Afgelopen dagen zijn verre van leuk geweest. Voor degene die mijn blog gevolgd hebben en het vorige bericht hebben gelezen zullen misschien al een beetje een idee hebben waar het over gaat. Zo niet lees even het vorige bericht ;)
-
-
-
Na mijn vorige post wilde ik die middag gaan rusten. Ik was best moe omdat ik die dag om 5 uur op was gestaan om mike naar het vliegveld te brengen. Ik had daarom besloten dat het misschien verstandig was om die dag te rusten en ´s avonds een poging te doen in mijn project. Helaas had ik afgesproken met mijn Hervé mijn nieuwe klimmaatje uit de UK. Hij wilde graag zijn project afronden en aangezien hij mij ook nog van dienst moest zijn om mij te zekeren besloot ik met hem mee te gaan. Na hem enkele uren te hebben gezekerd kwam de wand waarop hij wilde klimmen eindelijk in de zon en kon ik eindelijk een siesta gaan houden.
-
-
-
Na mijn Siesta ben ik mijn project nog een keer gaan uitwerken dit ook om goed op te warmen. Iets wat ik erg belangrijk achte voor deze route. Na alle passen nog een keer gecheckt te hebben en een half uurtje gerust te hebben was het tijd voor een posing. Tot 3 keer toe kwam ik niet door het eerste stuk heen. Iets wat me al enige tijd niet meer was overkomen. De hoge temperatuur was niet bevordelijk voor de prestatie. Toch wilde ik niet toe geven dat mijn slechte prestatie hier iets mee te maken had. Mijn huid voelde erg pijnlijk en ik besloot daarom dat het misschien genoeg was voor deze dag.
-
-
-
De dag erop heb ik een rustdag gehouden. Ik denk niet dat ik meer dan 200 meter heb gelopen deze dag. Ik heb de hele dag in mijn bus gelegen. Ben door bijna 2 hele seizoenen van House gegaan en nog 2 films gekeken. Héél gek maar aan het einde van de dag voelde ik me niet echt fitter. Na de slechte prestatie van de dag ervoor vroeg ik me af of het wel zin had om er mee door te gaan. Ik was me ook aan het afvragen of het me nog wel zo veel plezier opleverde. Natuurlijk wilde ik de route klimmen maar het leek wel steeds minder te gaan.
-
-
-
Gisteren had Hervé een rustdag dit wist hij vantevoren niet en daarom hadden we rond 8 uur afgesproken om naar siuranella central (een andere sector in siurana) te gaan. Pas boven aangekomen besloot hij dat hij die dag niet wilde gaan klimmen. Eigelijk was ik voor hem naar deze sector gekomen met in mijn achterhoofd dat het goed zou zijn om ook weer even wat routes uit te klimmen ipv alleen maar in mijn project te hangen. Gisterenochtend uiteindelijk toch nog 3 7a+sen geonsight. Eigenlijk alle routes vielen erg tegen en bij alle 3 de routes had ik het gevoel dat ik niet echt kon vechten met als resultaat dat ik met erg veel moeite boven kwam. Normaal kan ik nog best blij zijn met een 7a+ on sight maar omdat ik het idee had dat het zo slecht ging kon ik ook hier niet echt van genieten.
-
-
-
De rest van de dag heb ik weer gerust en ik had aan Hervé gevraagd of hij het goed vond om mijn ´s avonds heel laat te zekeren dit ivm de temperatuur. Hij vond dit geen probleem en rond 19 uur liepen we dan weer naar Migranya. Ik had besloten dat ik weer gewoon de route nog een keer ging uitwerken, dit om te kijken hoe het voelde en om hier misschien een positief gevoel aan over te houden. Het eerste stuk ging erg slecht en ik kon de grepen amper vast houden. In het laatste stuk verzuurde ik erg hard maar de crux ging redelijk makkelijk en ik kon het einde er soepel aan klimmen. Ondanks dit kleine postitieve momentje kon ik dit toch niet echt ombuigen en de negatieve spiraal waar ik inmiddels was beland doorbreken. Ik deed hierna nog 2 pogingen maar ik kwam niet verder dan de eerst 4 meter.
-
-
-
Eerder die middag had ik in een rare houding in mijn bus een film liggen kijken. Ik had daardoor last gekregen van mijn nek, met als gevolg een lichte hoofdpijn. Ik had hier gedurende de middag al wat aan proberen te doen met als gevolg dat het alleen maar erger werd. ´s avonds probeerde ik hoog in mijn nek nog even wat spieren op de rekken dit resulteerde in een flinke knak aan beide zijde van mijn nek. Daarna is de hoofdpijn alleen maar erger geworden. De keren dat ik per jaar hoofdpijn heb zijn op een hand te tellen en ik dacht daarom dat het vanzelf ook wel weer over zou gaan. Naar mate de avond vorderde werd het alleen maar erger met als gevolg een hevig bonzende hoofdpijn die beiderzijds vanuit mijn nek naar mijn voorhoofd door liep. Rond 12 uur voelde ik me ook misselijk worden van de pijn en daardoor besloot ik toch maar om wat paracetamol in te nemen, iets wat ik normaal nooit doe. Aangezien 4 beter werken dan 1 zijn het er 4 geworden. Ik heb daarna gesprobeerd te slapen maar het lukte maar steeds niet. Uiteindelijk heb ik tegen half 4 uur de laptop uitgezet en ben ik in slaap gevallen.
-
-
-
Vanochtend was ik weer om 7:30 uur wakker. Ik had met Hervé afgesproken dat ik vroeg naar mijn project zou lopen om te kijken of daar iemand was die mij kon zekeren. Ik voelde me niet echt gemotiveerd. Raar genoeg voelde ik me niet moe. De hoofdpijn was nog steeds wel aanwezig maar inmiddels wel ver gezakt. Onder de wand aangekomen waren er nog 2 spanjaarden aan het klimmen. Ik keek naar Migranya Profunda en geloofde er eigelijk niet meer in. De dagen ervoor ging het steeds slechter waarbij gisteren echt een dieptepunt was. De condities voor het klimmen waren goed. Koel en best een stevige wind. Ik besloot dat ik nog 1 poging wilde doen. Dit omdat ik het idee had dat ik het wel goed af moest sluiten. Ik wilde nog 1 keer voorbij dat eerste stuk komen, zodat ik de route toch met een goed gevoel achter kon laten. Ik kon het maar niet begrijpen dat ik slechter was geworden gedurende deze dagen.
-
-
-
Het duurde nog een tijdje voordat ik de 2 spaanse jongens durfde te vragen of ze mij wilde zekeren. Persoonlijk vind ik het toch altijd raar om zo maar op iemand af te stappen. Gelukkig waren ze erg vriendelijk en 1 van de jongens vertelde dat een vriend van hem mijn route ook al had geklommen en dat hij nog 4 keer bij de eindpas was gevallen. Deze opmerking zou normaal misschien nog wat stress hebben veroorzaakt maar gezien het feit dat ik alleen nog maar een goede prestatie neer wilde zetten en niet zozeer met de gehele route bezig was kon het me eigelijk niet veel schelen.
-
-
-
Mensen die spanjaarden wel eens hebben zien zekeren weten dat ze hier niet altijd even goed in zijn. Met name oplettendheid is vaak ver te zoeken. Aangezien Migranya profunda een route is waarbij er nogal wat lucht onder de zolen zit is een goede zekeraar van belang. Ik heb hier nog enige seconden over nagedacht, en daarna maar gewoon besloten om het een poging te geven. Ik had niet echt opgewarmt maar was vastbesloten om voorbij het eerste stuk te komen.
-
-
-
Het voelde niet al te best maar alle bewegingen leken wel goed te gaan. Op de eerste rust was ik best verzuurd met name omdat ik niet had opgewarmt. Herstellen was lastig maar het lukte wel. Drie passen verder was de volgende rust ook deze passage ging erg moeizaam. Bij deze rustpositie ligt mijn rechter been zo ongeveer in mijn nek en ik kan daar net zo lang blijven hangen tot er kramp in mijn hamstrings schiet. Uitgerust of niet, daarna is het tijd om verder te gaan, and so it went. Vier passen verder weer een rustpositie, ook hier had ik me nog nooit zo slecht gevoelt. Een voordeel was dat ik hier erg lang kon blijven hangen om te herstellen. Of je in zo´n situatie echt kunt spreken van herstel weet ik niet maar mijn hartslag en ademhaling kon ik goed omlaag brengen.
-
-
Nog steeds geloofde ik niet dat de route zou gaan lukken. Ik was hier al zo vaak gekomen en waarom zou het nu wel lukken. Ik was door deze instelling erg ontspannen en alles ging goed. Voor de eerste keer kon ik de pas maken waar ik normaal steeds viel. De volgende greep was de eerste "echte" rust uit de route. Hier heb ik zeker 10 minuten staan rusten. Keer op keer wanneer ik de route had uitgewerkt heb ik het laatste stuk in een keer geklommen. Dit omdat ik niet plan was om hier nog ooit te vallen. Ik kon goed herstellen, maar voelde me wel erg verzuurd.
-
-
De allerlaatste passage is een stuk waar ik me toch altijd wel een beetje zorgen over heb gemaakt. Twee grepen in een klein dakje en dan een maximaal verre pas naar een redelijke greep. Wanneer je deze greep gefixeerd hebt laat je je lichaam uitzwaaien en ga je naar de verlossende eindgreep waarna je je rechter hiel naast je oor legt en je de ketting kunt clippen.
Ik had geoefend om het laatste stuk snel en secuur te klimmen en dit deed ik dan ook. Net voor de laatste moeilijke passage nog even geschud en toen snel doorgeklommen. De pas die ik normaal dynamisch doe deed ik nu statisch ik wilde geen fout meer maken en dit deed ik dan ook niet. Ik zwaaide mijn hak naast mijn oor en kon de ketting clippen.
-
-
-
Later hoorde ik dat Hervé die 500 meter verderop aan het klimmen was mijn vreugdekreet had gehoort. Het was het uiteindelijk allemaal waard geweest. Totaal onverwacht was het dan toch gebeurt. Een compleet nieuwe en intense ervaring om zoiets mee te maken. Het gevoel dat ik er bijna was tot het gevoel dat het niet meer zou gaan lukken en ik er echt ongelukkig van aan het worden was. Fijn dat je als coach mensen kunt helpen in dit soort situaties maar dat wanneer je jezelf er in bevind je blind bent voor je eigen fouten. Uiteindelijk is de druk die je jezelf onbewust of bewust oplegt hetgene wat het succes belemmert. Te gefoccused zijn en daardoor niet kunnen genieten van de route en niet kunnen ontspannen. Al met al een groot leermoment voor mezelf waarbij er nog een extra mooi gevoel naar boven is gekomen en dat is dat ik aan de mate van verzuring en de tijd die ik erin heb gestoken weet dat het mogelijk moet zijn om nog harder te klimmen. :)
-
-
-
Ik wil alle mensen die gesmst, gemailt en gebeld hebben bedanken voor hun support. Ik ga over enkele dagen naar Rodellar en daar nog genieten van mijn tijd hier in spanje. Ik weet niet of ik nog hele harde routes ga proberen, ik wil eerst weer even lekker genieten. Daarnaast heb ik inmiddels 28 8ste graads geklommen deze vakantie en moet ik er nog 12 voor mijn honderdste. Dus dat is even het volgende doel!
Gr
RESPECT!
BeantwoordenVerwijderen