Foto: Roman van der Werf

woensdag 23 juni 2010

Margalef and Rodellar


Siurana in de morgen

Het is al weer enige tijd geleden sinds ik mijn blog heb ge-update. Afgelopen zondag had ik rustdag maar wilde de internet verbinding niet meewerken. Maar goed afgelopen week zijn we (ik en Tim) naar Margalef gevlucht vanwege het slechte weer. In Frankrijk leek het schijnbaar wel op New Orleans maar hier in Spanje is het wel meegevallen. Margalef was droog warm en veelal zonnig. In Rodellar heeft het nog wel iedere dag een uurtje geregent, wat ervoor gezorgt heeft dat Gran Boveda nog steeds bijna helemaal nat is.

Maar even terug naar Margalef. De eerste dag zijn we naar Finestra gegaan zowel Tim en ik waren niet echt gemotiveerd om in Margalef te klimmen. We hebben die dag dan ook niks gedaan. Tim heeft nog even een kijkje genomen in een 8c en ik nog in een 8b. Ik vond het te warm voor de 8b en de 8c was erg scherp.

De rest van de dag hebben we een beetje film gekeken en niks gedaan. De dag erop hebben we toch maar besloten er het beste van te maken en zijn we naar Cova Soleiada gegaan. Ik had hier nog een 8a+ zitten die ik af wilde maken en voor Tim zat er nog een 8c+ die hij wilde proberen. De 8a+ ging erg snel, de keren ervoor was ik steeds erg moe toen ik deze route probeerde en nu was de eerste poging meteen raak. Tim deed deze dag als warming up nog Doctor Feelgood (8a) os! De 8c+ verliep ook wel aardig goed totdat Tim een van de cruciale grepen sloopte. Nu is de route Sin Domesticar (8c+) helaas niet meer mogelijk. Tim heeft daarna de 8a+ geprobeerd die ik zojuist had gedaan en ik heb de 8a+ er links van geprobeerd. Alle pogingen voor de rest van de dag waren zonder succes. De volgende dag zijn we terug gegaan naar Cova Soleiada en heb ik de 8a+ afgemaakt. Tim heeft beide 8a+sen geklommen op een dag! Grappig was dat de linker 8a+ mijn veel moeite koste en Tim niet en de rechter 8a+ koste Tim veel moeite en mij weer minder.



Na de rustdag zijn we 's ochtends naar de sector Can la Marta geweest. Ik was hier al eerder geweest en er zaten nog 2 8a's die er wel leuk uit zagen. Ik besloot de linker uit te werken. De naam van de route was Twist as Lola toepasselijke naam aangezien je bovenin de route steeds over moest kruisen. De eerste vond ik het moielijkst. Twee mono's en een slechte voettree voor rechts en dan doorkruisen naar een goede greep. Onopgewarmt voelde de mono echt hopeloos en erg pijnlijk. Tim kon gelukkig de eerste pas over slaan en flashte de route! De tweede poging was het ook raak voor mij. Later die dag zijn we naar Laboratori gegaan waar Tim Darwin Dixit (8b+) geprobeerd. Het eerste stuk ging erg makkelijk maar Tim vond het toch een beetje eng om met zijn volle gewicht aan de mono te gaan hangen en heeft de route daarna niet verder uit gewerkt.

Voor alle mensen die Photo Shot (8b) nog op hun lijstje hadden staan om te klimmen.... Helaas deze is niet meer mogelijk. De eerste greep is helaas uitgebroken. Maar goed aangezien een groot gedeelte van deze route toch al uit geplakte grepen bestaat is de kans groot dat ze wel weer een steen terug plakken.



Margalef is nog een heel nieuw gebied en er worden nog wekelijks nieuwe routes geboord en geopend. De mogelijkheid om nieuwe routes te openen is eindeloos. Overal waar je om je heen kijkt zie je wanden waar nog geen route op zit. Onlangs zijn ze begonnen met het behaken van een hele nieuwe kloof. Ik denk dat de eerste routes inmiddels 2 jaar oud zijn en inmiddels zitten er zo'n 30 tot 40 routes in deze kloof. Het is een van de weinige sectoren waar ook routes op tufa's zitten. De wanden zijn een van de hoogste die ik gezien heb in margalef en ook het meest indrukwekkend. Nadeel is wel dat je zeker 20 minuten aan het lopen bent voordat je bij de voet van de wand bent. Doordat het ver lopen is en omdat er nog weinig in de topo staat is het een rustige sector wat ook wel weer lekker is. Enige tijd geleden had ik al eens een wandeling door de kloof gemaakt. Toen zijn we alleen hopeloos verdwaald en zijn we 2 uur aan het wandelen geweest. Tim en ik waren op de rustdag al een kijkje gaan nemen en dit keer hadden we wel het juiste en eigelijk erg duidelijke pad gevonden. Je moet het maar net weten! Tim wilde hier erg graag een route op Tufa's proberen in ik wilde een helemaal rechts wat routes proberen.

Nadat Tim in Darwin Dixit had gewerkt besloten we nog even een kijkje in de kloof te gaan nemen. Er was een nieuwe route en deze was helemaal vol gepoft en daar hingen al setjes in. De meest logische keuze voor mij om te proberen. Persoonlijk vond ik het een van de mooiste routes die ik deze trip heb geprobeerd. De wand was recht tot licht overhangend en de route was zo'n 35 lang en erg continue. Halverwege een redelijke rust en dan aan het einde nog een kneebar waar je nog een beetje kon schudden. Nadat ik de route had uitgewerkt had Tim ook nog een poging gedaan maar mijn mening werd helaas niet gedeelt. Hij vond het een stuk minder mooi. De dag erop zijn we terug gegaan naar deze sector waar tim nog een 8b+ had geprobeerd en ik de route gelukkig af heb kunnen maken. De waardering van deze route (hard crit) bleek later 8a+/8b te zijn. Deze slash aardering is helemaal upcomming in spanje. De nieuwe topo van rodellar bevat naast veel downgrades ook veel slash grades. Aangezien de route redelijk mijn stijl was en het me toch meer moeite koste dan Ball del Triceps (8b) en Batuka (8b) denk ik dat het voor mij wel 8b was. Maar goed belangrijkste was dat de route echt heel erg tof was. Het was veruit de beste route die ik in margalef heb gedaan.

Salou

Tim had in de tijd dat wij in spanje zaten te horen gekregen dat hij geslaagd was. Dit was natuurlijk rede voor een feestje. Daarom hadden we besloten dat het wel een goed idee zou zijn om een avondje op stap te gaan. Aangezien Salou niet zo ver was van margalef besloten we daar naar toe te gaan. Nadat we daar een camping hadden gezocht hebben we even het nachtleven van salou bekeken. Net toen ik een beetje in de stemming begon te komen zag ik dat het voor Tim al ver voorbij zijn bedtijd was. Na een korte stop onderweg voor een snack zijn we weer veilig op de camping aangekomen. Net toen ik een beetje in slaap was gevallen kwam er een groep spanjaarden terug van het stappen. Het duurde nog zeker tot 8:30 voordat ze moe genoeg waren om te gaan slapen. Waarop het voor mij echt te laat was om nog te gaan slapen.

Rond 8 uur zag ik al een stel fransen een poging doen om een Decathlon 2 seconden tent in te vouwen. Rond 8:45 konden ze nog steeds geen wijs uit de beschrijving en heb ik ze maar even geholpen. Makkelijk als je het weet, maar ja die beschrijving is ook niet echt heel duidelijk. We zaten nog net in het voorseizoen van de camping. Als we een dag later waren geweest hadden we bijna 15 euro extra moeten betalen. De receptioniste waar ik de camping ging betalen was alleen niet al te slim en nadat ze eindelijk Tim zijn paspoort in het bakje paspoort had gevonden wist ze te berekenen dat we voor 1 nacht met de auto en 2 personen 7 euro moesten betalen. Ik was niet te beroerd om dit te betalen en zijn daarna snel van het campingterrein verdwenen. Na enkele uren aan het strand van Salou zijn we weer richting Rodellar gereden.

Na een gezellige autorit van 3 uur waar Tim zeker 2,5 uur heeft geslapen waren we eindelijk in rodellar. Die week had het nog af en aan geregent maar het begon nu echt droger te worden. Alleen Gran Boveda was nog erg nat. De dag erop zijn we naar de sector Cafe Solo gegaan. Tim en ik wilde hier graag weer een kijkje nemen in de route welcome to tijuana (8c). In het midden zat voor mij een pas die erg moeilijk was en waarvan ik ook wist dat dat onmogelijk was wanneer ik het begin had gedaan. Ik had van David Gambus wat info gekregen hoe hij dit had gedaan. Helaas werkte dit voor mij niet en heb daarom besloten dat het niet zo veel zin had om in deze route verder te werken. Tim had de route nog een keer uitgewerkt. Tijdens het uitwerken zag het er allemaal wat moeizaam uit. Voor de eindpas is uiteindelijk wel iets anders verzonnen zodat dat een stuk makkelijker ging. Tim deed hierna een poging waarbij hij op de laatste moeilijke pas eruit viel. Zijn vingers staken net niet diep genoeg in de greep om hem goed te kunnen fixeren. Ik denk dat we beide verbaasd waren over de goede poging. Hij zat er zo dicht bij! Met iedere andere poging die dag ging het slechter. Aan het einde van de dag heeft hij besloten dat hij de dag na de rustdag weer een poging ging doen.

Diezelfde dag had ik nog een 7c+ os gedaan en nog een 8a+ afgemaakt die ik vorige keer had uitgewerkt. Ik deed ook nog een mislukte OS poging in een 8a. Een prima klimdag uiteindelijk. Gisteren voelde mijn huid al een beetje stram aan van het klimmen van de dag ervoor. Toch besloot ik 's ochtends om een kijkje te gaan nemen in Les Chacals. Een route die lange tijd 8b is geweest maar nu ook is afgewaardeerd naar 8a+/8b. De meest gangbare methode voor de crux werkte voor mij helaas niet en daardoor wat andere methodes bedacht, helaas bleef ik steeds raar uitkomen waardoor ik deze route maar heb gelaten voor wat het is. Later die dag heeft tim nog een kijkje genomen in El salto del angel (8b+) deze was helaas nat. Ik heb nog Gladiator uitgewerkt die inmiddels ook is afgewaardeerd naar 8a+ ook deze route helaas zonder succes.


Persoonlijk vind ik de omgeving van Rodellar erg mooi en de wanden zien er erg mooi uit. Een aantal routes zoals bijvoorbeeld welcome to tijuana zijn erg mooi. De langere routes vind ik persoonlijk wat minder uitdagend. Misschien komt dit ook wel om dat ik er niet zo goed in ben. Of je nu een 8a doet of een 8b de grepen zijn allemaal erg goed. Het is hier vaak maar net hoe lang je door kunt gaan. Zit er een hele goede rust in dan word het iets makkelijker gewaardeerd zit er een minder goede rust in dan is het iets moeilijker. Persoonlijk vind ik het echt leuk als een route een puzzle is en wanneer je alles goed uit moet werken om de route te kunnen klimmen. Ik denk dat het een tactiek is die hier in rodellar niet zo goed werkt omdat het gewoon te veel energie kost om zo'n 40 meter route helemaal uit te werken. Ik heb nog 2,5 week hier en er zijn nog veel lijnen die ik wil proberen, maar misschien dat ik op een andere manier moet klimmen als dat ik normaal doe.

zondag 13 juni 2010

Rodellar in het kort

Na afgelopen week lekker in siurana nog wat makkelijke dingen te hebben gedaan was het dan toch eindelijk tijd om naar Rodellar te gaan. Ik had 's ochtends afgesproken om Herve op het vliegveld af te zetten, daarna had ik mooi even tijd om wat boodschappen te doen en daarna Tim van het vliegveld op te halen. De rit naar rodellar duurde korter dan ik had verwacht en 3 uur later waren we vanuit Reus Airport in Rodellar.

Omdat ik er nog niet eerder was geweest besloten we ondanks de regen toch even de wanden te gaan bekijken. Het ziet er allemaal schitterend uit, alleen omdat het bijna 30 uur aan een stuk heeft geregent is inmiddels alles nat geworden. Alle daken zijn doorgelekt en de rivier staat zo hoog dat je steeds tot voorbij je knieen door het water moet om van de ene sector naar de andere te gaan.

Afgelopen 3 dagen hebben we wel wat kunnen klimmen, de wanden zijn steeds droger aan het worden. Tim en ik hebben nog even in Welcome to Tijuana (8c) gewerkt. Dit ging ons beide wel goed af. Het was een van de weinige moeilijke routes die droog was. Helaas is het deze morgen weer gaan regenen en we hebben nu maar besloten om ergens anders naar toe te gaan. Iets meer naar het zuiden is het weer wat beter dus misschien Tres Ponts, Terradets North of toch maar weer margalef. Daar maar afwachten tot het weer in Rodellar ook weer beter word.

vrijdag 4 juni 2010

Headache Leads to Migranya Profunda?

Afgelopen dagen zijn verre van leuk geweest. Voor degene die mijn blog gevolgd hebben en het vorige bericht hebben gelezen zullen misschien al een beetje een idee hebben waar het over gaat. Zo niet lees even het vorige bericht ;)
-
-
-
Na mijn vorige post wilde ik die middag gaan rusten. Ik was best moe omdat ik die dag om 5 uur op was gestaan om mike naar het vliegveld te brengen. Ik had daarom besloten dat het misschien verstandig was om die dag te rusten en ´s avonds een poging te doen in mijn project. Helaas had ik afgesproken met mijn Hervé mijn nieuwe klimmaatje uit de UK. Hij wilde graag zijn project afronden en aangezien hij mij ook nog van dienst moest zijn om mij te zekeren besloot ik met hem mee te gaan. Na hem enkele uren te hebben gezekerd kwam de wand waarop hij wilde klimmen eindelijk in de zon en kon ik eindelijk een siesta gaan houden.
-
-
-
Na mijn Siesta ben ik mijn project nog een keer gaan uitwerken dit ook om goed op te warmen. Iets wat ik erg belangrijk achte voor deze route. Na alle passen nog een keer gecheckt te hebben en een half uurtje gerust te hebben was het tijd voor een posing. Tot 3 keer toe kwam ik niet door het eerste stuk heen. Iets wat me al enige tijd niet meer was overkomen. De hoge temperatuur was niet bevordelijk voor de prestatie. Toch wilde ik niet toe geven dat mijn slechte prestatie hier iets mee te maken had. Mijn huid voelde erg pijnlijk en ik besloot daarom dat het misschien genoeg was voor deze dag.
-
-
-
De dag erop heb ik een rustdag gehouden. Ik denk niet dat ik meer dan 200 meter heb gelopen deze dag. Ik heb de hele dag in mijn bus gelegen. Ben door bijna 2 hele seizoenen van House gegaan en nog 2 films gekeken. Héél gek maar aan het einde van de dag voelde ik me niet echt fitter. Na de slechte prestatie van de dag ervoor vroeg ik me af of het wel zin had om er mee door te gaan. Ik was me ook aan het afvragen of het me nog wel zo veel plezier opleverde. Natuurlijk wilde ik de route klimmen maar het leek wel steeds minder te gaan.
-
-
-
Gisteren had Hervé een rustdag dit wist hij vantevoren niet en daarom hadden we rond 8 uur afgesproken om naar siuranella central (een andere sector in siurana) te gaan. Pas boven aangekomen besloot hij dat hij die dag niet wilde gaan klimmen. Eigelijk was ik voor hem naar deze sector gekomen met in mijn achterhoofd dat het goed zou zijn om ook weer even wat routes uit te klimmen ipv alleen maar in mijn project te hangen. Gisterenochtend uiteindelijk toch nog 3 7a+sen geonsight. Eigenlijk alle routes vielen erg tegen en bij alle 3 de routes had ik het gevoel dat ik niet echt kon vechten met als resultaat dat ik met erg veel moeite boven kwam. Normaal kan ik nog best blij zijn met een 7a+ on sight maar omdat ik het idee had dat het zo slecht ging kon ik ook hier niet echt van genieten.
-
-
-
De rest van de dag heb ik weer gerust en ik had aan Hervé gevraagd of hij het goed vond om mijn ´s avonds heel laat te zekeren dit ivm de temperatuur. Hij vond dit geen probleem en rond 19 uur liepen we dan weer naar Migranya. Ik had besloten dat ik weer gewoon de route nog een keer ging uitwerken, dit om te kijken hoe het voelde en om hier misschien een positief gevoel aan over te houden. Het eerste stuk ging erg slecht en ik kon de grepen amper vast houden. In het laatste stuk verzuurde ik erg hard maar de crux ging redelijk makkelijk en ik kon het einde er soepel aan klimmen. Ondanks dit kleine postitieve momentje kon ik dit toch niet echt ombuigen en de negatieve spiraal waar ik inmiddels was beland doorbreken. Ik deed hierna nog 2 pogingen maar ik kwam niet verder dan de eerst 4 meter.
-
-
-
Eerder die middag had ik in een rare houding in mijn bus een film liggen kijken. Ik had daardoor last gekregen van mijn nek, met als gevolg een lichte hoofdpijn. Ik had hier gedurende de middag al wat aan proberen te doen met als gevolg dat het alleen maar erger werd. ´s avonds probeerde ik hoog in mijn nek nog even wat spieren op de rekken dit resulteerde in een flinke knak aan beide zijde van mijn nek. Daarna is de hoofdpijn alleen maar erger geworden. De keren dat ik per jaar hoofdpijn heb zijn op een hand te tellen en ik dacht daarom dat het vanzelf ook wel weer over zou gaan. Naar mate de avond vorderde werd het alleen maar erger met als gevolg een hevig bonzende hoofdpijn die beiderzijds vanuit mijn nek naar mijn voorhoofd door liep. Rond 12 uur voelde ik me ook misselijk worden van de pijn en daardoor besloot ik toch maar om wat paracetamol in te nemen, iets wat ik normaal nooit doe. Aangezien 4 beter werken dan 1 zijn het er 4 geworden. Ik heb daarna gesprobeerd te slapen maar het lukte maar steeds niet. Uiteindelijk heb ik tegen half 4 uur de laptop uitgezet en ben ik in slaap gevallen.
-
-
-
Vanochtend was ik weer om 7:30 uur wakker. Ik had met Hervé afgesproken dat ik vroeg naar mijn project zou lopen om te kijken of daar iemand was die mij kon zekeren. Ik voelde me niet echt gemotiveerd. Raar genoeg voelde ik me niet moe. De hoofdpijn was nog steeds wel aanwezig maar inmiddels wel ver gezakt. Onder de wand aangekomen waren er nog 2 spanjaarden aan het klimmen. Ik keek naar Migranya Profunda en geloofde er eigelijk niet meer in. De dagen ervoor ging het steeds slechter waarbij gisteren echt een dieptepunt was. De condities voor het klimmen waren goed. Koel en best een stevige wind. Ik besloot dat ik nog 1 poging wilde doen. Dit omdat ik het idee had dat ik het wel goed af moest sluiten. Ik wilde nog 1 keer voorbij dat eerste stuk komen, zodat ik de route toch met een goed gevoel achter kon laten. Ik kon het maar niet begrijpen dat ik slechter was geworden gedurende deze dagen.
-
-
-
Het duurde nog een tijdje voordat ik de 2 spaanse jongens durfde te vragen of ze mij wilde zekeren. Persoonlijk vind ik het toch altijd raar om zo maar op iemand af te stappen. Gelukkig waren ze erg vriendelijk en 1 van de jongens vertelde dat een vriend van hem mijn route ook al had geklommen en dat hij nog 4 keer bij de eindpas was gevallen. Deze opmerking zou normaal misschien nog wat stress hebben veroorzaakt maar gezien het feit dat ik alleen nog maar een goede prestatie neer wilde zetten en niet zozeer met de gehele route bezig was kon het me eigelijk niet veel schelen.
-
-
-
Mensen die spanjaarden wel eens hebben zien zekeren weten dat ze hier niet altijd even goed in zijn. Met name oplettendheid is vaak ver te zoeken. Aangezien Migranya profunda een route is waarbij er nogal wat lucht onder de zolen zit is een goede zekeraar van belang. Ik heb hier nog enige seconden over nagedacht, en daarna maar gewoon besloten om het een poging te geven. Ik had niet echt opgewarmt maar was vastbesloten om voorbij het eerste stuk te komen.
-
-
-
Het voelde niet al te best maar alle bewegingen leken wel goed te gaan. Op de eerste rust was ik best verzuurd met name omdat ik niet had opgewarmt. Herstellen was lastig maar het lukte wel. Drie passen verder was de volgende rust ook deze passage ging erg moeizaam. Bij deze rustpositie ligt mijn rechter been zo ongeveer in mijn nek en ik kan daar net zo lang blijven hangen tot er kramp in mijn hamstrings schiet. Uitgerust of niet, daarna is het tijd om verder te gaan, and so it went. Vier passen verder weer een rustpositie, ook hier had ik me nog nooit zo slecht gevoelt. Een voordeel was dat ik hier erg lang kon blijven hangen om te herstellen. Of je in zo´n situatie echt kunt spreken van herstel weet ik niet maar mijn hartslag en ademhaling kon ik goed omlaag brengen.
-
-
Nog steeds geloofde ik niet dat de route zou gaan lukken. Ik was hier al zo vaak gekomen en waarom zou het nu wel lukken. Ik was door deze instelling erg ontspannen en alles ging goed. Voor de eerste keer kon ik de pas maken waar ik normaal steeds viel. De volgende greep was de eerste "echte" rust uit de route. Hier heb ik zeker 10 minuten staan rusten. Keer op keer wanneer ik de route had uitgewerkt heb ik het laatste stuk in een keer geklommen. Dit omdat ik niet plan was om hier nog ooit te vallen. Ik kon goed herstellen, maar voelde me wel erg verzuurd.
-
-
De allerlaatste passage is een stuk waar ik me toch altijd wel een beetje zorgen over heb gemaakt. Twee grepen in een klein dakje en dan een maximaal verre pas naar een redelijke greep. Wanneer je deze greep gefixeerd hebt laat je je lichaam uitzwaaien en ga je naar de verlossende eindgreep waarna je je rechter hiel naast je oor legt en je de ketting kunt clippen.
Ik had geoefend om het laatste stuk snel en secuur te klimmen en dit deed ik dan ook. Net voor de laatste moeilijke passage nog even geschud en toen snel doorgeklommen. De pas die ik normaal dynamisch doe deed ik nu statisch ik wilde geen fout meer maken en dit deed ik dan ook niet. Ik zwaaide mijn hak naast mijn oor en kon de ketting clippen.
-
-
-
Later hoorde ik dat Hervé die 500 meter verderop aan het klimmen was mijn vreugdekreet had gehoort. Het was het uiteindelijk allemaal waard geweest. Totaal onverwacht was het dan toch gebeurt. Een compleet nieuwe en intense ervaring om zoiets mee te maken. Het gevoel dat ik er bijna was tot het gevoel dat het niet meer zou gaan lukken en ik er echt ongelukkig van aan het worden was. Fijn dat je als coach mensen kunt helpen in dit soort situaties maar dat wanneer je jezelf er in bevind je blind bent voor je eigen fouten. Uiteindelijk is de druk die je jezelf onbewust of bewust oplegt hetgene wat het succes belemmert. Te gefoccused zijn en daardoor niet kunnen genieten van de route en niet kunnen ontspannen. Al met al een groot leermoment voor mezelf waarbij er nog een extra mooi gevoel naar boven is gekomen en dat is dat ik aan de mate van verzuring en de tijd die ik erin heb gestoken weet dat het mogelijk moet zijn om nog harder te klimmen. :)
-
-
-
Ik wil alle mensen die gesmst, gemailt en gebeld hebben bedanken voor hun support. Ik ga over enkele dagen naar Rodellar en daar nog genieten van mijn tijd hier in spanje. Ik weet niet of ik nog hele harde routes ga proberen, ik wil eerst weer even lekker genieten. Daarnaast heb ik inmiddels 28 8ste graads geklommen deze vakantie en moet ik er nog 12 voor mijn honderdste. Dus dat is even het volgende doel!

Gr