Blessure !!?

Het is al enige tijd geleden dat ik op mijn blog had geschreven. Afgelopen week heb ik gerust ivm mijn vinger dus er was weinig klimnieuws te melden. Daarnaast is het weer hier verre van optimaal geweest, veel wanden zijn erg nat of vochtig en het heeft ook nog veel geregent deze week. Tim Mastik was met een hele groep uit Rotterdam in de Frankenjura maar die zijn gisteren vanwege het weer na 6 dagen weer richting huis vertrokken.

Afgelopen keer was ik geeindigd met een stukje over een feestavondje wat niet voor iedereen even goed was afgelopen. Dit resulteerde in een slaapzak die nodig in de was moest. Wassen is nog niet zo'n probleem maar deze dan weer droog krijgen. Gelukkig was de oma van de camping zo vriendelijk om hem te wassen en te drogen.




Maar goed even terug naar mijn vinger. Niet afgelopen week maar de week ervoor had ik op woensdag 1 van de beste klimdagen ooit in de franken. Ik kon een oud project op de applauscurve afronden. Er zit daar een geweldige 9+ (Nasenbohrer) waar ik al twee keer eerder in had gewerkt. De eerste keer was nog in 2006 samen met Michiel Nieuwenhuijsen. In de topo staat dat er maar 1 moeilijke passage aan het begin zit helaas mede door de onervarenheid ben ik er toen nog een keer boven uitgevallen. Dit keer ging het redelijk makkelijk, ik wist nog ongeveer mijn methode van de laatste 2 keer en daardoor kon ik na uitwerken snel deze route klimmen. Erg knap was dat Michiel Hennevelt deze route nog in zijn derde poging deed. Stefan Gerritse probeerde een 10- (magic sound wave) links van onze route maar helaas zonde succes. Door zijn lengte kon hij de dyno over slaan maar zijn methode bleek toch niet helemaal optimaal te zijn.

Daarna zijn we doorgereden naar de Moschendorfer Wand. Hier hadden stefan en ik Fliegender Gräfix (9+/10-)al geprobeerd maar toen zonder succes. Nadat we het filmpje op internet een keer aandachtig hadden bekeken besloten we het nog een keer te proberen. Ik kon alle passen wel maken maar er zat 1 hele verre sprong in die weinig hoopvol leek. Er bestond ook nog een andere methode maar op 1 of andere manier kwam dit met mijn postuur niet uit. Of ik stond te uitgestrekt of ik stond te dichtbij. Na verwoede pogingen en wat frustratie besloot ik dat deze route niet voor mij weggelegd was.

Op dezelfde wand kon ik nog wel Trial and Error (9+) klimmen. Ulf en Michiel waren in deze route bezig geweest. Ondanks dat ik een hekel heb aan flash pogingen besloot ik het toch maar te proberen. Het eindigde al snel bij het tweede setje. De houthakkers methode die deze twee hadden uitgevogeld bleek niet het makkelijkst en ook niet echt voor mij weggelegd te zijn. Er zaten nog 2 grepen die goed benut konden worden en zodoende een makkelijkere sequentie opleverde. Na een eigen methode bedacht te hebben liet ik mij even zakken tot de grond en kon daarna makkelijk de route klimmen. Het topgedeelte was dan wel flash maar helaas telt dat niet. Stefans probeerde de route met de nieuwe beta en kon helemaal naar boven tijgeren. Hij kon alleen het laatste setje niet clippen. Michiel kon de route helaas niet afmaken, stefan kon de route nog in zijn tweede poging klimmen.

Iedereen was inmiddels erg gaar van de hele dag klimmen. Ik wilde toch nog graag bij een 9+/10- (Big Boss) gaan kijken. Ik was al eerder bij deze wand geweest maar had daar toen niet geklommen. Er zitten zo'n 20 routes op deze wand (Leutzdorfer Wand) maar eigelijk is dit de enige route die de moeite waard was. Na een lange uitwerkpoging kwam ik helemaal enthausiast beneden. Het was nog mooier dan ik gehoopt had. Met name van het bovendste deel was ik erg onder de indruk. Een ronde kant zorgde voor een mooi en technische deel tot aan de top. Stefan probeerde de route ook nog maar kon niks met de moeilijke passage aan het begin. Ik voelde me nog steeds na al deze routes erg fit maar in mijn tweede poging merkte ik toch wel dat ik al erg veel gedaan had. Ik moest nog flink aanzetten maar het lukte uiteindelijk toch om in de tweede poging boven te komen. Met een geweldige klimdag konden we terug naar de camping.

De dag erop zou het veel gaan regenen en daarom besloten we naar de Dornröschenwand te gaan. Hier aangekomen zaten er 2 prominente lijnen. Een 9- (Märchenprinz) en een 10 - (Wachgeküsst). De eerste probeerde ik os en dit viel erg tegen. Een flink gevecht eindigde uiteindelijk toch in een succesje. Bij terugkomst op de grond merkte ik dat ik last had van mijn linker middelvinger. Tijdens het klimmen had ik hier helemaal geen last van gehad. Ik had ook geen knap of een knak gehoort. Veel pijn deed het niet maar het was toch wel een beetje gevoelig. Ik probeerde ook nog de 10- wat een geweldige lijn was. Zelf een van de mooiste lijnen die ik in de Franken geprobeerd had. Het bovendste stuk lukte mij alleen niet. Tijdens het klimmen had ik weer helemaal geen last gehad van mijn vinger maar een half uurtje nadat ik uit de route was gekomen merkte ik dat de pijn alleen maar erger was geworden. Ik besloot deze dag rust te houden.

Die dag is uiteindelijk veranderd in een week. Net nadat ik aan het klimmen hier begon te wennen toch weer een kleine tegenslag. Uiteindelijk was het wel een keer te verwachten dat na al die maanden klimmen er een keer iets mis zou gaan. Voordat ik aan mijn trip begon was ik al een beetje bang geweest voor blessures. Ik was nog nooit zo lang weg geweest en ik wist ook niet wat al dat sporten met mijn lichaam zou doen. Tot nu toe heeft het goed uitgepakt, maar er kan altijd wel een keer iets mis gaan. Vervelend vind ik dat ik niet goed kan beoordelen wat het nu is. Afgelopen week heb ik het wat gemasseerd en 3 dagen ontstekingsremmers geslikt. Meestal ben ik hier niet zo'n voorstander van maar omdat de eerste 2 dagen rust weinig verbetering bracht besloot ik toch maar hierop over te stappen. 3 dagen geleden was de eerste dag dat ik helemaal niks meer voelde en gisteren heb ik mijn eerste klimdag weer gehad. Dit ook zonder problemen gelukkig.

Afgelopen week was met name frustrerend omdat ik graag wilde klimmen. Daarnaast duren de dagen erg lang als je alleen maar stil mag zitten. Ik heb nog wat tijd doorgebracht met het kijken van films op mijn Ipod maar dit was ook niet echt bevredigend. Gelukkig voor mij was het slecht weer en hebben we ook veel andere dingen gedaan. Bowlen, koehandel, uit eten gaan, taart eten bij martha en films kijken stonden afgelopen week voornamelijk op het programma.

Daarnaast kon ik tussen de buien door af en toe ook nog wat foto's maken.




Ondanks dat ik zelf fysiotherapeut ben is het moeilijk om na zo'n blessure weer een goede opbouw te maken met klimmen. Geod naar je eigen lichaam luisteren is belangrijk, maar met klimmen ga je ook makkelijk weer te ver. Zelf denk ik toch dat het een klein spiertje in mijn vinger is geweest wat gezorgd heeft voor de pijn. Hier vanuitgaand zou het herstel ook snel moeten gaan. Het is alleen altijd zo saai om die makkelijke routes te klimmen. Gelukkig had ik daar gisteren een oplossing voor gevonden. We waren naar de Wolkensteiner wand gegaan (45 meter hoog) en daar heb ik 3 routes gedaan (7-, 7 en 7+). Om de spanning er toch een beetje in te houden en het Pfalz gevoel alvast een beetje terug te krijgen heb ik gekeken hoeveel setjes er nodig waren om boven te komen. De conclusie: 6 :) Dit gaf ondanks de graad dan toch een beetje de sensatie waar ik naar op zoek was.

Ulf was zo vriendelijk om mijn bus te voorzien van een sticker die hij bij de rijstijl vond passen.