Home again

Ik ben inmiddels al weer een week terug uit Duitsland en afgelopen week zelfs alweer meteen begonnen met werken. Al met al is de overgang mij 100% meegevallen. Het werken beviel erg goed en het was ook wel weer leuk om na al deze maanden weer wat anders te doen.

Na mijn vorige blogbericht is het weer erg wisselvallend geweest. Al met al hebben we toch eigelijk iedere dag wel kunnen klimmen. Met mijn vinger is het over de afgelopen weken steeds beter gegaan. De keuze om de injectie te laten zetten is voor zover ik dat nu kan beoordelen de juiste geweest. Deze week ben ik ook weer begonnen met binnen te trainen. De aankomende maanden staat voornamelijk kracht op het programma dus dat wil zeggen veel specifieke oefeningen en boulderen!

Maar even terug naar de laatste 2 weken van mijn trip. Nadat Jerome, Mike en Ulf weer naar huis waren gereden hebben we nog enkele dagen erg mooi weer gehad. Het was koud maar daarnaast ook erg zonnig. Valdimar en Stefan wilde nog wel wat gaan boulderen. Ik kon nog niet echt boulderen maar vanwege mijn kennis van de omgeving kon ik mezelf toch nuttig maken als gids.








Daarnaast heb ik die dag vanwege het mooie licht nog een aantal fraaie boulder en landschapsfoto's kunnen maken.





De dagen erna is het weer eigenlijk alleen maar slechter geworden. Roman en Suzanne hadden afgesproken om nog een weekend langs te komen. Ondanks de slechte voorspellingen hebben we toch nog wel lekker kunnen klimmen. Roman en Suzanne hebben beide nog Superlative (8) gedaan. Deze extreemklassieker is de eerste 8 (7a) van duitsland en is geopend door Thomas Noltner en Wolfgang Gullich. De dag erop wist Roman nog Batman (8+) geheel in stijl op blote voeten te klimmen.




Hieronder nog een foto van Valdimar in dezelfde route.



Vanwege het slechte weer en mijn bioritme wat weer langzaam richting vroeg opstaan begon te gaan ben ik 's ochtends vaak met Valdimar gaan wandelen om bouldergebiedjes te bekijken. Stefan was S'ochtend vaak niet vooruit te branden en bleef dan nog lekker een paar uurtjes in zijn bed liggen.




We hebben een hoop blokken gevonden waar nog mooie boulders op geopend konden worden. In de pfalz zijn nog veel mogelijkheden voor het openen van nieuwe problemen. Ze zijn niet allemaal even briljant maar er zaten zeker enkele hele mooie blokken tussen. Jammer is wel dat de bouldertopo van de pfalz niet meer te koop is en de nieuwe topo al 3 jaar op zich laat wachten. Onlangs had ik ook begrepen dat de nieuwe topo maar 20% van de totale boulders zou gaan bevatten. De rest van de boulders word geheim gehouden.

Ik was al 4 keer eerder op zoek geweest naar een blok wat HAKA blok heet. Volgens de locals zaten er enkele mooie en harde boulders op. Het probleem was alleen dat niemand precies wist hoe je bij dit blok kunt komen. Na nog eens 10 klimmers te hebben gevraagd en weer kilometers in de regen door het bos te hebben gelopen hebben we het dan uiteindelijk gevonden. Ondanks de regen zag het er super mooi uit en op het blok zit een 8b, 8a, 7c+ en een 6c+. Hieronder een foto van het blok. De kwaliteit van de foto is erg slecht omdat het erg hard regende en het al bijna donker begon te worden. Maar het geeft ten minste een beetje een idee. Mooie overhang/dak met een top out.




Voor dit ene blok lag ook nog een nieuw bouldergebied met nog veel potentie voor het openen van nieuwe problemen. Het fijne aan boulderen in de pfalz is dat het voor mij toch een stuk dichterbij is dan Bleau en er toch nog veel mooie en moeilijke problemen zitten. Nadeel is wel dat veel van de boulders moeilijk te vinden zijn, zeker als je de omgeving niet goed kent.


Na de geslaagde speurtoch hebben we nog enkele dagen mooi weer gehad en lekker kunnen klimmen. Echt hele moeilijke dingen hebben we niet meer geklommen. Ik kon de laatste paar dagen nog lekker klimmen en heb nog veel makkelijke dingen gedaan. In deze laatste dagen zat voor mij nog wel een van de hoogtepunten van mijn klimtrip. De routes die ik in de pfalz klim zijn meestal allemaal super mooi. Toch zijn er altijd weer routes die uitblinken. Een van de laatste klimdagen klom ik nog een 7+. In de meeste andere gebieden kost dit geen enkele moeite, in de pfalz ligt dit toch vaak net even anders. Het mooie aan deze route was dat er vanalles inzat van een mooie sprong tot een subtiel pasje op een plaat en het mooiste van alles was nog wel dat de crux niet boven een haak was maar boven een Camlot. Door de afwisseling in de route en omdat ik het allemaal erg spannend vond was dit uiteindelijk nog een van de mooiste en beste routes die ik deze trip heb geklommen. Al met al een mooie afsluiter.

De laatste nacht in de bus merkte we al op dat het erg koud was. De dag erop zag alles wit van de rijp. Het had flink gevroren die nacht en dit was voor mij wel echt een teken om naar huis te gaan. Ik was van vorst in Spanje naar 40 graden in Spanje en weer opnieuw naar vorst in duitsland gegaan. In deze 9 maanden heb ik alle seizoenen voorbij zien komen wat ook wel een hele bijzondere ervaring was.









Na nog een dagje te hebben geklommen was het tijd om de pfalz te verlaten en richting huis te keren. Valdimar ging met mij nog enkele dagen naar Nederland om daar nog wat vrienden op te zoeken en te zien waar ik woonde.

Een laatste blik op de pfalz.




In Duitsland had ik al een bestelling gedaan van een aantal artikelen. Ik was de laatste weken ondanks mijn blessure weer helemaal gemotiveerd geraakt om te gaan trainen. Ik heb wat nieuwe doelen voor mezelf opgesteld en daar had ik ook nieuwe spullen voor nodig. Hieronder alvast wat foto's die een tipje van de sluier oplichten waar ik me de aankomende tijd meer mee bezig wil gaan houden.










Mijn doel voor deze trip was om 8b+ te klimmen en daarnaast mijn aantal 8ste graads routes te verdubbelen. Het eerste doel is wel gehaald, het laatste doel helaas niet. Ik wilde veel moeilijke routes doen in verschillende stijlen en dat is wel gelukt. Veel mensen hebben mij gevraagd of ik geen 8c wilde proberen of waarom ik geen 8c heb geklommen. Natuurlijk wilde ik dat wel klimmen maar voor mij was 8b+ het doel van deze trip. Ik ben meer een verzamelaar dan een jager in dat opzicht en ik klim liever 10 8a's dan 1 8b. De enige 8c die ik deze trip heb geprobeerd was te moeilijk voor mij. Misschien dat ik me in de toekomst nog wel meer wil toeleggen op een hoger cijfertje klimmen maar mijn interesse heeft altijd gelegen in het ontwikkelen van mezelf in verschillende stijlen.

Als ik zo terugkijk op deze trip kan ik niet zeggen dat ik veel sterker ben geworden. Ik merk wel dat ik mezelf verder hebt ontwikkeld op het gebied van probleemoplossend vermogen. Daarnaast heb ik meer gevoel gekregen voor bewegingen en een beter inzicht gekregen waar mijn zwakke punten liggen. Mentaal is Migranya Profunda een ontzettende overwinning geweest. Meestal is mijn moeilijkste route niet mijn mooiste route. In dit geval is profunda naast een van de mooiste routes die ik heb gedaan ook een van mijn moeilijkste en het definitieve hoogtepunt van deze trip. In Duitsland heb ik natuurlijk veel pech gehad op de eerste plaats met het weer maar daarnaast ook met mijn vingers. Veel mensen denken dat ik een slechte tijd heb gehad in Duitsland. Slecht is misschien niet het juiste woord, maar aan Spanje heb ik zeker een beter gevoel overgehouden. Toch heeft ook Duitsland enkele hoogtepunten gehad. Ik heb enkele routes gedaan die ik voorheen niet kon en La Traviata voelt ook wel echt als een overwinning omdat de route in een stijl was waarvan niet had gedacht dat het mij zou lukken.

Al met al was het een super mooie ervaring waar ik erg van genoten heb. Ik ga mijn BLOG aanhouden in de toekomst ik ga alleen een poging doen om hem in het engels te typen zodat ook de mensen waar ik afgelopen jaar mee bevriend ben geraakt kunnen lezen wat ik aan het doen ben. Ik wil als laatste nog even Evolv, Sterling en Gecko climbing bedanken voor de spulletjes die ze mij voor deze trip hebben geschonken!

Pfalz

Na een periode van lange stilte op mijn blog hier maar weer eens even een berichtje. Sinds mijn laatste bericht is er bij mij weinig gebeurd op klimgebied ik had namelijk nog steeds last van mijn vinger. Het weer in de frankenjura is de gehele periode dat we er gezeten hebben verre van optimaal geweest. De laatste 2 weken hebben we gekozen om een huisje te huren wat uiteindelijk wel een goede keuze is geweest.

In deze periode is Vivienne langegeweest. Ook heeft is mijn vader nog een weekendje langsgeweest en zijn roman en suzanne ook een nachtje blijven slapen in het appartement. Stefan en Valdimar hebben ondanks het slechte weer beide hun project (Plan b 8b) af kunnen ronden.

Door de blessure aan mijn vinger kon ik alleen makkelijke routes klimmen. Om het toch een beetje uitdagend te maken heb ik veel met Nuts en Camelots geklommen waardoor het toch wel een beetje spannend bleef. Door mijn Blessure maar met name omdat ik al zo lang in de Franken zat begon ik wel een beetje gedemotiveerd te raken en ik keek daarom ook uit om naar de Pfalz te gaan. Toch besloot ik op het laatste moment dat ik nog even langs de Dokter wilde met mijn vinger.

In Bamberg werkt Dr. Schoffl die veel onderzoek heeft gedaan bij klimmers en wat ook eigelijk de persoon is om naar toe te gaan bij een klimgerelateerde blessure. Doordat mijn afspraak op donderdag was zijn we nog 2 dagen langer in de Frankejura gebleven dan gepland. Afgelopen jaar had ik al tientallen artikels gelezen over de onderzoeken die hij gedaan heeft en nu was dit dan ook een mooie kans om hem eens te ontmoeten.

Prettig voor mij was dat deze man perfect engels sprak en dat maakte het dan ook makkelijk om te vertalen wat er gebeurd was. Na een korte echo bleek dat er niks kapot was en dat er alleen wat vocht in mijn vinger zat. Hij adviseerde mij om een spuit in mijn vinger te laten zetten wat ik eigelijk niet zo zag zitten. Na alles uit te hebben gevraagd heb ik uiteindelijk toch maar besloten om voor deze optie te gaan. Als ik het door iemand zou laten doen kon ik het het beste door hem laten doen bedacht ik me. Hij had wekelijks met dit soort gevallen te maken en wist waarschijnlijk ook het beste waar hij de spuit moest zetten. Nadat hij de spuit had gezet vertelde hij mij dat ik een week niet mocht klimmen en daarna weer rustig alles op mocht gaan bouwen. Na de injectie zijn we meteen doorgereden naar de Pfalz.

Ik had de Dokter alles uitgevraagd over of de spuit ook schade aan zou richten aan mijn pees en ringbanden. Na een gerustellende en lange uitleg had ik daarom besloten om voor deze optie te gaan. In mijn geval was het een overbelastingsblessure (door arque pockets pakken) waarbij het weefsel nog eens extra geprikkeld is geweest door een greep die precies op die plek heeft gedrukt in mijn project. De plek waar het vocht zat is een plek waar het vocht erg moeilijk weggaat en lang duurt voordat het helemaal weg is. Natuurlijk ben je niet blij met een injectie en wil je natuurlijk dat je eigen lichaam zelf de onsteking kan verwerken in mijn geval ben ik er van overtuigd dat ik voor de beste oplossing heb gekozen en ziet mijn vinger 5 dagen na de injectie er een stuk beter uit en voelt hij ook een stuk beter.

Appart is dan altijd dat wanneer je dit tegen andere mensen verteld die ook klimmen iedereen wel een verhaal heeft van een klimmer waarbij het niet goed is gegaan. Daarnaast lijkt het dan altijd of iedereen een dokter of een fysiotherapeut door precies te kunnen vertellen dat hetgene wat ik heb laten doen niet goed is geweest en waar ik nu allemaal wel niet op moet gaan letten. Al met al denk ik dat het een kleine blessure is die door de juiste opbouw snel onder controle zal zijn. Positief aan deze blessure is dat ik kennis heb gemaakt met de dokter waar ik al zo veel over heb gelezen en dat ik weet dat de Frankejura voor mij geen gebied is om te lang te verblijven omdat ik gewoon niet zo´n sterke vingers heb.




Inmiddels in de Pfalz aangekomen is het weer super mooi geworden. Gisteren zijn Ulf, Mike en jerome weer richting huis gegaan die hier voor twee dagen naar toe waren gekomen. Erg gezellig om iedereen weer eens te zien en samen te klimmen. Voor enkele was het al weer maanden geleden dat ze hun klimschoenen aanhadden gehad wat dan ook weer zorgde voor de nodige pijntjes.

Stefan in Gamba (9+)


De nieuwe Look van Ulf






Inmiddels ben ik ook weer super gemotiveerd om te gaan klimmen. Daarnaast realiseer ik me wel dat ik het rustig aan moet doen als ik terug kom en een goed opbouw moet hebben. Hier in de pfalz vemaak ik me prima door makkelijk routes te klimmen en foto´s te maken voor mijn BLOK artikel over de pfalz. Ik kan een beetje oefenen hier om met nuts en Cam´s te klimmen en de andere een beetje wegwijs te maken in dit gebied. Voor mij is het ook een mooie gelegenheid om wat meer te weten te komen over het boulderen hier. De laatste jaren zijn er veel nieuwe gebieden en boulders geopend die nog een beetje geheim worden gehouden. Nu we hier zo´n twee weken zitten komen we er langzaam maar zeker achter waar deze boulders zitten. Wanneer ik terug kom wil ik me weer meer toe gaan leggen op het boulderen en de Pfalz is een mooi gebied wat redelijk dichtbij ligt en waar veel mooie en verscholen boulders liggen maar voordat het zover is eerst nog anderhalve week hier.

Foto Verslag

Het laatste nieuws in mijn vorige blogbericht was dat ik last had van mijn vinger. Inmiddels ben ik al weer een beetje aan het klimmen maar in de tussentijd is er redelijk wat gebeurt.

Een dag na het verschijnen van mijn laatste blogbericht zijn mijn moeder er Con langs gekomen. Enige tijd geleden waren ze ook al hier maar ze hadden mij toen ook al niet zien klimmen omdat ik toen last had van mijn andere vinger. Dit keer zag het er ook niet naar uit dat ik ging klimmen en daarom heb ik de 3 dagen dat ze hier waren gebruikt om ze een rondleiding te geven in de Frankenjura. Het gaf mij wel de mogelijkheid om een poging te doen om mijn camera wat beter onder de knie te krijgen. Enige tijd geleden had Roman mij al wat tips gegeven over hoe ik beter kon fotograferen.

De 3 dagen dat mijn moeder en Con hier waren was het schitterend weer en hier in de Frankejura staat de herfst weer voor de deur en dit geeft altijd weer extra mooie plaatjes.

Hieronder enkele kiekjes.






De basilika in gößweinstein








Ik en mijn moeder in de Maximiliansgrotte


Valdimar en ik



Naast de blessure aan mijn vinger had ik ook al enige tijd last van een kies. Deze kies was al 2 keer eerder behandeld dus ik voelde er niet veel voor om dit in duitsland te laten doen. Vanwege de kies en omdat ik rust wilde houden met mijn vinger besloot ik om naar huis te gaan. Ik kon een lift naar huis krijgen en kon op donderdag al weer met de ICE terug naar Nurnberg.

Eenmaal thuis aangekomen kon ik vivienne verrassen met een bezoek en de dag erop had ik al een afspraak met de Tandarts. Na een x-ray bleek dat er eigelijk niks aan de hand was met de kies maar dat de vulling die erin zat was gaan irriteren en zodoende de zenuw had aagetast. Hij vertelde mij dat hij de zenuw eruit ging pulken. Zo gezegt zo gedaan en 2 uur later stond ik buiten met een noodvulling en mocht ik woensdag weer terug komen. Ik ben al helemaal geen held met de tandarts maar deze week was het helemaal feest met 2 behandelingen.

Dinsdag was rustdag voor mijn tand maar mijn moeder had gepland om samen met mijn zus en Quin (mijn neefje) naar de efteling te gaan. Omdat ik nu toch in nederland was en ik het wel leuk vond om een dagje met mijn neefje rond te lopen was de keuze snel gemaakt om mee te gaan.





Woensdag was party time voor mij bij de tandarts. De eerste keer vond ik het allemaal nogal meevallen maar de tweede keer hebben ze 4 keer flink moeten verdoven. Hij legde mij ook uit dat normaalgesproken de tand wat langer rust kreeg en dat er minimaal 3 weken tussen de noodvulling en de echte vulling zat maar omdat ik donderdag al weer terug ging wilde hij mij toch alvast een echte vulling meegeven. 3 uur later en met een totaal verdoofde onderkaak hebben ze me weer laten gaan.

Donderdag ochtend had ik een afspraak bij de Fysio. Dit omdat ik last bleef houden van mijn vinger en zelf wel een idee had wat er aan de hand was maar er niet zeker van was. In Roosendaal had ik een afspraak waar na een korte uitleg een echo gemaakt is. Met een echo kun je toch iets meer zeggen dan wanneer er gewoon maar een beetje op de vinger word gedrukt. We hadden de vinger in verschillende standen bekeken maar voor zover we konden beoordelen was er niks kapot. Wel was er wat zwelling te zien in beide ringvingers. De kant waar ik last had (rechts) was meer gezwollen dan links. Opvallend was dat links ook gezwollen was maar recent had ik nog een artikel gelezen dat bij veel klimmers zwelling voor komt zonder dat ze hier hinder van ondervinden dus daar maakte ik me niet zo´n zorgen over. Uiteindelijk was ik toch tevreden met de echo en was nu ook wat geruster over mijn herstel.

Donderdag zou de trein om 17 uur vertrekken vanuit Utrecht centraal. Ik heb meestal pech met de trein en zo ook dit keer. Vanwege een gebroken bovenleiding reden er geen treinen naar Utrecht. Ik ben uiteindelijk vanuit Arnhem vertrokken. De verbinding naar Nurnberg was super en ik moest 1 keer overstappen in Frankfurt. Met een reistijd van iets meer dan 5 uurtjes stond ik om 23 uur op Nurnberg station waar Valdimar mijn al op stond te wachten.

Het is altijd vervelend als je een blessure hebt maar zeker in de Frankenjura. Alle routes zijn erg op de vingers en je kunt dan ook bijna niks doen. Gelukkig was het nog steeds mooi weer en vrijdag besloot ik met roman mee te gaan om foto´s te maken. Eigelijk zouden we naar Akira gaan maar hij was inmiddels aan het werken in Ghettoblaster. (10/10+) Ik Susanne en Roman zijn naar Rabelfels gegaan waar ik na Romans beklimming van de route de onderstaande foto´s heb gemaakt.





De dag erna kon ik deze foto´s nog maken van de omgeving







Robert een vriend van Valdimar had besloten om eerder richting Kalymnos te gaan om daar zijn vriendin te vergezellen. Stefan ik en Valdimar waren nu nog met z´n drieen over. We besloten nadat we robert op de trein hadden gezet om te gaan klimmen bij Wachbergfels. Hier zaten enkele klassieke routes die ik aan het begin van de vakantie al had gedaan. Voor valdimar en Stefan zat er nog genoeg te doen en ik dacht dat het licht hier erg moooi zou zijn om foto´s te maken. Het licht viel uiteindelijk een beetje tegen maar ik wist nog wel deze foto´s te maken.





Ik heb deze dag ook weer mijn eerste klimmeters gemaakt. Er zat daar een 7- en een 7 die ik met gear enkele keren heb gedaan. Hieronder nog de slang die bij de bus aan het rondkruipen was en het uitzicht vanaf het wachtberg massief.





Mijn vingers voelde eindelijk weer goed en het was fijn om weer wat te kunnen doen. Toen ik Valdimar in Spanje leerde kennen was het erg motiverend om met elkaar te klimmen. Het was zowel voor hem als voor mij dan ook best teleurstellend dat ik niet echt samen met hem kon klimmen. Maandag besloten we om naar een gebied te gaan waar hij zijn project leftfield (9+/10-) af kon maken. Ik voelde me goed na weer wat te hebben geklommen en had het gevoel dat ik weer langzaam wat op kon gaan bouwen. Ik deed deze dag 10 routes van 5 t/m 8+/9-. Alles ging redelijk makkelijk en zonder pijn.

Ik wilde erg graag foto´s maken van Valdimar in zijn project en dacht dat het licht erg mooi zou zijn. Ook hier viel het weer erg tegen maar heb toch nog wel een paar aardige foto´s kunnen maken. De filmpjes van de route zijn wel erg goed gelukt maar die moeten nog bewerkt worden dus dat zal nog wel even duren.






Het avondlicht met stefan onder de boom.




Nou dat was een kort fotoverslag van afgelopen 12 dagen. Hopelijk de volgende keer weer wat meer klimnieuws.

La Traviata

Nadat Stefan en ik afgelopen week Daan op de trein hadden gezet besloten we om enkele gebiedjes te gaan bekijken. We waren benieuwd hoe nat alles was geworden na alle regen die in de voorgaande weken was gevallen. Een gebied waarvan we eigenlijk zeker van wisten dat het nat zou zijn bleek toch droog te zijn, en tot onze verbazing was het deze dag ook nog erg mooi weer geworden.

Na kort overleg besloten we deze dag toch nog maar even te gaan klimmen het weer was zo goed geworden en we vonden het eigenlijk zonde om daar geen gebruik van te maken. Een klein uurtje later stonden we onder een kort wandje waar ik nog een project had. Stefan en ik konden snel Funk beyond the call off duty (10-) klimmen. Het was inmiddels al zo laat dat er geen tijd over was om nog een route te proberen dus besloten we maar onze energie te sparen voor de dag erop.

De volgende dag stond Trainspotting (10-\10) op het programma. Stefan en ik hadden al eerder in deze route gewerkt waarbij de route toen nog een beetje vochtig was. We hoopte dat het dit keer wat beter zou zijn. Ook deze route kon ik erg snel klimmen. De condities waren beter maar de grepen waren nog steeds erg klam en daardoor was de wrijving niet optimaal. Stefan besloot de route te bewaren voor een andere keer.

Na 2 dagen mooi weer kon het haast niet anders dan dat het weer ging regenen en dat deed het dan ook. Gelukkig was het enkele dagen droog geweest en daardoor waren er redelijk wat wanden klimbaar. Stefan had nog een project van afgelopen jaar wat eigelijk altijd droog blijft in de regen. Roadrunner (10-) had ik afgelopen jaar gedaan en is een overhangende kant die word gezien als een moeilijke 10- en dus 8a+ is. De route is slechts 8 meter lang waarbij enkele heelhooks in je voordeel kunnen zijn. Stefan kreeg de heelhooks niet goed voor elkaar en kon moeilijk de balans bewaren in deze route. Na wat frustratie gezien het feit dat het hem afgelopen jaar beter afging besloot hij deze route maar te laten voor wat het is.

Aan de andere kant van het dal zat nog een gebiedje met de route La Traviata 10-\10. Stefan was hier al eerder geweest met Roman en Suzanne. Aangekomen bij de wand was de zijkant en bovenkant van de route erg nat. Ik wilde toch even een kijkje nemen om te kijken of het de moeite waard was om voor terug te komen. Op het eerste oog leek het niet echt een route voor mij het was namelijk een kant en daarnaast ook nog erg recht. Ik had al wel eens routes gedaan in een soortgelijke stijl maar dan niet zo moeilijk. De lijn zag er super mooi uit en ik besloot daarom toch maar een kijkje te nemen.

Het eerste stuk viel mij erg tegen zeker omdat het hetzelfde begin was als de route links (mayday) die 9-\9 gewaardeerd was. Uiteindelijk had ik voor het begin een goede methode voor gevonden. Mijn methode liep eigelijk zo veel mogelijk over de kant. Stefan die mayday enige tijd terug had gedaan vertelde mij dat hij de kant niet gebruikt had en gewoon rechtdoor was "geharkt" over de kleine randjes. Dit was niet eens in mij opgekomen omdat de kant erg goed was en het probleem alleen was dat je goed moest bekijken hoe je er het beste druk in kon houden.

Het tweede stuk van de route was het moeilijkst. Via ondergrepen in een klein dakje kwam je uiteindelijk bij de crux die uit 6 passen bestond waarbij ik de laatste pas het moeilijkst vond. Stefan had gelukkig erg veel geduld en dat was ook wel nodig want het uitwerken heeft 3 uur in beslag genomen. Ik had nog nooit iemand in deze route gezien en steeds dacht ik dat ik de oplossing had maar dan bleek het weer niet uit te komen.

De crux die uit 6 passen bestond was voornamelijk moeilijk door de voeten. Steeds weer opnieuw de balans terug vinden koste veel voetbewegingen. 12 bewegingen in totaal, en daarin zaten 1 toehook, 3 heelhooks en een kneebar. Aardig wat bewegingen die goed moesten verlopen en daarom koste het ook veel tijd met uitwerken. De laatste pas die ik het moeilijkst vond daar heb ik ook het langst gehangen met uitwerken. Van een redelijke zijgreep ging ik naar een kant die amper vast kon houden. Iedere keer dat ik de pas probeerde leek het iets beter te gaan. Vanuit de slechte open kant moest ik proberen mijn voet hoger te zetten. Gevoelsmatig wilde ik links hoger zetten dat ging niet dus eerst moest rechts omhoog en daarna een voetwissel maken. Na deze passage was het nog zeker niet voorbij maar was het moeilijkste wel achter de rug.

Een extra probleem met deze route was het tweede setje over de buik clippen. Dit ging bij mij gewoon niet en daarom was er maar 1 optie en dat was overslaan. Normaal is dit niet zo´n probleem maar de val was slecht omdat er net onder het dakje een wand uitstak. Hier zou je wel eens op kunnen vallen bij een val hoger in de route. Na hier niet te veel over na te hebben gedacht en stefan goede instructies te hebben gegeven besloot ik dat het zo toch maar moest gaan gebeuren.

In totaal heb ik 4 dagen in de route gewerkt de derde poging was ik helemaal bovenin uit de route gevallen en de vierde poging lukte de route. Persoonlijk mijn moeilijste route in de Frankenjura en ook nog eens in een hele bijzondere stijl. Uiteindelijk was het grootste probleem voor mij de passen aan te leren voelen. Het is niet zo zeer een route op kracht maar toch meer op balans. DE franse waardering bleek uiteindelijk 8b te zijn maar voor mij maakte dat niet zo veel uit het was namelijk gelukt om iets te klimmen in een stijl waar ik niet goed in was.

Stefan kon na 2 dagen werken in Hollyfield (10-) zijn eerste echte 8a+ in de frankenjura noteren. Persoonlijk was redelijk kansloos in deze route maar voor stefan leek de route op zijn lijf geschreven te zijn.

Tussen onze projecten door hebben Stefan en ik nog een 9+\10- (Oxyromoron) gedaan. Dit was op een erg afgelegen wand waar dit ook eigelijk de enige route was die droog was. Het was weer net een ander soort kalk dan dat we hier gewent zijn. WE vonden de route beide erg mooi maar onze oplossingen waren totaal verschillend waarbij ik alle zijgreepjes en indraaipassen probeerde te benutten koos Stefan voor de frontale oplossing en daarmee alle horizontale randjes die hij kon vinden.

Nu nog even wat minder nieuws. In de route Oxyromoron zat bovenin een lange blokpas en nadat ik de route geklommen had merkte ik dat mijn rechter ringvinger een beetje gevoelig was van het verre afblokkeren. De dag erop klom ik mijn project en er was weinig te merken van mijn vinger. Later die dag werkte ik nog een andere route uit waarin de klachten begonnen toe te nemen. Ik merk dat de stijl van klimmen en daarmee het vele arque pakken een redelijke aanslag doet op mijn vingers en heb daarom besloten om weer even rust te nemen. Het is natuurlijk iets wat je liever niet doet maar af en toe is het maar beter. De formule 2 klimmen 1 dag rust wat in Spanje zo succesvol bleek lijkt hier niet helemaal te werken voor mij. Ik merk dat mijn vingers een beetje slap zijn en hier veel van het werk moeten doen. Met name als je hier een langere periode zit is het voor mij belangrijk om meer rust te nemen of af en toe meerdere dagen rust te nemen. Dus voor mij staat nu even een weekje rust op het programma.

Valdimar en Robert uit ijsland zijn inmiddels hier in de Frankenjura en hebben gisteren hun eerste klimdag gehad. In de tussentijd ga ik hun maar een beetje wegwijs maken hier in het gebied. Daarnaast zijn Roman en Suzanne ook hier dus we vermaken ons wel. Ik houd jullie op de hoogte!

Watersnood 2010 Frankenjura

Afgelopen week is een redelijk drukke week geweest. Ik had besloten om 2 dagen rust te houden. Ik merkte aan mijn lichaam dat ik niet meer genoeg herstelde. Ik had met name spierpijn in mijn vingers. De Frankenjura is toch best wel belastend voor de vingers.

Na mijn vorige blogbericht ben ik meteen doorgereden naar de Holzgauer wand waar Daan en Stefan al geduldig om mijn zaten te wachten. Daan merkte hoe vermoeiend het was om steeds te moeten poseren voor de foto en keer op keer dezelfde beweging te maken. Uiteindelijk zijn de foto´s gelukkig wel gelukt.



Gelukkig waren er ook nog momenten met mooi weer.




De dag erop zijn we met z´n drieen naar Moritzer turm gegaan waar Stefan en ik High gravity day hebben gedaan. Een super mooie en technische 7c+. Daan had last van zijn huid door de scherpe grepen en moest helaas vroegtijdig de handoek in de ring gooien. De dag erop regende het en was ik niet echt gemotiveerd en besloot ik een rustdag te nemen. Die avond zou Roman weer naar de Franken komen en ik kon regelen dat de jongens met hem de dag erop mee konden rijden.

Gezien de hoeveelheid water die er in de afgelopen periode was gevallen was de waterstand in de rivier flink gestegen. Kajaken is iets wat ik altijd al leuk heb gevonden alleen meestal in de zomer hoor en zie je alleen maar mensen met hun kajak over de rivierboden schuren. Dit keer was de waterstand dermate hoog dat hier geen sprake van was. Na een kort telefoontje stond de reservering genoteerd. De man met wie ik gesproken had vertelde mij dat het de week ervoor te gevaarlijk was geweest om te varen en dat ze de afgélopen maand met het hoge water al 3 boten waren verloren.

Voor mij dus een perfecte gelegenheid om eens leker van deze hoge waterstand te gaan genieten. De dag erop ging om 8 uur de wekker en om 9 uur was ik bij de afgesproken plek. Door het weer en de hoge waterstand was ik helemaal alleen. In totaal was het 20 km varen in de folder stond dat het 6 tot 7 uur varen was. Tijdens het korte ritje naar het drop off locatie vertelde een man mij dat het wel in 4 uutjes te doen was als je flink door peddelde. Ik kreeg ook een snelle uitleg waar en hoe ik uit moest stappen. Er waren namelijk enkele bruggen en dammen waar het te gevaarlijk was om door te varen. Al snel merkte ik dat deze waarschuwingen niet altijd even serieus genomen moesten worden. Bij enkele bordjes met lebensgefährlich heb ik het even aangekeken en ben daarna toch maar gewoon doorgevaren. Dit waren dan vaak ook de leukste stukken van de tocht.

Bij aankomst van de pick up locatie moest ik een nummer bellen en werd ik opgehaald. In het begin van de tocht was het nog flink genieten omdat het droog en redelijk mooi weer was. Later begon het super hard de regenen en was het ineens een stuk minder plezierig. 2 uur en 45 minuten later kreeg de man van het kajakbedrijf een telefoontje. De laatste paar km had ik flink doorgevaren aangezien ik mijn handen niet meer kon voelen door het koude water. Al met al was het toch wel een leuke rit geweest wanneer het mooier wer was geweest had het nog wel wat langer mogen duren maar met deze omstandigheden was het lang genoeg.

Ik heb verder die dag wat gebiedjes bekeken om te kijken hoe droog alles was. Ik heb ook enkele gebieden bekeken waar ik nog nooit was geweest. Later die dag kreeg ik van Stefan een sms dat Roman en Daan weer een 8a hadden gedaan. Roman had met zijn ethische problematiek de route 3 keer moeten doen. Ik denk dat we die jongen toch maar een jaren 80 outfit moeten geven zodat hij de route op en af kan klimmen. Misschien kan soleren wel de oplossing bieden voor zijn problematiek. Touwsteun en of touwwrijving zul je dan in ieders geval niet hebben.

De dag erop was het voor mij weer tijd om wat te gaan klimmen. Ik ben die dag met Roman in Holyfield (10-) gaan werken. Ik kon alle passen wel maken maar ik vond de route erg lastig en twijfelde ook wel een beetje aan mijn methode. Nadat ik Roman in de route had gezien was ik erg onder de indruk van zijn pure power. Waar ik meer dan 10 passen voor nodig had + veel voetbewegingen kon hij in 6 passen en enkele voetbewegingen. Roman kon de route snel doen en voor mij is het nog steeds een project. In deze route kwam ik weer tot de ondekking hoe slap ik eigenlijk ben. Zodra ik maar wat met mijn lichaam kan doen gaat het wel maar zodra het op pure vingerkracht en blokkracht aankomt moet ik snel afhaken.

Roman en ik zijn daarna nog naar een ander wandje gegaan. Hij heeft daar nog een 10- gedaan. Ik was te moe en moet daar ook nog een keer voor terug komen. Daan had nog Leftfield (9+\10-) uitgewerkt en merkte dat niet iedere 8a hetzelfde is en dat je soms ook eens je meerdere moet erkennen in een route. Deze route niet geklommen deed daan samen met Stefan nog wel een 9+ (7c+)

De dag erop is Roman al vroeg weer richting huis vertrokken. Ik ben samen met Stefan naar de Veldener wand gegaan. We hebben daar beide trainspotting uitgewerkt. Roman vond deze route erg makkelijk. Stefan en ik konden alle passen maken en we hadden er dus weer een mooi project bij. Persoonlijk vond ik de waardering 10-\10 prima passen bij deze route. De route was nog wel erg vochtig en daarom moeten we nog maar een keer terug komen wanneer de condities beter zijn.

Diezelfde avond was het plan om in Pottenstein te koken en daar de dag erop naar Schofflblock te gaan waar de 10- zat die ik samen met Roman had geprobeerd. Dit liep alleen anders dan gedacht. Tijdens het koken kwam er een politiewagen naast ons staan. Die vroegen ons of wij die dag in pottenstein waren geweest hierop antwoorde ik ja en toen vertelde de agent mij dat ik een Caravan had geraakt. Ik had hier niks van gemerkt, het enige wat me op was gevallen was dat er een auto met aanhanger midden in een bocht midden op de weg stond geparkeerd. Hier moest ik toen voorbij en heb blijkbaar de caravan geraakt. Om een lang verhaal kort te maken. De agenten hebben vanalles genoteerd en alles is in orde gemaakt. Misschien krijg ik nog een boete omdat ik ben doorgereden na een aanrijding maar dat moest de officier van justitie nog bekijken. Na dit hele voorval hebben we in de auto moeten eten omdat het buiten inmiddels was gaan regenen.

Die avond heeft het ontzettend hard geregend, de dag erop leek het redelijk droog en zijn we gaan rijden richting wat gebiedjes. Onderweg begon het steeds harder te regenen en was ik meteen voorstander van een rustdag. Omdat het Daan zijn laatste klimdag was wilde we toch kijken of er nog iets te klimmen viel. In het Ailsbachtal kwamen we erachter dat de rivier buiten zijn oevers was getreden. Het water stond 50 cm hoger dan normaal en hele weilanden waren onder water gelopen. Enkele gebieden waren niet meer te bereiken en het zag er niet naar uit dat het weer beter zou worden. De rest van de dag hebben we gevult met films kijken, koehandel spelen en kuchen eten bij Martha.

Burg Rabenstein





Later die avond hebben we de ober van het grieks restaurant in Goßweinstein weten te verbazen met onze eetlust (5 hoofdgerechten en 6 toetjes) en hebben we vanuit het restaurant naar een heftig onweer zitten kijken. Nu is het weer afwachten tot de wanden weer een beetje zijn opgedroogd.

Na regen komt.....Nog meer regen

Na mijn vorige blogbericht ben ik rustig aan weer gaan klimmen. Ik heb geprobeerd om goed te luisteren naar mijn eigen lichaam en niet te ver te gaan. Wat ik tegen mijn patienten zeg heb ik geprobeerd ook zelf op te volgen, en wonderbaarlijk genoeg heeft het nog geholpen ook. :)Iedere dag ben ik een stapje verder gegaan en heb steeds goed opgewarmt. Wat resulteerd in en vinger die een stuk beter aanvoelt en waar al wel weer een beetje mee geklommen kan worden.

Afgelopen week is Roman nog enkele dagen langs geweest. De weersvoorspellingen zagen er niet goed uit en in de twee dagen dat hij er geweest is heeft het ook wel steeds wat geregent. Meestal is Roman van de wat hardere routes maar is er toch achter gekomen dat er in de andere graden toch ook nog wel erg mooie routes zitten en dat het ook erg leuk kan zijn om deze te klimmen.

Na mijn vorige bericht heb ik redelijk snel weer de intensiteit opgevoerd met klimmen. Dag 1 deed ik een rechte wand 7a+ de dag erop een 7b+ en de dag daarna een 7a+ en 7c on sight. Later die dag deed ik nog Schiffbug bij de wachtbergfelsen. Bij dit laatste gebied was ik in 2005 al eens eerder geweest. Toen vonden we er niet veel aan. Mede doordat we er toen niet veel van bakte denk ik. Nu zag het er ook niet echt geweldig uit. De routes dateren uit begin jaren 80 en de stijl is recht tot heel licht overhangend. Niet echt iets wat de meeste mensen nu nog erg aanspreekt. Enkele routes hadden sterren waaronder een overhangende boeg (schiffbug (9)genaamt)een klassieke route uit mijn geboortejaar. Het zag er al lang niet beklommen uit. Ik besloot om de stoute schoenen aan te trekken en toch maar eens een kijkje te gaan nemen. Na een redelijk lange uitwerkpoging kwam ik helemaal tevreden beneden. Deze route is A-typisch voor de Frankenjura maar iets wat ik persoonlijk echt super mooi vind, erg technisch en veel heelhooks en rare balanspassen. Ik kon deze route 2de poging klimmen waar ik erg blij mee was, Michiel kon nog net voor de regen de route uitklimmen en Roman had pech want in zijn poging begon het net erg hard te regenen.

De dag erop is Roman richting Nederland vertrokken. Het regende toen inmiddels al 12 uur aan een stuk. De dag erop zou het droog zijn maar kennelijk is het zelfs al moeilijk om voor 1 dag het weer goed te voorspellen want de dag erop heeft het ook de hele dag een beetje geregent. Roman heeft wel eens verteld dat je in de FRanken altijd wel een wand kunt vinden die droog is. De dag erop hebben we deze dan ook gevonden. Michiel had nog maar 2 klimdagen en was dus erg gemotiveerd om die dag te klimmen. Ik deed 1 route en Michiel en Stefan beide 2. Daarna was de zin wel een beetje over met dat natte weer.

De dag erop hebben we de Opa en Oma van Michiel opgehaald en zijn we even naar Weißenstein gegaan zodat ze eens konden kijken hoe dat buiten klimmen er nu aan toe gaat. Na een kleine 2 uurtjes en een kopje koffie zijn wij naar een ander gebied gereden. Aangezien Wachbergfelsen snel drogend is en ik daar nog wel enkele routes wilde proberen zijn we daar naar toe gegaan. In 2005 had ik daar een 9+ geprobeerd waar ik toen niks van snapte. Mike heeft mij toen gezekerd en toen kwam ik er bovenin achter dat er een groot bijennest zat. Wonderbaarlijk genoeg zat er dat nu nog steeds. De bijen waren niet zo blij met mijn aanwezigheid en naar mate ik dichterbij kwam werden ze ook veel actiever. Ik had nog even doorgeklommen naar de tophaak maar omdat dit zo makkelijk was besloot ik dat ik aan de tophaak van de rechter route zou ombouwen. Daardoor hoefde ik niet tijdens het ombouwen 5 minuten met mijn hoofd voor het nest te hangen.

De 9+ lukte uiteindelijk 2de poging. De route was erg technisch op kleine greepjes. Niet echt de ideale route voor een herstellende vingerblessure maar goed opgewarmt merkte ik er helemaal niks van. De route ernaast had Roman enkele dagen eerder geprobeerd. Hij vertelde dat veel grepen erg vingeronvriendelijk waren. Ik besloot toch een kijkje te nemen en meteen zag ik al dat dit helemaal mijn stijl was. VEel kleine techniekjes zorgde er uiteindelijk voor dat ik ook deze route 2de poging kon klimmen. Deze route (white punks on dope) is wel een beetje een rare route er staat namelijk bij dat wanneer je wat meer naar links kimt het veel makkelijker is. Om dit soort onzin te voorkomen heb ik de route super direct geklommen en zou het 10- (8a) moeten zijn. Stefan deed deze dag nog Schiffbug en Michiel deed op zijn laatste dag nog een 7c en een 7b+.

´S avonds zijn we Daan op gaan halen in Nurnberg. Tim Reuser zou meekomen met hem maar had zich vergist en moest maandag al naar school. Daan had zijn aansluiting gemist en was 2 uur later op het Station. De laatste klimdag van Michiel was het eindelijk mooi weer geworden en het lijkt erop dat het mooie weer nog een tijdje aanhoud. (lees 3 dagen) Maar goed ik heb weinig vertrouwen meer in de wettervorhersage hier in Duitsland. Tot nu toe hebben ze er al heel vaak naast gezeten.

Daan Had gisteren zijn eerte klimdag en wist meteen 7b+ te flashen. Ik was best onder de indruk want deze route had ik 2006 geklommen samen met michiel Nieuwenhuijsen. Wij vonden het toen best moeilijk. Stefan deed deze onsight en kon daarna Daan de Beta geven zodat deze hem kon flashen. De route waarvoor ik hier was gekomen was Stalingrad Direct (9+). Een super mooie lijn en ook een Klassieker uit 1994 van Milan Sykora. Er is een indirecte variant die 9- is en een directe variant. Ik probeerde de indirecte maar voordat ik doordat zat ik al in de directe lijn. Ik kon ondanks de verzuring goed doorvechten en kon deze route onsight klimmen. Later kwam ik erachter dat deze route 8a was. Het voelde voor mij een stuk makkelijker. Stefan probeerde deze route flash maar viel er in de moeilijkste passage uit. Daan kon deze route wel flashen. Omdat ik hem had beloofd om wat foto´s te maken in de tijd dat hij hier was ben ik maar meteen naar boven gemaakt en heb de volgende foto gemaakt. De mooiste foto heb ik naar naar moeder gestuurd dus hopelijk plaatst ze die nog even op de site van Daan.



Op dezelfde wand zat nog een 9+ (zock) deze hebben Stefan en ik ook nog gedaan. Ik had hier veel meer moeite mee. In de topo stond dat er een lange pas bovenin zat. Zo lang dat ik er met mijn kippenarmpjes niet bij kon en op een vage niet bestaande tree moest gaan staan en mezelf moest lanceren naar een 2 vinger gaatje. In de derde poging had ik deze route eindelijk te pakken.

Ik had vandaag rustdag en had aan Stefan gevraagd of hij Daan wilde gaan zekeren. Zojuist te horen gekregen dat Daan Blowjob (10-/ 8a) heeft gedaan dus ik ga nu even kijken of ik daar nog wat mooie foto´s in kan maken.

Blessure !!?

Het is al enige tijd geleden dat ik op mijn blog had geschreven. Afgelopen week heb ik gerust ivm mijn vinger dus er was weinig klimnieuws te melden. Daarnaast is het weer hier verre van optimaal geweest, veel wanden zijn erg nat of vochtig en het heeft ook nog veel geregent deze week. Tim Mastik was met een hele groep uit Rotterdam in de Frankenjura maar die zijn gisteren vanwege het weer na 6 dagen weer richting huis vertrokken.

Afgelopen keer was ik geeindigd met een stukje over een feestavondje wat niet voor iedereen even goed was afgelopen. Dit resulteerde in een slaapzak die nodig in de was moest. Wassen is nog niet zo'n probleem maar deze dan weer droog krijgen. Gelukkig was de oma van de camping zo vriendelijk om hem te wassen en te drogen.




Maar goed even terug naar mijn vinger. Niet afgelopen week maar de week ervoor had ik op woensdag 1 van de beste klimdagen ooit in de franken. Ik kon een oud project op de applauscurve afronden. Er zit daar een geweldige 9+ (Nasenbohrer) waar ik al twee keer eerder in had gewerkt. De eerste keer was nog in 2006 samen met Michiel Nieuwenhuijsen. In de topo staat dat er maar 1 moeilijke passage aan het begin zit helaas mede door de onervarenheid ben ik er toen nog een keer boven uitgevallen. Dit keer ging het redelijk makkelijk, ik wist nog ongeveer mijn methode van de laatste 2 keer en daardoor kon ik na uitwerken snel deze route klimmen. Erg knap was dat Michiel Hennevelt deze route nog in zijn derde poging deed. Stefan Gerritse probeerde een 10- (magic sound wave) links van onze route maar helaas zonde succes. Door zijn lengte kon hij de dyno over slaan maar zijn methode bleek toch niet helemaal optimaal te zijn.

Daarna zijn we doorgereden naar de Moschendorfer Wand. Hier hadden stefan en ik Fliegender Gräfix (9+/10-)al geprobeerd maar toen zonder succes. Nadat we het filmpje op internet een keer aandachtig hadden bekeken besloten we het nog een keer te proberen. Ik kon alle passen wel maken maar er zat 1 hele verre sprong in die weinig hoopvol leek. Er bestond ook nog een andere methode maar op 1 of andere manier kwam dit met mijn postuur niet uit. Of ik stond te uitgestrekt of ik stond te dichtbij. Na verwoede pogingen en wat frustratie besloot ik dat deze route niet voor mij weggelegd was.

Op dezelfde wand kon ik nog wel Trial and Error (9+) klimmen. Ulf en Michiel waren in deze route bezig geweest. Ondanks dat ik een hekel heb aan flash pogingen besloot ik het toch maar te proberen. Het eindigde al snel bij het tweede setje. De houthakkers methode die deze twee hadden uitgevogeld bleek niet het makkelijkst en ook niet echt voor mij weggelegd te zijn. Er zaten nog 2 grepen die goed benut konden worden en zodoende een makkelijkere sequentie opleverde. Na een eigen methode bedacht te hebben liet ik mij even zakken tot de grond en kon daarna makkelijk de route klimmen. Het topgedeelte was dan wel flash maar helaas telt dat niet. Stefans probeerde de route met de nieuwe beta en kon helemaal naar boven tijgeren. Hij kon alleen het laatste setje niet clippen. Michiel kon de route helaas niet afmaken, stefan kon de route nog in zijn tweede poging klimmen.

Iedereen was inmiddels erg gaar van de hele dag klimmen. Ik wilde toch nog graag bij een 9+/10- (Big Boss) gaan kijken. Ik was al eerder bij deze wand geweest maar had daar toen niet geklommen. Er zitten zo'n 20 routes op deze wand (Leutzdorfer Wand) maar eigelijk is dit de enige route die de moeite waard was. Na een lange uitwerkpoging kwam ik helemaal enthausiast beneden. Het was nog mooier dan ik gehoopt had. Met name van het bovendste deel was ik erg onder de indruk. Een ronde kant zorgde voor een mooi en technische deel tot aan de top. Stefan probeerde de route ook nog maar kon niks met de moeilijke passage aan het begin. Ik voelde me nog steeds na al deze routes erg fit maar in mijn tweede poging merkte ik toch wel dat ik al erg veel gedaan had. Ik moest nog flink aanzetten maar het lukte uiteindelijk toch om in de tweede poging boven te komen. Met een geweldige klimdag konden we terug naar de camping.

De dag erop zou het veel gaan regenen en daarom besloten we naar de Dornröschenwand te gaan. Hier aangekomen zaten er 2 prominente lijnen. Een 9- (Märchenprinz) en een 10 - (Wachgeküsst). De eerste probeerde ik os en dit viel erg tegen. Een flink gevecht eindigde uiteindelijk toch in een succesje. Bij terugkomst op de grond merkte ik dat ik last had van mijn linker middelvinger. Tijdens het klimmen had ik hier helemaal geen last van gehad. Ik had ook geen knap of een knak gehoort. Veel pijn deed het niet maar het was toch wel een beetje gevoelig. Ik probeerde ook nog de 10- wat een geweldige lijn was. Zelf een van de mooiste lijnen die ik in de Franken geprobeerd had. Het bovendste stuk lukte mij alleen niet. Tijdens het klimmen had ik weer helemaal geen last gehad van mijn vinger maar een half uurtje nadat ik uit de route was gekomen merkte ik dat de pijn alleen maar erger was geworden. Ik besloot deze dag rust te houden.

Die dag is uiteindelijk veranderd in een week. Net nadat ik aan het klimmen hier begon te wennen toch weer een kleine tegenslag. Uiteindelijk was het wel een keer te verwachten dat na al die maanden klimmen er een keer iets mis zou gaan. Voordat ik aan mijn trip begon was ik al een beetje bang geweest voor blessures. Ik was nog nooit zo lang weg geweest en ik wist ook niet wat al dat sporten met mijn lichaam zou doen. Tot nu toe heeft het goed uitgepakt, maar er kan altijd wel een keer iets mis gaan. Vervelend vind ik dat ik niet goed kan beoordelen wat het nu is. Afgelopen week heb ik het wat gemasseerd en 3 dagen ontstekingsremmers geslikt. Meestal ben ik hier niet zo'n voorstander van maar omdat de eerste 2 dagen rust weinig verbetering bracht besloot ik toch maar hierop over te stappen. 3 dagen geleden was de eerste dag dat ik helemaal niks meer voelde en gisteren heb ik mijn eerste klimdag weer gehad. Dit ook zonder problemen gelukkig.

Afgelopen week was met name frustrerend omdat ik graag wilde klimmen. Daarnaast duren de dagen erg lang als je alleen maar stil mag zitten. Ik heb nog wat tijd doorgebracht met het kijken van films op mijn Ipod maar dit was ook niet echt bevredigend. Gelukkig voor mij was het slecht weer en hebben we ook veel andere dingen gedaan. Bowlen, koehandel, uit eten gaan, taart eten bij martha en films kijken stonden afgelopen week voornamelijk op het programma.

Daarnaast kon ik tussen de buien door af en toe ook nog wat foto's maken.




Ondanks dat ik zelf fysiotherapeut ben is het moeilijk om na zo'n blessure weer een goede opbouw te maken met klimmen. Geod naar je eigen lichaam luisteren is belangrijk, maar met klimmen ga je ook makkelijk weer te ver. Zelf denk ik toch dat het een klein spiertje in mijn vinger is geweest wat gezorgd heeft voor de pijn. Hier vanuitgaand zou het herstel ook snel moeten gaan. Het is alleen altijd zo saai om die makkelijke routes te klimmen. Gelukkig had ik daar gisteren een oplossing voor gevonden. We waren naar de Wolkensteiner wand gegaan (45 meter hoog) en daar heb ik 3 routes gedaan (7-, 7 en 7+). Om de spanning er toch een beetje in te houden en het Pfalz gevoel alvast een beetje terug te krijgen heb ik gekeken hoeveel setjes er nodig waren om boven te komen. De conclusie: 6 :) Dit gaf ondanks de graad dan toch een beetje de sensatie waar ik naar op zoek was.

Ulf was zo vriendelijk om mijn bus te voorzien van een sticker die hij bij de rijstijl vond passen.