na een korte break zijn we aan de afdaling begonnen. Onderweg kwamen we nog twee Franse toeristen tegen die nogal raar stonden te kijken toen wij met al onze gear naar beneden kwamen. Wij keken juist raar dat ze zo onvoorbereid de berg op gingen; zonder tent, goede schoenen, navigatie systeem of goede kleding. We hebben nog geprobeerd uit te leggen dat er daarboven slecht zicht was en dat er erg veel wind stond maar dat maakte weinig indruk.

Na enkele uren afdalen waren we over de gletsjer en bereikten we de hut. Hier hebben we even wat informatie ingewonnen over de rest van de tocht. Na enig overleg besloten we dat het niet verstandig was om de tocht te vervolgen omdat er geen mogelijkheid zou zijn om de tent goed op te zetten aangezien we niet voldoende sneeuwharingen hadden. We konden met een toeristen bus een lift krijgen in de richting van de grote weg waarna we een tweede lift kregen helemaal terug naar Reykjavik.

Om maar geen tijd te verliezen zijn we de dag erop meteen een auto gaan huren voor de roadtrip. We gingen een kleine Toyota huren maar kwamen uiteindelijk terug met een Mitsubishi Pajero. Een auto die we voor een prikkie konden huren en met 320.000 km op de teller. We hebben de auto gehuurd bij een bedrijf wat Sad Cars heette. Dat samen met de vele dingen die miste en kapot waren uit de auto's beloofde dit een interessante reis te worden. Daarnaast hadden mike en ik grote plannen om met onze jeep te gaan off roaden. Helaas zat robert hierbij en wist ons te ontmoedigen met de volgende uitspraak; Ther is no ofroading on iceland; you're either on the track or your lost.

Vol goede moed begonnen we de volgende dag met de rondreis, we zijn heel het eiland rond gereden waarbij we zijn begonnen bij de west fjorden. Erg mooi maar na 1 fjord heb je ze wel gezien. Bij een van de meest noordwestelijk puntjes kwamen we er achter dat de auto al 600km in overdrive stond. Nadat we dit probleem hadden opgelost en de cruise control hadden gemaakt reed de auto ineens een stuk zuiniger.

We hebben enkele higlights gezien van het eiland maar konden helaas niet het binnenland in doordat de wegen aan het ontdooien waren. Uiteindelijke hebben we bij het oostelijkste puntje nog een dagtocht gemaakt waarna we in het zuidmidden van het eiland met valdimar in hnappavellir weer samen zijn gekomen.

Het klimgebied ziet er erg mooi uit alleen naar mijn mening slaan ze de plank wel behoorlijk mis met het waarderen van routes. Na nog een dagtocht samen met mike was het tijd om naar het bouldergebied te gaan. Het gebied bied nog veel potentie voor het openen van nieuwe lijnen. Het massief loopt nog kilometers lang door. Ook de entourage is erg mooi met op de achtergrond de hoogste berg van IJsland en een aantal enorme gletsjer outlets.

Het gebied vestuhorn ligt aan de oostelijke kant van het eiland. Het bied ruimte voor misschien nog wel 500 boulders maar moet nog verder ontwikkeld worden. Vorig jaar hebben we er niet geklommen omdat we niet gerekend hadden op mooi weer en daarom dus geen klimspullen bij hadden. Dit jaar waren we terug en ik keek er al maanden naar uit om hier wat te boulderen maar met name nieuwe lijnen te bekijken en wat boulders te openen.

Ik kon uiteindelijK nog een knalharde 7c+ herhalen die valdimar had geopend. De boulders zien er erg mooi uit en er zitten inmiddels al zo'n tiental boulders vanaf 7b+ met potentie voor nog veel meer. De 7c+ heeft me twee dagen gekost waardoor er weinig tijd overbleef om veel andere boulders te openen. We hebben nog een kleine sector gepoets en geopend waarvan de moeilijkste boulder 7a was. Maar ik zou graag nog een keertje terug komen om de rest te bekijken. Het is een prima locatie voor in de zomer en als het je leuk lijkt om eens wat te openen is dit het gebied bij uitstek.

Uiteindelijk zijn we in een ruk weer terug gereden naar Reykjavik om de dag erop weer het vliegtuig terug te pakken. Het was een geweldige ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. IJsland is een geweldig mooi land waar ook nog wat te klimmen valt!

Pfalz

Eerst hier nog even een filmpje van bleau begin april



Na dat weekend ben ik met Mike een weekend naar de Pfalz geweest. In eerste instantie niet om alleen te gaan klimmen maar ook ter voorbereiding voor onze trip naar IJsland. De planning is om daar een survival te gaan doen, een 80 km hike en proberen wat te boulderen/klimmen en boulders te openen. Met name voor de hike wilde we nog even kijken en oefenen met alle spullen die we mee gaan nemen. De hike die we gaan doen is 80 km lang en is geopend vanaf eind juni. Wij hebben de planning om de tocht half mei te gaan doen en gezien de condities kan dat nog best een uitdaging worden.

De pfalz is een ideale omgeving om lekker te wandelen, veel uitgestrekte bos, heuvelachtig en lekker afgelegen. Leuk is natuurlijk dat je er ook kan klimmen. Aangezien Mike al enige tijd niet meer had geklommen zijn we rustig aan begonnen op een gebiedje met veel makkelijke routes. Omdat het redelijk koud was begon ik al snel aan een route te denken die ik enkele jaren geleden met Roman eens had geprobeerd. Deze route staat al heel lang op mijn lijstje om te klimmen en voor zover ik me nog kon herinneren was dit ook een van de mooiste lijnen die ik geprobeerd had in deze graad.

Na Mike te hebben overgehaald zijn we naar Kippkopffelsen gegaan om daar Teufelskralle (9+) te proberen. Deze route kun je eigenlijk alleen maar doen als de temperatuur niet te hoog is. Die dag was het wel zonnig maar er stond ook redelijk wat wind. Na uitwerken kon in de route snel klimmen. Ik had mijn camera niet bij maar met mijn trui als statief heb ik toch nog een filmpje van redelijke kwaliteit kunnen maken met mijn Iphone.




Precies dit weekend hadden ze voor bleau en voor de Pfalz op zondag klote weer voorspeld, toen wij zondag opstonden waren we dan ook verbaasd dat het prima weer was. Ik heb die dag nog een 8b geprobeerd waar ik niets van begreep en verder hebben we nog 15 km gewandeld met volle bepakking. Aangezien het prima weer was en zelfs zonnig stonden veel mensen toch raar te kijken toen wij in full Gore-Tex outfit langs gelopen kwamen.





Afgelopen weekend was het een extra lang weekend ivm koninginnendag. De planning was eigenlijk om naar bleau te gaan. Ik ben op dit moment erg fit om te boulderen maar gewoon niet om routes te klimmen. Gezien de slechte voorspellingen zijn we toch gaan kijken naar een andere bestemming. Uiteindelijk konden we kiezen tussen de Frankenjura en de Pfalz. Uiteindelijk is het opnieuw de Pfalz geworden gezien het feit dat dit een stuk korter bij huis is.

Ik was dit weekend met Frank, Jitske en Vivienne weg. Ik wist al voordat we weg gingen dat dit een uitdaging ging worden omdat ik waarschijnlijk alles voor zou moeten gaan klimmen. Daarnaast was het voor frank en jitske de eerste keer buiten klimmen. Een hoop gedoe maar uiteindelijk toch de moeite waard omdat we dan in ieders geval nog lekker 3 dagen buiten konden klimmen. We hebben 3 dagen schitterend weer gehad met op de eerste dag 28 graden. Wel wat warm maar door de stevige wind was het toch goed vol te houden. Daarnaast was het ook wel weer eens lekker om wat zon te hebben na alle regen van de afgelopen maanden.

De eerste dag zijn we eerst naar een gebiedje gegaan met veel makkelijke routes. Omdat de makkelijke routes hier slecht afgezekerd zijn en je zelf zekeringen moet leggen vind ik het toch altijd wel leuk om dit soort routes te klimmen. Daarnaast blijft het klimmen op zandsteen toch altijd wel erg fraai. Na het eerste gebiedje zijn we naar Fladensteine gegaan, een klassiek gebied met veel oude en lange routes. Bij dit gebied zat nog een 9+ die ik graag wilde proberen en daarnaast zat er een spleet van 40 meter die ik al heel lang wilde proberen maar steeds niet goed durfde. Afgelopen jaar heb ik flink geïnvesteerd in camelots waardoor ik nu de maten van 0.3 tot 4 allemaal dubbel heb. Vaak heb je in deze lange routes meerdere van dezelfde maat cams nodig.

Beide routes zijn uiteindelijk gelukt. De 9+ was lekker ontspannen klimmen en ondanks het warme weer lukte het me toch om deze route waarbij de wrijving erg van belang is te klimmen. De 40 meter spleet was uiteindelijk niet moeilijk maar mentaal wel een hele overwinning. De eerste haak zat op 25 meter en het plaatsen van cammelots in het zachte zandsteen blijft toch altijd wel spannend. Veel van de wanden zien er geweldig uit met veel bizarre structuren maar wanneer je deze structuren vasthoud vraag je je toch altijd af of het wel stevig genoeg is en niet af zal breken. Al met al zorgt dit wel voor een flinke dosis adrenaline en dat in een 5c :) Vivienne wist de route uiteindelijk ook nog te klimmen wat zorgde voor een mooie afsluiter van de dag.

De tweede dag hebben we twee verschillende gebiedjes bezocht waarbij het hoogtepunt van de dag een 5c was. Deze route zag er geweldig uit en de moeilijkste passage was een serie van bewegingen waarbij je tussen 2 wanden jezelf omhoog moest persen. Erg leuk voornamelijk omdat "schoorsteen klimmen" iets is wat je in de hal nooit doet. Ik kon als afsluiter van de dag nog een pfalztypische 8- os klimmen wat zeker in dit gebied nog altijd een heel voldaan gevoel geeft. De bedoeling was om hierna terug te rijden naar de camping om Mekka (10) te proberen maar vanwege een fikse onweersbui hadden we al snel besloten niet te gaan klimmen en koken maar lekker uit eten te gaan.

De derde dag was het stralend weer en we besloten omdat het de laatste klimdag was om lekker dicht bij de camping te blijven. Ik had een hele lijst met routes die ik nog wilde doen of proberen. Uiteindelijk is daar niet veel van terecht gekomen maar ik kon deze dag nog wel Lutzverschneidung (6+) klimmen. Deze route had ik al jaren in het vizier maar steeds durfde ik er niet in te stappen. Wellicht dat het commentaar in de topo ("in der 1. sl habben sich bereits mehrere schwere unfalle ereignet") niet echt heeft meegeholpen bij het zelfvertrouwen. Nadat ik helemaal boven op de toren was geklommen kan ik wel zeggen dat de route erg meevalt. Het is een geweldige lijn om te klimmen daar valt niks over te zeggen maar qua technische waardering vond ik het erg meevallen. Het is goed af te zekeren en de rots is erg compact, ik kan dan ook iedereen aanraden om deze route te klimmen.

Als laatste route wilde ik nog graag Mekka uitwerken. De lijn ziet er geweldig uit en het is een route die al lang op mijn verlanglijstje staat om te klimmen. Ik had al vaker in deze route gewerkt maar steeds lukte 1 passage niet. De hele route draait eigenlijk maar om 5 bewegingen die bij de 4de haak zitten. Je moet alleen zorgen dat je daar fit aankomt en zorgen dat je er daarna niet meer uitvalt. Bij de crux aangekomen kon mezelf al meteen verbazen door bij de sprong meteen het gat aan te tikken. Na nog eens goed gekeken te hebben vond ik een manier waardoor ik niet hoefde te springen maar simpelweg een dynamische pas moest maken naar de greep waar ik al die jaren naar toe heb proberen te springen. Daarna komt nog 1 moeilijk pas en dan moet je nog 10 meter 7a uitklimmen. Boven bij de tophaak aangekomen kwam ik tot de conclusie dat het al erg laat was en dat er te weinig tijd was om nog een poging te doen. Ik heb snel alle setjes eruit gehaald en vervolgens zijn we terug naar Nederland gereden.

Ondanks dat ik niet fit was om route te klimmen was dit weekend toch wel erg motiverend. Met name het feit dat wanneer ik fit genoeg ben ik een kans heb om eindelijk mekka te kunnen klimmen. Daarnaast is het fijn om te merken dat alle training van de afgelopen periode heeft geholpen om mijn vingers weer sterker te maken.

op de valreep

hier op de valreep nog even het filmpje van begin maart toen ik in fontainebleau was.

verlate update

Afgelopen maanden is het ontzettend druk geweest. Veel weekenden weg geweest, nieuw systeem op het werk, trainen en de start van een nieuwe opleiding. Daarnaast ben ik erachter gekomen dat er 1 groot nadeel is aan het maken van veel fimpjes; Je moet ook alles weer bewerken. Voorheen maakte ik een "mooie" foto en dan paste ik thuis even de kleur wat aan en dan was ik klaar. Nu met het bewerken van filmpjes ben je veel meer tijd kwijt! Dus ondanks dat ik niet heb gepost heb ik toch veel geklommen. Sinds mijn laatste post ben ik nog 2 keer in bleau geweest en 1 keer naar de pfalz. Ik merkte dat de stijl van klimmen in bleau tijd nodig heeft om te wennen. De eerste keer was het echt top weer en ging het boulderen boven verwachting goed. De tweede keer was het weer een stuk minder en ging het ook minder lekker. De derde keer was verreweg mijn beste bleautrip ooit. Niet zozeer qua weer maar wel qua moeilijke boulders.

Na de laatste trip kon ik echt merken dat ik wat meer aan de stijl gewent begon te raken. Daarnaast was het fijn om te merken dat alle training die ik aan het doen ben om mijn vingers sterker te maken effect heeft. De tweede trip bleau was ik samen met Erik en Eric gegaan. We hebben Isatis, Drei Zinnen, Rocher de la Reine, Bois Rond en Gorges du houx bezocht. Voor Erik en Eric was het de eerste keer in Fontainebleau en dus allemaal nog erg nieuw en wennen. Hiernaast nog een foto van Erik in zijn eerste 6a in bleau. Op Isatis heb ik veel geprobeerd veel dingen lukte niet, uiteindelijk kon ik wel L'arrache Coeur (7c)en El Poussif (7a+) klimmen. Die laatste was met name bijzonder omdat ik deze al zo vaak geprobeerd had. Na wat tips voor het spotten en de truc weer gevonden te hebben kon ik ook L' Arrache Coeur redelijk snel klimmen. Voor het einde had ik een mooie statische oplossing gevonden ipv de sprong die veel mensen daar maken. De derde trip bleau zijn we met 7 man vertrokken (Ulf, Martijn, Erik, Frank, Daan en Tim)De eerste dag konden Tim en ik La Directe de la Fosse aux Oreilles (7c)op drei zinnen klimmen. Beide hadden we best wat moeite met deze boulder en ik begrijp dan ook niet zo goed waarom deze boulder door veel mensen als makkelijk word ervaren. Voor mijn vingers was het wel een overwinning dat ze aan deze randjes wilde blijven hangen. Tim klom ook nog Hotline (7c) en Bifurication-Diversion combi (7c). Het weekend eindigde voor Daan al vroeg die middag door een verstuikte enkel. De 14 crashpads die we bijhadden bleken toch niet genoeg te zijn. Gezien het feit dat Daan weinig meer kon heeft zijn vader hem de dag erna opgehaald.

Dag 2 zijn we naar Manoury gegaan waar Tim en ik Bagheera (7c)hebben geklommen. Het was wel eens een keer leuk om zelf niet alles te moeten uitvogelen en samen in een boulder te werken. Rechts daarvan kon ik Baloo (7b) ook nog klimmen die mij uiteindelijk misschien wel meer moeite koste dan de 7c. Verder heb ik nog een aantal dingen geprobeerd en kon ik aan het einde van de dag nog Oasis (7b+) klimmen. Hier ben ik zeker wel 1,5 uur mee bezig geweest. Het probleem voor mij was om goed in de eerste greep te komen toen ik die eenmaal goed had heb ik het nog 1 keer verprutst maar de twee keer lukte het dan toch eindelijk. Tim kon deze boulder nog flashen! Ulf slaagde er na enkele pogingen ook nog in om deze boulder te klimmen. Martijn had inmiddels zijn vinger ge- circumcised door van een greep af te schieten en zijn vel achter te laten dus die was ook uitgeklommen na dag twee. Dag 3 hebben we eerst 's ochtends Tim afgezet bij Petit Bois. Hij wilde graag Big Dragon (8a) proberen, maar voor de rest van ons zat daar niet zo veel dus wij zijn doorgereden naar Elephant. Daar aangekomen bleek dat iedereen al redelijk gaar was en Ulf en ik de enige waren die eigenlijk nog wat puf hadden. We konden beide Le Coeur (7a) klimmen een boulder die ik jaren geleden al eens had geprobeerd maar toen niet kon. Daarna zijn we naar Elephant Ouest gelopen daar zat nog Gargamel 7c en Transpotting 7c. Na de pads zo strategisch mogelijk neer te hebben gelegd hebben we beide wat geprutst in Transpotting. Eigenlijk gaat de hele boulder maar om het doen van 1 beweging en dat is een verre pas met je rechter voet in een gat gehaakt. Ik had de camera niet aangezet omdat ik toch niet dacht dat het zou gaan lukken. Uiteindelijk lukte het me toch om de pas te maken en na flink wat stressen op het einde kon ik uiteindelijk toch op het blok klimmen. Vervolgens heb ik Ulf aangespoord dat hij wat beter zijn best moest doen en het nog een paar keer moest proberen wat uiteindelijk resulteerde in zijn eerst 7c! Omdat ik nog steeds de filmpjes moet bewerken van de tweede en derde trip bleau hieronder toch alvast het filmpje van bleau in februari 2012. excuses voor de slechte kwaliteit maar ik had de camera verkeerd ingesteld :(

Fontainebleau

Het was al weer enige tijd geleden dat ik in Fontainebleau ben geweest. In 2008 was ik voor de laatste keer in bleau geweest. Ik had me de laatste jaren niet meer zo geïnteresseerd in boulderen en was meer gericht op klimmen. Nadat ik van mijn lange trip terug was gekomen had ik me al gerealiseerd dat als ik moeilijker wilde klimmen dat dat het makkelijkst zou gaan als ik toch nog ietsjes sterker zou zijn en dan met name in mijn vingers en armen. Ik heb me bedacht dat dat het beste gaat door veel te boulderen, campussen en krachttraining te doen.

Afgelopen 4 weken had ik een krachtblok gehad. Net voordat ik naar bleau zou gaan had ik een week rust gehouden omdat ik voelde dat mijn lichaam en mijn huid daaraan toe was. Ik had nog steeds weinig huid van het boulders bouwen en boulderen in Hohenfels. Na deze rustweek voelde ik klaar om weer eens een kijkje te gaan nemen in Bleau. Ik had afgesproken om met Tim Reuser en Michiel Nieuwenhuijsen 3 dagen te gaan. Donderdag avond vertrekken en zondag avond terug.

Eerst was het de bedoeling om te gaan kamperen maar door de extreme kou hebben we uiteindelijk toch maar gekozen voor het Formule 1 hotel. Achteraf gezien was dit een goede keuze omdat we dan savonds lekker warm konden zitten en nog even wat laatste intel konden verzamelen over de boulders die we graag wilde proberen.

De eerste dag zijn we naar Coquibus Long Vaux gegaan. Michiel en Tim wilde daar Satan I Helvete (8b) proberen. Ikzelf was wat minder optimistisch en wilde eerst eens kijken hoe het boulderen in bleau aanvoelde en hoe het met de vingers ging. Nadat we hadden opgewarmt in Les assis (7a) hebben Michiel en ik nog een boulder gedaan waarvan we dachten dat het 7b+ was maar later tot de conclusie waren gekomen dat het een stuk makkelijker was. Eenmaal opgewarmblok van Satan gelopen. Ik heb nog even kort Los Banditos (7c+) geprobeerd maar dat t zijn we naar het was weinig succesvol. Ik had een foto gezien op internet en de boulder ziet er erg vet uit maar ik snapte er niks van dus ben snel naar doorgelopen naar Michiel en Tim. Vlakbij Satan zat nog een 7a+ (Pente Douce) die er erg vet uitzag maar die wel echt een klote landing had. Nadat een goede spot van Michiel durfde ik uiteindelijk toch een poging te doen. Jammer dat ik was vergeten het einde te bekijken dus dat leverde nog wel even een stress momentje op maar met wat gehark kon ik toch het blok op komen.

Roman en Suzanne hadden ons inmiddels vergezeld en daarna hadden we al snel besloten om naar een ander gebiedje te gaan. Roman, Michiel en Tim zijn naar Rocher de Bouligny gegaan en ik ben met Suzanne naar Gorge du houx gegaan. Ik kon daar nog L' arete (7a+) en Gargantoit (7a) doen.

De dag erop zijn Tim en Michiel naar Apremont Envers gegaan. Ze wilde daar L'Apparemment proberen. Ik had besloten dat ik op Cuvier wat dingen wilde proberen en later door zou lopen naar Cuvier Rempart waar ik hun dan weer zou ontmoeten. Op Cuvier kon ik nog L'aerodynamite (7b+) en onderweg naar Cuvier Rempart kon ik nog Sisyphe (7b+) klimmen. Later kwam ik erachter dat er voor L' Aerodynamite ook nog een elegantere manier bestond om het blok op te klimmen ipv de walrusmethode die ik had gebruikt. De tweede klimdag kon ik afsluiten met Big mamma Assis (7a) en een goede poging in Noir Desir (7c) Deze boulder had ik jaren geleden al eens geprobeerd maar kon ik toen helaas niet klimmen. Michiel en Tim waren inmiddels gaan werken in Gourmandise raccourci (8a+) Veel te moeilijk voor mij, maar wel leuk om te kijken!


Big Mamma Assis
picture: Roman van der Werf


De dag erop hadden we maar een korte klimdag omdat ik een beetje op tijd terug wilde rijden. Na een snel ontbijtje zijn we weer terug gegaan naar Cuvier rempart. We hadden heel enthousiast besloten om op te warmen in een mooi uitziende kant 7a+ naast sideways daze (8b) Na lange tijd prutsen konden Tim en ik de boulder toch klimmen. Michiel besloot zijn huid te sparen voor de 8a+ die hij graag af wilde maken. Na de w-up ben ik snel naar Noir Desir gelopen die ik dit keer snel af kon maken. De wrijving was perfect dit keer! De dag ervoor waren al de hele dag mensen bezig geweest in de boulder en nu was ik de eerste deze dag. 2 pogingen en ik stond op het blok. Fijn om te voelen dat ik weer een beetje in mijn oude vorm begon terug te komen en natuurlijk dat de training die ik had gedaan zijn vruchten af begon te werpen.


Nadat ik Laser (7a) nog had gedaan was ik wel uitgeboulderd. Terug bij Michiel en Tim bleek dat ze beide Gourmandise raccourci hadden geklommen. Voor Michiel was dit de eerste 8a+ in bleau en voor Tim zijn eerste 8a+ in het algemeen! Helaas was er geen filmpje van de beklimming. Wel heb ik nog foto's gemaakt van Tim en Michiel. Hiernaast een foto van Michiel




Het volgende weekend bleau staat al weer in de planning nu maar hopen dat de condities net zo goed zijn als deze keer!

Filmpje hohenfels

Na enige tijd wachten hier dan toch nog het filmpje van hohenfels.
Volgende keer hopelijk in betere kwaliteit.

Hohenfels again

Een late update van iets wat al weer 3 weken geleden is gebeurt maar het duurde even voordat ik de foto's en filmpjes had verzameld en bewerkt. Met name het maken van een film was nieuw voor mij. Jammer was dat ik er afgelopen weekend pas achter kwam dat de kwaliteit op de camera ingesteld stond op slecht, dus de kwaliteit laat nog wat te wensen over. Maar daar hebben we weer van geleerd dus volgende keer beter.

29 januari was ik 's ochtends al vroeg vertrokken samen met Wessel, Erik en Wouter. Het plan was om naar Hohenfels te gaan. De voorspellingen waren niet zo goed; lichte sneeuw, wind en een maximum temperatuur van -2 graden stond op het programma. De keer ervoor was het ook koud maar scheen af en toe nog de zon en stond er bijna geen wind.

Voor mij was dit de derde keer op Hohenfels en ik was dit keer goed voorbereid met een kort klimtouw, gordel en staalborstels. De keren ervoor had ik steeds een sector over geslagen omdat deze er niet zo mooi uitzag. Na nog eens in de topo te hebben gekeken besloot ik toch nog maar eens een kijkje te gaan nemen in deze sector. In de sector Spielplatz zat nog een 7a boulder op een kant; Cypress hill die 3 sterren kreeg in de topo en een van de mooiste boulders moest zijn in de Eifel.

Na enig zoekwerk hadden we dan toch de boulder gevonden waar het om ging. Een hoge kant met een slechte landing. Geen streep magnesium te zien en ik moet zeggen dat het er zonder magnesium niet echt aantrekkelijk uitzag. Nadat ik mezelf daaroverheen had gezet en een beetje had opgewarmd ben ik toch maar voorzichtig gaan voelen en was het uiteindelijk toch wel erg mooi. Omdat de boulder erg hoog was en ik toch wel een beetje schik had voor het einde ben ik toch even de bovenkant uit gaan checken. Bij inspectie van de eindgreep trok ik de gehele eindgreep ter grote van een voetbal uit de wand. Achteraf blij dat ik daar toch niet naar toe ben gesprongen. Na de boulder even gepoetst te hebben en een methode gevonden te hebben kon ik de boulder toch redelijk snel klimmen.

Na Cypress Hill zijn we naar een andere sector gegaan waar Wouter Wessel en Erik ook nog wat geboulderd hebben. Wessel ik en Wouter konden daar nog een 6c+ boulderen en erik heeft wat gestoeid met zijn al pijnlijke huid op een veel te ruwe boulder. Na deze sector zijn we naar de boulder Kernspaltung (7c+) gelopen. Dit was de boulder waar ik eigenlijk voor was gekomen. Ik wilde graag kijken of ik weer wat sterker was geworden en nu de boulder kon klimmen zoals deze geopend was. Al snel had ik een goede methode gevonden en na een 6 tal pogingen kon ik deze boulder klimmen. Fijn om te merkten was dat ik me weer een sterker voelde dan de vorige keren dat ik hier was. Het is altijd prettig om te merken dat de training die je doet effect heeft.

Erik kon hier vlakbij nog zijn eerste 6a boulder klimmen en Wouter kon nog een 7a+ klimmen. Bij Wessel overheerste met name de kou die hem ervan weerhield om veel te doen deze dag. Wouter heeft later deze dag nog een 7a+ (virus ) gedaan en ik had nog voor het filmpje Virus en Bad boy gedaan zodat ik impressie filmpje kon maken van Hohenfels.

Filmpje volgt later

Trainen

Na mijn Spanje trip in Oktober/November ben ik langzaam de belasting binnen weer wat op gaan voeren. Ik heb het plan opgepakt wat ik in eerste instantie had na mijn klimtrip in 2010. Om beter te worden moet ik toch ietsjes sterker worden. Ik heb me voorgenomen om meer te gaan boulderen. Begin december ben ben ik ondanks het slechte weer met Erik een kort weekendje naar de Pfalz geweest. Voor hem was het de eerste keer buiten klimmen. Ondanks de regen hebben we toch wat kunnen boulderen. Ik kon nog enkele klassiekers op Haard klimmen. Wat wel even wennen was aangezien je daar geen magnesium meer mag gebruiken. Ondanks het slechte weer was het toch fijn om weer even in de Pfalz te zijn. Er zitten in de Pfalz heel veel boulders die niet bekend zijn en er is ook nog heel veel potentie om nieuwe boulders te openen. Begin 2011 had ik met Roman al eens een blok gepoetst wat inmiddels ook al is geopend. Een nieuwe boulder topo van de Pfalz zal voorlopig niet verschijnen en de boulders die er zitten worden veelal geheim gehouden. Aangezien het voor mij redelijk dicht bij is en een stuk goedkoper is dan naar bleau te rijden vind ik het toch de moeite waard om wat meer tijd te steken in het achterhalen waar de verschillende boulders liggen. Ik zit inmiddels op het boulderforum en daar worden maandelijks nieuwe gebieden en boulders gepost. Het is geen Fontainebleau maar veel van de nieuwe boulders hebben topouts en zien er schitterend uit.

sinds November is het eigenlijk alleen maar slecht weer geweest dus van veel buiten klimmen is weinig gekomen. Begin December ben ik met Wessel nog een dagje naar Hohenfels geweest. Dit is een gebiedje in de Eifel wat er in de topo erg mooi uit zag. Bij aankomst moet ik zeggen dat het me een beetje tegen viel. Veel boulders waren bedekt onder een dikke laag mos. Nadat we ons daaroverheen hadden gezet hebben we toch nog een dag heerlijk geboulderd. Veel van de boulders konden wel een borstel gebuiken maar na het borstelen kwamen er mooie boulders tevoorschijn. Een boulder konden we die dag niet klimmen. Kernspaltung 7c+/8a is een licht overhangende boulder met een krachtig begin gevolgt door een klein sprongetje. De staande start konden we wel doen maar de zitstart lukte nog niet. Ik had al wel het idee dat ik deze boulder wel moest kunnen klimmen. Bij terugkomst in de klimhal had ik deze boulder even nagebouwd aangezien het makkelijk was soortgelijke bewegingen in de hal te schoeven.


Voor oud en nieuw hadden we tickets geboekt om met z'n vieren (Vivienne, ik, Maartje en Erik) naar Margalef te gaan. Ik heb nooit iets gehad met oud en nieuw en daarom was dit voor mij de ideale kans om het land te ontvluchten. Oudejaarsavond heeft bij ons bestaan uit het kijken naar de zonsondergang op Balco de L'ermita en een groot vuur maken waarop we vervolgens lekker hebben gebarbecued onder het genot van een wijntje en een biertje. Het was voor mij veruit de beste oudejaarsavond tot nu toe. We waren om 22:30 eigenlijk alle 4 al wel klaar om naar bed te gaan. Na nog een klein drankje in de bar zijn we om 23:45 richting camping gegaan. Zonder enige streep vuurwerp gingen we het nieuwe jaar in waarna we om 12:01 in bed lagen. DE drie dagen dat we in Spanje waren hebben we schitterend weer gehad. De tweede dag was het het warmst, het was zelfs zo warm dat het te warm was om in Laboratori iets moeilijks te proberen. Ik kon de eerste dag Tsunami (7c) op laboratori afmaken. Daarnaast had ik nog een andere route geprobeerd waarvan ik dacht dat het 8a was. Uiteindelijk bleek het 8b/+ te zijn (Guiris go home) Ik kon niet alle passen maken maar ik moet wel zeggen dat het een geniale route was en dat het zeker de moeite waard is om deze nog een keer te proberen. De tweede dag kon ik tot mijn verbazing een 7c onsight klimmen op balco de L'ermita. De laatste klimdag waaide het 's ochtends erg hard enw as het bewolkt. Het heeft zelfs even wat geregend. 's middags klaarde het op en werd het opnieuw warm. Samen met Erik heb ik 7 routes geklommen op Cami de L'ermita daarna kon ik nog Laura afmaken die de keer ervoor niet lukte.

Na deze 3 daagse trip voelde ik me weer een stuk fitter dan voordat ik weg ging. Toen ik weer terug in de hal kwam ben ik verder gegaan met het bouwen van routes in het dak. Ik probeer 3 keer in de week te trainen. 1 dag enkele routes klimmen en de rest van de tijd boulderen en campussen. Over de afgelopen 1,5 maand ben ik het campussen op aan het bouwen. Ik ben begonnen met voeten en ben inmiddels al zonder voeten aan het campussen en geisoleerde vingers aan het trainen.

Afgelopen weekend was ik met Ulf en Luuk nog een dagje gaan boulderen in de Eifel. Ondanks dat Ulf het niet zo zag zitten om naar Hohenfels te gaan wilde ik daar toch wel graag een paar uurtjes naar toe. Ik wilde namelijk kijken of ik door de training al wat sterker was geworden zodat ik de boulder nu wel kon klimmen. Na even kort te hebben uitgewerkt kwam ik tot de conclusie dat er een betere methode was dan dat ik vorige keer had uitgedokterd. Uiteindelijk met enkele kleine aanpassingen (waaronder 2 verschillende schoenen) kon ik de boulder redelijk snel klimmen.
Ik had aan mijn linker voet de bandit en aan de rechter kant een pontas lace dit omdat de bandit al een stuk zachter was waardoor ik de toehook beter kon leggen. De boulder is geopend door sebastian Spauwen en volgens de topo is het toegestaan om de boulder met onderliggend blok te klimmen. Toch denk ik dat de boulder een stuk lastiger word wanneer dit niet benut word dus wellicht als ik er nog een keertje kom probeer ik het nog een keertje zonder. Het gebied is in ieders geval zeker de moeite waard om naar toe te gaan. Neem alleen wel een goede borstel mee.

Terug van weg geweest

Na een lange radiostilte leek het mij weer eens een goed idee om wat met mijn blog te gaan doen. Sinds de vorige post ben ik lange tijd geblesseerd geweest en er was daarom weinig op klimgebied om te posten.

Niet dat er gedurende dit jaar niks spannends is gebeurd maar door mijn blessure was mijn aandacht wat meer gericht op andere zaken.

Ijsland

In Februari 2011 ben ik naar Ijsland geweest om Valdimar eens op te zoeken en te ervaren hoe Ijsland in de winter is. Het was een geweldige ervaring en het land heeft een goede indruk achter gelaten. Gedurende de twee weken die ik in Ijsland ben geweest heb ik me verbaasd over hoe groot dat land eigenlijk is en hoeveel routes en boulders er nog geopend kunnen worden. Valdimar had mij meegenomen naar het klimgebied Hnappavellir. Door alle smeltende sneeuw en de watervallen die van de rots af liepen krijg je alleen een heel ander beel dan wanneer er een mooi zonnetje staat. Al met al wel een mooi gebied met veelal korte en boulderachtige routes. Gedurende de 10 dagen dat ik daar ben geweest hebben we allerlei soorten weer voorbij zien komen.
We hebben enkele schitterende dagen gehad maar ook storm met windsnelheden van boven de 150 km/h. Opvallend was dat deze uiterste binnen een tijdsbestek van 24 uur op konden optreden. Wat veel indruk heeft gemaakt is wandeling naar een plek met veel vulkanische activiteit. Dit was ook de eerste keer dat ik door zo'n diepe sneeuw heb gelopen, over 3 km hebben we dan ook 3 uur gedaan. We hebben nog een nieuw gebied gevonden een beetje gelijkwaardig aan Hnappavellir alleen dan minder overhangend. Hier was nog geen route behaakt en nog plek voor meer dan 400 routes. Jammer dat het alleen zo ver weg lag van Reykjavik. Van alle klimgebieden die we gezien hebben heeft Vesturhorn wel het meeste indruk gemaakt. Valdimar had al eens gehoord dat hier veel potentie was om nieuwe boulders te openen. We hebben niet eens heel het gebied gezien maar het zag er geweldig uit. Mooie blokken met goede landingen en zo ver je kon kijken granieten blokken.

Impressie Vestuhorn



Na Ijsland ben ik weer gaan proberen te klimmen, in eerste instantie ging dat erg goed. Ik had het rustig aan opgebouwd, maar toch was het steeds wel wat gevoelig. Uiteindelijk ging het steeds beter tot ik weer op een niveau van rond de 7a zat. Ik merkte toen al wel dat ik veel aan stabiliteit in mijn schouders had verloren. Met name mijn linker schouder begon steeds gevoeliger te worden.

Bali
Eind mei ben ik samen met Vivienne vertrokken voor 2 weken Naar Bali (Indonesië) Het was niet mijn eerste keuze voor een verre reis maar ben blij dat ik toch mee ben gegaan. Ik heb echt ontzettend genoten van onze vakantie in Bali. De reis viel me erg mee, kan nooit zo goed stil zitten maar gelukkig was er een goede supply aan films en series aan boord. In Bali aangekomen hebben we tegen alle adviezen toch een scooter gehuurd omdat we graag iets van het eiland wilde zien. We hadden een klein kaartje waar 60% van de wegen niet op stond maar al met al hebben we toch de weg kunnen vinden. Iedereen rijdt daar kris kras door elkaar en auto's worden links en recht ingehaald door scooters. Eigenlijk levensgevaarlijk en ieder jaar weer belanden tal van toeristen in het ziekenhuis. Ik heb wel even moeten wennen aan de rijstijl maar na enkele dagen had ik de smaak te pakken. Uiteindelijk denk ik dat je het beste maar met het verkeer mee kunt gaan. Dit hield dan wel in dat ook wij links en rechts overal tussendoor moesten schieten. We hebben uiteindelijk een plan gemaakt om het hotel te verlaten en een 3 daagse tocht om het eiland te maken. De trip begon met een lekke band en kort daarna werden we staande gehouden door een agent. Wij waren zo ongeveer de enige niet Balinezen op een scooter en als dat nog niet genoeg opviel dan was het wel onze felgekleurde zomerkleding en teenslippers. Aangezien ik geen internationaal rijbewijs heb kregen we dus een bekeuring. We waren hier al voor gewaarschuwd en in eerste instantie moesten we 500.000 rupiah betalen. Ten minste dat liet de zeer onvriendelijke agent ons in zijn boekje zien. We hadden de tactiek van tevoren al bepaald en hebben de agent uiteindelijk voor 100.000 rupiah omgekocht wat zo'n 8 euro is. De rondreis was een bijzondere ervaring omdat je op plekken komt waar je normaal met een excursie niet zo snel komt. Bali zelf is erg toeristisch maar zodra je het binnenland ingaat zien je een hele andere kant van Bali. We hebben op Bali veel dingen gezien en gedaan waaronder; gesnorkeld, gedoken waarbij we ook Manta roggen hebben gezien, 6 dagen gesurft en we zijn nog een dag door de jungle gaan raften. Toen we uiteindelijk weer terug naar Nederland gingen hadden we in totaal 900 km op de scooter rond gereden en zo een hele mooie goede indruk van Bali gekregen.



Tijdens het Raften op Bali voelde ik mijn linker schouder al. Een stekende pijn als ik flink aanzette met peddelen. Na Bali wilde ik weer gaan klimmen maar had toch weer opnieuw een beetje last van mijn vinger. Met de schouder ging het eigenlijk wel. Achteraf gezien ga je dan juist bewegingen ontwijken waarbij je last hebt waardoor je een hele verkeerde belasting op de schouder krijg. Toch leek het erop dat het steeds weer wat beter ging. Totdat ik bij monk mijn enkele flink kneusde. Tijden mijn werk kon ik alleen nog maar zittend behandelen waardoor mijn schouder toen echt geblesseerd is geraakt. Ik kon vanaf toen dus ook niet meer klimmen. Erg demotiverend om iedere keer weer te starten met klimmen en dan weer te moeten stoppen. Ik had al eens zo'n episode gehad in december waarbij ik ook weer begonnen was en toch weer opnieuw last kreeg.

Gelukkig kon ik mijn gedachte even van het klimmen afzetten en me richten op mijn werk. Daarnaast hadden Vivienne en ik besloten om ons piepkleine appartementje midden in het centrum van Tilburg te gaan verruilen voor een "echte" woning aan de rand van Kaatsheuvel. De woning heeft twee verdiepingen en is voor ons, verhuurd geweest als senioren woning. Ons geluk was dat de woning gerenoveerd werd voordat wij erin kwamen. Beneden een nieuwe keuken, wc en badkamer en ook boven een nieuwe badkamer. De rest moesten we helaas zelf doen. De tuin is erg groot (25 meter diep) en ook de ligging (zuidwesten)is erg prettig. Voor binnen en buiten hadden we nog van alles nodig dus maanden voordat we erin konden was ik het internet al af aan het struinen op zoek naar hout, meubel en spullen die we nodig hadden. De meubels hebben we uiteindelijk zelf gemaakt waardoor we wel enkele maanden aan het klussen ben geweest.

Spanje
Tijdens de verbouwing en verhuizing heb ik niet meer geklommen. Ik had een vakantie geboekt in oktober om dan met Valdimar te gaan klimmen in Spanje. In mijn achterhoofd had ik bedacht dat ik het klimmen dan rustig buiten op kon bouwen. In de aanloop naar deze vakantie heb ik veel oefeningen gedaan met een dynaband. Ik ben zelf gaan experimenteren hoe ik het beste mijn schouder kon trainen. De standaard oefeningen kent iedereen wel maar dat maakt een geblesseerde schouder vaak nog niet klaar om weer te gaan klimmen. Eenmaal in Spanje aangekomen ben ik heel rustig weer gaan klimmen. De nadruk lag voor mij op het plezier weer terug te vinden in het klimmen en zonder pijn te kunnen klimmen. De eerste drie dagen was ik alleen met Valdimar en daarna is Vivienne een week langs gekomen. We hadden gepland om naar Barcelona te gaan. Vivienne en ik waren er al eens eerder geweest maar omdat ik toen zo nodig alle highlights in een middag te voet wilde doen had de stad niet zo'n goede indruk achter gelaten. Deze keer hadden we het anders aangepakt en zijn we lekker van terras naar terras over La Rambla gaan zwalken. Het was super mooi weer en hebben een heerlijke dag gehad. Het klimmen ging ook steeds beter. Al snel kon ik weer 7a's on sight klimmen en na 2,5 week klimmen kon ik tot mijn eigen verbazing een 7c flashen. De laatste anderhalve week ben ik steeds meer "moeilijke" routes gaan klimmen en heb zo de belasting langzaam opgevoerd. Mijn focus lag met name op langere routes. Ik had een mooie sector gevonden die recentelijk ontwikkeld was. Culample 4 is een nieuwe sector in Margalef met geweldige routes. Licht overhangend met mooie technische routes. Ik had me als doel gesteld dat ik wel graag nog een 8a wilde klimmen voor mijn 28ste verjaardag. Enkele dagen voor het einde van de trip had ik Laura (8a) op Balco de L'ermita geprobeerd maar dit voelde helemaal kansloos omdat de crux helemaal op het einde zat. Op de klimdag (11-11-11) lukte het me El guardià (8a) te klimmen in de sector Culample 4. Ik was erg blij maar ook totaal verrast. Ik had de route goed uitgewerkt maar de route voelde moeilijk aan en Valdimar had de route ook al geprobeerd maar zonder succes. Ik kon de route heel relaxed klimmen in de eerste poging na uitwerken. De route voelde niet aan alsof het op mijn tandvlees was en ik had nog tijd genoeg om onderweg te genieten. Valdimar kon zijn project (Darwin Dixit 8b+) klimmen wat wel grappig was aangezien we elkaars zekerpartner waren bij onze eerste 8b+sen. Hij kon ook nog de mooie route Sargantana Killer (8a+) klimmen op zijn laatste klimdag. Al met al een zeer geslaagde klimtrip waardoor ik weer echt zin heb gekregen om te gaan klimmen.

Als ik zo terug kijk moet ik wel zeggen dat ik erg verbaas ben over hoe snel het niveau weer terug is gekomen. Natuurlijk zit ik niet op het niveau waar ik was voor mijn blessure maar ik moet wel zeggen dat het niet onmogelijk voelt om daar weer op terug te komen. Het afgelopen jaar heb ik weinig gesport, wel heb ik goed op mijn voeding gelet en veel oefeningen gedaan voor core stability. Daarnaast heb ik hopelijk geleerd om beter met mijn lichaam om te gaan. Blessures horen er nu eenmaal bij zeker als je probeert steeds de grens te verleggen. Hopelijk weet ik de volgende keer beter wanneer ik moet stoppen