Foto Verslag

Het laatste nieuws in mijn vorige blogbericht was dat ik last had van mijn vinger. Inmiddels ben ik al weer een beetje aan het klimmen maar in de tussentijd is er redelijk wat gebeurt.

Een dag na het verschijnen van mijn laatste blogbericht zijn mijn moeder er Con langs gekomen. Enige tijd geleden waren ze ook al hier maar ze hadden mij toen ook al niet zien klimmen omdat ik toen last had van mijn andere vinger. Dit keer zag het er ook niet naar uit dat ik ging klimmen en daarom heb ik de 3 dagen dat ze hier waren gebruikt om ze een rondleiding te geven in de Frankenjura. Het gaf mij wel de mogelijkheid om een poging te doen om mijn camera wat beter onder de knie te krijgen. Enige tijd geleden had Roman mij al wat tips gegeven over hoe ik beter kon fotograferen.

De 3 dagen dat mijn moeder en Con hier waren was het schitterend weer en hier in de Frankejura staat de herfst weer voor de deur en dit geeft altijd weer extra mooie plaatjes.

Hieronder enkele kiekjes.






De basilika in gößweinstein








Ik en mijn moeder in de Maximiliansgrotte


Valdimar en ik



Naast de blessure aan mijn vinger had ik ook al enige tijd last van een kies. Deze kies was al 2 keer eerder behandeld dus ik voelde er niet veel voor om dit in duitsland te laten doen. Vanwege de kies en omdat ik rust wilde houden met mijn vinger besloot ik om naar huis te gaan. Ik kon een lift naar huis krijgen en kon op donderdag al weer met de ICE terug naar Nurnberg.

Eenmaal thuis aangekomen kon ik vivienne verrassen met een bezoek en de dag erop had ik al een afspraak met de Tandarts. Na een x-ray bleek dat er eigelijk niks aan de hand was met de kies maar dat de vulling die erin zat was gaan irriteren en zodoende de zenuw had aagetast. Hij vertelde mij dat hij de zenuw eruit ging pulken. Zo gezegt zo gedaan en 2 uur later stond ik buiten met een noodvulling en mocht ik woensdag weer terug komen. Ik ben al helemaal geen held met de tandarts maar deze week was het helemaal feest met 2 behandelingen.

Dinsdag was rustdag voor mijn tand maar mijn moeder had gepland om samen met mijn zus en Quin (mijn neefje) naar de efteling te gaan. Omdat ik nu toch in nederland was en ik het wel leuk vond om een dagje met mijn neefje rond te lopen was de keuze snel gemaakt om mee te gaan.





Woensdag was party time voor mij bij de tandarts. De eerste keer vond ik het allemaal nogal meevallen maar de tweede keer hebben ze 4 keer flink moeten verdoven. Hij legde mij ook uit dat normaalgesproken de tand wat langer rust kreeg en dat er minimaal 3 weken tussen de noodvulling en de echte vulling zat maar omdat ik donderdag al weer terug ging wilde hij mij toch alvast een echte vulling meegeven. 3 uur later en met een totaal verdoofde onderkaak hebben ze me weer laten gaan.

Donderdag ochtend had ik een afspraak bij de Fysio. Dit omdat ik last bleef houden van mijn vinger en zelf wel een idee had wat er aan de hand was maar er niet zeker van was. In Roosendaal had ik een afspraak waar na een korte uitleg een echo gemaakt is. Met een echo kun je toch iets meer zeggen dan wanneer er gewoon maar een beetje op de vinger word gedrukt. We hadden de vinger in verschillende standen bekeken maar voor zover we konden beoordelen was er niks kapot. Wel was er wat zwelling te zien in beide ringvingers. De kant waar ik last had (rechts) was meer gezwollen dan links. Opvallend was dat links ook gezwollen was maar recent had ik nog een artikel gelezen dat bij veel klimmers zwelling voor komt zonder dat ze hier hinder van ondervinden dus daar maakte ik me niet zo´n zorgen over. Uiteindelijk was ik toch tevreden met de echo en was nu ook wat geruster over mijn herstel.

Donderdag zou de trein om 17 uur vertrekken vanuit Utrecht centraal. Ik heb meestal pech met de trein en zo ook dit keer. Vanwege een gebroken bovenleiding reden er geen treinen naar Utrecht. Ik ben uiteindelijk vanuit Arnhem vertrokken. De verbinding naar Nurnberg was super en ik moest 1 keer overstappen in Frankfurt. Met een reistijd van iets meer dan 5 uurtjes stond ik om 23 uur op Nurnberg station waar Valdimar mijn al op stond te wachten.

Het is altijd vervelend als je een blessure hebt maar zeker in de Frankenjura. Alle routes zijn erg op de vingers en je kunt dan ook bijna niks doen. Gelukkig was het nog steeds mooi weer en vrijdag besloot ik met roman mee te gaan om foto´s te maken. Eigelijk zouden we naar Akira gaan maar hij was inmiddels aan het werken in Ghettoblaster. (10/10+) Ik Susanne en Roman zijn naar Rabelfels gegaan waar ik na Romans beklimming van de route de onderstaande foto´s heb gemaakt.





De dag erna kon ik deze foto´s nog maken van de omgeving







Robert een vriend van Valdimar had besloten om eerder richting Kalymnos te gaan om daar zijn vriendin te vergezellen. Stefan ik en Valdimar waren nu nog met z´n drieen over. We besloten nadat we robert op de trein hadden gezet om te gaan klimmen bij Wachbergfels. Hier zaten enkele klassieke routes die ik aan het begin van de vakantie al had gedaan. Voor valdimar en Stefan zat er nog genoeg te doen en ik dacht dat het licht hier erg moooi zou zijn om foto´s te maken. Het licht viel uiteindelijk een beetje tegen maar ik wist nog wel deze foto´s te maken.





Ik heb deze dag ook weer mijn eerste klimmeters gemaakt. Er zat daar een 7- en een 7 die ik met gear enkele keren heb gedaan. Hieronder nog de slang die bij de bus aan het rondkruipen was en het uitzicht vanaf het wachtberg massief.





Mijn vingers voelde eindelijk weer goed en het was fijn om weer wat te kunnen doen. Toen ik Valdimar in Spanje leerde kennen was het erg motiverend om met elkaar te klimmen. Het was zowel voor hem als voor mij dan ook best teleurstellend dat ik niet echt samen met hem kon klimmen. Maandag besloten we om naar een gebied te gaan waar hij zijn project leftfield (9+/10-) af kon maken. Ik voelde me goed na weer wat te hebben geklommen en had het gevoel dat ik weer langzaam wat op kon gaan bouwen. Ik deed deze dag 10 routes van 5 t/m 8+/9-. Alles ging redelijk makkelijk en zonder pijn.

Ik wilde erg graag foto´s maken van Valdimar in zijn project en dacht dat het licht erg mooi zou zijn. Ook hier viel het weer erg tegen maar heb toch nog wel een paar aardige foto´s kunnen maken. De filmpjes van de route zijn wel erg goed gelukt maar die moeten nog bewerkt worden dus dat zal nog wel even duren.






Het avondlicht met stefan onder de boom.




Nou dat was een kort fotoverslag van afgelopen 12 dagen. Hopelijk de volgende keer weer wat meer klimnieuws.

La Traviata

Nadat Stefan en ik afgelopen week Daan op de trein hadden gezet besloten we om enkele gebiedjes te gaan bekijken. We waren benieuwd hoe nat alles was geworden na alle regen die in de voorgaande weken was gevallen. Een gebied waarvan we eigenlijk zeker van wisten dat het nat zou zijn bleek toch droog te zijn, en tot onze verbazing was het deze dag ook nog erg mooi weer geworden.

Na kort overleg besloten we deze dag toch nog maar even te gaan klimmen het weer was zo goed geworden en we vonden het eigenlijk zonde om daar geen gebruik van te maken. Een klein uurtje later stonden we onder een kort wandje waar ik nog een project had. Stefan en ik konden snel Funk beyond the call off duty (10-) klimmen. Het was inmiddels al zo laat dat er geen tijd over was om nog een route te proberen dus besloten we maar onze energie te sparen voor de dag erop.

De volgende dag stond Trainspotting (10-\10) op het programma. Stefan en ik hadden al eerder in deze route gewerkt waarbij de route toen nog een beetje vochtig was. We hoopte dat het dit keer wat beter zou zijn. Ook deze route kon ik erg snel klimmen. De condities waren beter maar de grepen waren nog steeds erg klam en daardoor was de wrijving niet optimaal. Stefan besloot de route te bewaren voor een andere keer.

Na 2 dagen mooi weer kon het haast niet anders dan dat het weer ging regenen en dat deed het dan ook. Gelukkig was het enkele dagen droog geweest en daardoor waren er redelijk wat wanden klimbaar. Stefan had nog een project van afgelopen jaar wat eigelijk altijd droog blijft in de regen. Roadrunner (10-) had ik afgelopen jaar gedaan en is een overhangende kant die word gezien als een moeilijke 10- en dus 8a+ is. De route is slechts 8 meter lang waarbij enkele heelhooks in je voordeel kunnen zijn. Stefan kreeg de heelhooks niet goed voor elkaar en kon moeilijk de balans bewaren in deze route. Na wat frustratie gezien het feit dat het hem afgelopen jaar beter afging besloot hij deze route maar te laten voor wat het is.

Aan de andere kant van het dal zat nog een gebiedje met de route La Traviata 10-\10. Stefan was hier al eerder geweest met Roman en Suzanne. Aangekomen bij de wand was de zijkant en bovenkant van de route erg nat. Ik wilde toch even een kijkje nemen om te kijken of het de moeite waard was om voor terug te komen. Op het eerste oog leek het niet echt een route voor mij het was namelijk een kant en daarnaast ook nog erg recht. Ik had al wel eens routes gedaan in een soortgelijke stijl maar dan niet zo moeilijk. De lijn zag er super mooi uit en ik besloot daarom toch maar een kijkje te nemen.

Het eerste stuk viel mij erg tegen zeker omdat het hetzelfde begin was als de route links (mayday) die 9-\9 gewaardeerd was. Uiteindelijk had ik voor het begin een goede methode voor gevonden. Mijn methode liep eigelijk zo veel mogelijk over de kant. Stefan die mayday enige tijd terug had gedaan vertelde mij dat hij de kant niet gebruikt had en gewoon rechtdoor was "geharkt" over de kleine randjes. Dit was niet eens in mij opgekomen omdat de kant erg goed was en het probleem alleen was dat je goed moest bekijken hoe je er het beste druk in kon houden.

Het tweede stuk van de route was het moeilijkst. Via ondergrepen in een klein dakje kwam je uiteindelijk bij de crux die uit 6 passen bestond waarbij ik de laatste pas het moeilijkst vond. Stefan had gelukkig erg veel geduld en dat was ook wel nodig want het uitwerken heeft 3 uur in beslag genomen. Ik had nog nooit iemand in deze route gezien en steeds dacht ik dat ik de oplossing had maar dan bleek het weer niet uit te komen.

De crux die uit 6 passen bestond was voornamelijk moeilijk door de voeten. Steeds weer opnieuw de balans terug vinden koste veel voetbewegingen. 12 bewegingen in totaal, en daarin zaten 1 toehook, 3 heelhooks en een kneebar. Aardig wat bewegingen die goed moesten verlopen en daarom koste het ook veel tijd met uitwerken. De laatste pas die ik het moeilijkst vond daar heb ik ook het langst gehangen met uitwerken. Van een redelijke zijgreep ging ik naar een kant die amper vast kon houden. Iedere keer dat ik de pas probeerde leek het iets beter te gaan. Vanuit de slechte open kant moest ik proberen mijn voet hoger te zetten. Gevoelsmatig wilde ik links hoger zetten dat ging niet dus eerst moest rechts omhoog en daarna een voetwissel maken. Na deze passage was het nog zeker niet voorbij maar was het moeilijkste wel achter de rug.

Een extra probleem met deze route was het tweede setje over de buik clippen. Dit ging bij mij gewoon niet en daarom was er maar 1 optie en dat was overslaan. Normaal is dit niet zo´n probleem maar de val was slecht omdat er net onder het dakje een wand uitstak. Hier zou je wel eens op kunnen vallen bij een val hoger in de route. Na hier niet te veel over na te hebben gedacht en stefan goede instructies te hebben gegeven besloot ik dat het zo toch maar moest gaan gebeuren.

In totaal heb ik 4 dagen in de route gewerkt de derde poging was ik helemaal bovenin uit de route gevallen en de vierde poging lukte de route. Persoonlijk mijn moeilijste route in de Frankenjura en ook nog eens in een hele bijzondere stijl. Uiteindelijk was het grootste probleem voor mij de passen aan te leren voelen. Het is niet zo zeer een route op kracht maar toch meer op balans. DE franse waardering bleek uiteindelijk 8b te zijn maar voor mij maakte dat niet zo veel uit het was namelijk gelukt om iets te klimmen in een stijl waar ik niet goed in was.

Stefan kon na 2 dagen werken in Hollyfield (10-) zijn eerste echte 8a+ in de frankenjura noteren. Persoonlijk was redelijk kansloos in deze route maar voor stefan leek de route op zijn lijf geschreven te zijn.

Tussen onze projecten door hebben Stefan en ik nog een 9+\10- (Oxyromoron) gedaan. Dit was op een erg afgelegen wand waar dit ook eigelijk de enige route was die droog was. Het was weer net een ander soort kalk dan dat we hier gewent zijn. WE vonden de route beide erg mooi maar onze oplossingen waren totaal verschillend waarbij ik alle zijgreepjes en indraaipassen probeerde te benutten koos Stefan voor de frontale oplossing en daarmee alle horizontale randjes die hij kon vinden.

Nu nog even wat minder nieuws. In de route Oxyromoron zat bovenin een lange blokpas en nadat ik de route geklommen had merkte ik dat mijn rechter ringvinger een beetje gevoelig was van het verre afblokkeren. De dag erop klom ik mijn project en er was weinig te merken van mijn vinger. Later die dag werkte ik nog een andere route uit waarin de klachten begonnen toe te nemen. Ik merk dat de stijl van klimmen en daarmee het vele arque pakken een redelijke aanslag doet op mijn vingers en heb daarom besloten om weer even rust te nemen. Het is natuurlijk iets wat je liever niet doet maar af en toe is het maar beter. De formule 2 klimmen 1 dag rust wat in Spanje zo succesvol bleek lijkt hier niet helemaal te werken voor mij. Ik merk dat mijn vingers een beetje slap zijn en hier veel van het werk moeten doen. Met name als je hier een langere periode zit is het voor mij belangrijk om meer rust te nemen of af en toe meerdere dagen rust te nemen. Dus voor mij staat nu even een weekje rust op het programma.

Valdimar en Robert uit ijsland zijn inmiddels hier in de Frankenjura en hebben gisteren hun eerste klimdag gehad. In de tussentijd ga ik hun maar een beetje wegwijs maken hier in het gebied. Daarnaast zijn Roman en Suzanne ook hier dus we vermaken ons wel. Ik houd jullie op de hoogte!