IJsland

Het is al weer enige tijd geleden dat ik gespost heb. Twee vakanties en drukte op mijn werk hebben me er tot nu toe van weerhouden om een nieuwe post te maken. Achter de schermen heb ik wel gewerkt aan een nieuw artikel voor in het BLOK. Deze valt als het goed is deze week bij de abonnees op de mat. Het artikel gaat over de pfalz en ik was er al een hele tijd mee bezig om foto's te verzamelen en informatie te verzamelen. Uiteraard zijn er altijd een aantal foto's die niet geplaatst worden dus hieronder toch nog enkele foto's die het niet gehaald hebben

Begin juni ben ik samen met Mike naar IJsland afgereisd. We hadden een hoop wilde plannen waarvan we er ook een aantal hebben kunnen uitvoeren. Het idee was om met valdimar een aantal dagen te gaan klimmen, een paar hikes te doen en een kijkje te nemen in het bouldergebied wat we vorig jaar verkend hadden.

De eerste dagen zijn we in en om Reykjavik gebleven. We hebben 1 dag geboulderd (in josepsdalur) en met de shotgun in het rond geschoten. De tweede dag was het schitterend weer en hebben we het centrum van Reykjavik bekeken en zijn we later gaan klimmen. Toen ik vertrok naar IJsland was ik erg fit om te boulderen maar helaas niet zo om te klimmen. Ik kon I walk alone (7b+/7c) nog klimmen wat pas de derde beklimming was. Een hele vette boulder op een blok wat helemaal alleen onderaan een helling lag. De moeilijkheid bestond uit het doen van 1 beweging. We hebben de boulder mooi kunnen filmen alleen net nadat ik de boulder had geklommen waaide de camera om die ik de dag ervoor had gekocht :)

Na de twee dagen in Reykjavik hebben mike en ik een planning gemaakt met welke dingen we zeker wilde doen in de tijd dat we daar waren. We kwamen namelijk al snel tot de conclusie dat we te weinig tijd hadden. Op de eerste plaatst wilde we een hike gaan doen van 50 km tussen 2 gletsjers door. Dit was ook de plek waar in 2010 de eruptie was geweest. Al meteen was er een probleem en dat was dat de weg waar we opgehaald moesten worden dicht was. Er was sinds 1983 niet meer zo veel sneeuw gevallen IJsland en dat was een week voordat wij aankwamen begonnen met smelten. Dit zorgde ervoor dat veel van de tracks in het binnenland onbegaanbaar waren. Als we de tocht wilde doen moesten we er rekening mee houden dat we een extra 20 km moesten lopen.

Gezien de hoeveelheid sneeuw en onze onervarenheid met IJslands klimaat leek het ons verstandig om informatie in te winnen over de conditie's van de route. Een vriend van valdimar zat bij het reddingsteam (robbert A.K.A BAAS) We hadden al met hem kennis gemaakt tijdens het klimmen eerder die dag. Hij kreeg tijdens het klimmen een oproep om een lijk te gaan bergen. Maar aangezien er geen levenbedreigende situatie meer bestond kon dit wel tot morgen wachten.

Robbert wist ons die avond van nuttige informatie, een sneeuwschep en sneeuwankers te voorzien. Op de vraag of we sneeuwankers nodig hadden keek hij ons ernstig doordringend aan en zei; This is Iceland; of course you need snow heels. Daarnaast wist hij ons nog te vertelen; annywhere in the world you can navigate with a compass and a map but not on iceland. Na alles goed in onze oren te hebben geknoopt zijn we gaan slapen.

De dag erop zijn we eerst op pad gegaan voor eten en nog enkele andere benodigdheden. Onderweg naar het busstation zouden we nog sneeuwharingen kopen, ondanks dat dit dan wel IJsland was waren deze nergens te koop. Na 2 uur in de bus te hebben gezetten zijn we uitgestapt bij Skogafoss wat het begin van onze tocht was. Een lekker begin was de 300 trede tellende trap die we op moesten met onze 25 kg bepakking. Bovenaan begon de tocht van 30 km tot het volgende dal. Het viel ons al op dat het erg stoffig was en later die nacht kwamen we er pas achter dat dit vulkanisch As was en dat het verstandig is om neus en mond te bedekken. Typisch gevalletje van Jammer!!



In het begin van de wandeling kwamen we nog regelmatig mensen tegen maar dit weer steeds minder. Er stond gemiddeld een 25m/s wind en het terein was erg stijl op sommige stukken. We moesten van zeeniveau naar 1400 meter. Wat natuurlijk niet zo veel lijkt maar wat toch wel tegen viel met deze wind. Na een uur lopen waren we allebij volledig gezandstraald en begonnen we al een aardig medeteriaans uiterlijk te krijgen. We wisten dat er slecht weer op komst was en dat het beter zou zijn zodra we over de gletsjer waren. Uiteindelijk hebben we om 23 uur besloten dat we de tent op gingen zetten en de dag erop verder zouden gaan. We hadden al wat geoefend met de tent opzetten maar nog nooit met deze windsnelheden. Na 2 uur prutsen stond de tent uiteindelijk helemaal ingegraven. Daarna hebben we even snel gegeten en zijn we gaan slapen. Om 4 uur ging de wekker en hebben we alles afgebroken en zijn we verder gegaan. Uiteindelijk was het een goede beslissing geweest om niet door te gaan naar de top, daar hadden we namelijk nooit de tent op kunnen zetten en zouden we midden op een ijsvlakte hebben gezeten. We kwamen er boven ook pas achter dat de hut die er stond gesloten was omdat we nog te vroeg in het seizoen zaten.

De hut bereiken was nog een heel avontuur. Net nadat we de hut hadden gespot in de verte kwam er een dikke mist opzetten waardoor we nog maar weinig zicht hadden en we op het navigatie systeem moesten lopen. Voor ons gevoel waren we er al lang voorbij maar uiteindelijk dook daar dan toch de hut op. Hierdoor konden we even uit de mist, regen en de wind om ons op te warmen. Na een korte break zijn we aan de afdaling begonnen. Onderweg kwamen we nog twee Franse toeristen tegen die nogal raar stonden te kijken toen wij met al onze gear naar beneden kwamen. Wij keken juist raar dat ze zo onvoorbereid de berg op gingen; zonder tent, goede schoenen, navigatie systeem of goede kleding. We hebben nog geprobeerd uit te leggen dat er daarboven slecht zicht was en dat er erg veel wind stond maar dat maakte weinig indruk.

Na enkele uren afdalen waren we over de gletsjer en bereikten we de hut. Hier hebben we even wat informatie ingewonnen over de rest van de tocht. Na enig overleg besloten we dat het niet verstandig was om de tocht te vervolgen omdat er geen mogelijkheid zou zijn om de tent goed op te zetten aangezien we niet voldoende sneeuwharingen hadden. We konden met een toeristen bus een lift krijgen in de richting van de grote weg waarna we een tweede lift kregen helemaal terug naar Reykjavik.

Om maar geen tijd te verliezen zijn we de dag erop meteen een auto gaan huren voor de roadtrip. We gingen een kleine Toyota huren maar kwamen uiteindelijk terug met een Mitsubishi Pajero. Een auto die we voor een prikkie konden huren en met 320.000 km op de teller. We hebben de auto gehuurd bij een bedrijf wat Sad Cars heette. Dat samen met de vele dingen die miste en kapot waren uit de auto's beloofde dit een interessante reis te worden. Daarnaast hadden mike en ik grote plannen om met onze jeep te gaan off roaden. Helaas zat robert hierbij en wist ons te ontmoedigen met de volgende uitspraak; Ther is no ofroading on iceland; you're either on the track or your lost.

Vol goede moed begonnen we de volgende dag met de rondreis, we zijn heel het eiland rond gereden waarbij we zijn begonnen bij de west fjorden. Erg mooi maar na 1 fjord heb je ze wel gezien. Bij een van de meest noordwestelijk puntjes kwamen we er achter dat de auto al 600km in overdrive stond. Nadat we dit probleem hadden opgelost en de cruise control hadden gemaakt reed de auto ineens een stuk zuiniger.

We hebben enkele higlights gezien van het eiland maar konden helaas niet het binnenland in doordat de wegen aan het ontdooien waren. Uiteindelijke hebben we bij het oostelijkste puntje nog een dagtocht gemaakt waarna we in het zuidmidden van het eiland met valdimar in hnappavellir weer samen zijn gekomen.

Het klimgebied ziet er erg mooi uit alleen naar mijn mening slaan ze de plank wel behoorlijk mis met het waarderen van routes. Na nog een dagtocht samen met mike was het tijd om naar het bouldergebied te gaan. Het gebied bied nog veel potentie voor het openen van nieuwe lijnen. Het massief loopt nog kilometers lang door. Ook de entourage is erg mooi met op de achtergrond de hoogste berg van IJsland en een aantal enorme gletsjer outlets.

Het gebied vestuhorn ligt aan de oostelijke kant van het eiland. Het bied ruimte voor misschien nog wel 500 boulders maar moet nog verder ontwikkeld worden. Vorig jaar hebben we er niet geklommen omdat we niet gerekend hadden op mooi weer en daarom dus geen klimspullen bij hadden. Dit jaar waren we terug en ik keek er al maanden naar uit om hier wat te boulderen maar met name nieuwe lijnen te bekijken en wat boulders te openen.

Ik kon uiteindelijK nog een knalharde 7c+ herhalen die valdimar had geopend. De boulders zien er erg mooi uit en er zitten inmiddels al zo'n tiental boulders vanaf 7b+ met potentie voor nog veel meer. De 7c+ heeft me twee dagen gekost waardoor er weinig tijd overbleef om veel andere boulders te openen. We hebben nog een kleine sector gepoets en geopend waarvan de moeilijkste boulder 7a was. Maar ik zou graag nog een keertje terug komen om de rest te bekijken. Het is een prima locatie voor in de zomer en als het je leuk lijkt om eens wat te openen is dit het gebied bij uitstek.

Uiteindelijk zijn we in een ruk weer terug gereden naar Reykjavik om de dag erop weer het vliegtuig terug te pakken. Het was een geweldige ervaring die zeker voor herhaling vatbaar is. IJsland is een geweldig mooi land waar ook nog wat te klimmen valt!