Migranya profunda again and again

Net voordat ik terug naar nederland ben gevlogen (zie vorige bericht) heb ik met Stefan nog 2 dagen en later nog 1 dag met 2 amerikaanse vrienden (Mike en Dan) in Migranya profunda gewerkt. Ik was pas 1 keer eerder voorbij de eerste moeilijke passage gekomen.

Nu na lange tijd niet in de route te hebben gewerkt lukte het me keer op keer om erg ver in de route te komen. Toch steeds bij de tweede moeilijke passage lukte het niet om de route af te ronden. Het was in totaal de 5de of de 6de dag dat ik in de route werkte. De derde klimdag op rij kwam ik weer erg ver in de route. Het gaf mij wel het gevoel dat ik de route moest kunnen klimmen.

Hierna ben ik een week naar NL gegaan maar toch waren mijn gedachte steeds weer en ook erg vaak gedurende de week bij deze route. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb geprobeerd en schijnt ook moeilijk te zijn voor de graad. Keer op keer moet je weer dat eerste stuk klimmen totaan de rust. Dan kun je kiezen of je recht omhoog gaat (migranya 8b) of dat je verder links gaat (migranya profunda 8b+) Je vraagt je dan toch af hoeveel moeilijker profunda kan zijn en hoeveel dat +je meer uitmaakt.

Terug in spanje was ik erg gemotiveerd om de route weer te gaan proberen. Weer ging het erg goed en kwam ik weer op dezelfde pas eruit. De laatste moeilijke pas voor de goede rustpositie. Inmiddels ben ik al 14 keer bij die pas eruit gevallen en keer op keer moet je weer dat eerste stuk klimmen. Gisteren de klimdag na de rustdag zou de dag moeten zijn dat het moest gebeuren. De eerste poging ging super ik was nog nooit zo fit en ik was nog nooit zo ver gekomen. Toch weer die ene pas die niet lukte.

Mike is vanochtend naar huis gegaan. Dit wist ik natuurlijk gisteren ook al. Ik wilde gisteren nog wel een poging doen maar ik kon het niet meer opbrengen. Fysiek was alles wel ok maar om steeds jezelf weer mentaal op te laden om dat eerste stuk te klimmen lukte even niet meer. DAarnaast speelde in mijn achterhoofd mee dat er bijna geen mensen meer in siurana verblijven omdat het seizoen al enkele weken geleden is afgelopen voor siurana. Het is te warm aan het worden en de enige mogelijkheid is om 's avonds nog wat te klimmen. Het zou dus lastig zijn om een klimmaatje te vinden, daarnaast is siurana erg groot en moet die persoon ook maar net naar deze sector willen. Al met al veel factoren die meespeelden.

Op de valreep is het toch nog goed gekomen, in de zin dat ik een jongen uit de UK heb leren kennen die hier nog tot 9 juni zit. Op die dag komt Tim Reuser mijn kant op en zullen we samen afreizen naar rodellar. Ik heb dus nog een week om in mijn project te werken.

Ik weet dat ik de route kan klimmen wat ik niet weet is hoeveel tijd het nog gaat kosten. Daarnaast is weten dat je iets kunt en iets daadwerkenlijk doen toch nog wel een wezelijk verschil. Was het allemaal maar zo makkelijk. De route is voor mij erg lastig; ik sta bij veel passen volledig uitgestrekt en de mate waarin de route overhangt is meer dan waar mijn sterke punt ligt, daarnaast zijn de rustposities slecht maar moet ik ze toch optimaal benutten.

Het probleem nu is het mentale spelletje. Ik heb altijd bewonding gehad voor mensen die lang in 1 route kunnen werken. Mentaal gaat het namelijk aan je knagen. Zeker als je steeds keer op keer op dezelfde passage eruit valt. Hoe kan een klimmer zich steeds voor 100% blijven motiveren om tot het uiterste te gaan. Daarnaast zal er ook een moment zijn waarop je toe moet geven dat iets niet lukt, je zult dus op moeten geven. Ieder persoon is daar verschillend in en ik ben er heel slecht in om dingen op te geven. Wanneer je 1 dag in een route hebt gewerkt dan is dat voor mij geen probleem, ook niet wanneer je zo eens en de maand weer eens die route probeerd en alle tijd hebt. Nu zit ik iedere dag tegen die ene route aan te kijken die ik zo graag wil klimmen. Naast dat het heel moeilijk is is het ook een van de mooiste routes die ik ooit heb geprobeerd de motivatie is dus wel aanwezig om de route te klimmen maar aan de andere kant spelen andere vragen toch ook door mijn hoofd zoals bijvoorbeeld hoe groot de teleurstelling is als je op moet geven? en hoe groot is de vreugde als het wel lukt? en is dat het allemaal wel waard?

Ik merk dat ik me qua klimmen op nieuw terrein begeef in de zin dat ik nog nooit zo lang in een route en aan 1 stuk heb gewerkt. Ik ben super gemotiveerd maar aan de andere kant spelen factoren waar ik minder invloed op heb ook mee. Factoren zoals het weer en het ten einde lopen van het seizoen voor Siurana en daarmee ook de tijd om deze route af te ronden. Daarnaast is het een route waarin de progressie die ik boek miniem is. Keer op keer ga ik helemaal stuk in die route. Het enige verschil wat ik merk ik dat ik de ene keer beter kan herstellen dan de andere keer. Toch kom ik steeds net zo ver. Wat is er dan voor nodig om net dat beetje dieper te gaan? is het een kwestie van nog fitter worden of misschien toch mentaal nog wat harder doorbijten?

To be continued. . . . .