La Traviata

Nadat Stefan en ik afgelopen week Daan op de trein hadden gezet besloten we om enkele gebiedjes te gaan bekijken. We waren benieuwd hoe nat alles was geworden na alle regen die in de voorgaande weken was gevallen. Een gebied waarvan we eigenlijk zeker van wisten dat het nat zou zijn bleek toch droog te zijn, en tot onze verbazing was het deze dag ook nog erg mooi weer geworden.

Na kort overleg besloten we deze dag toch nog maar even te gaan klimmen het weer was zo goed geworden en we vonden het eigenlijk zonde om daar geen gebruik van te maken. Een klein uurtje later stonden we onder een kort wandje waar ik nog een project had. Stefan en ik konden snel Funk beyond the call off duty (10-) klimmen. Het was inmiddels al zo laat dat er geen tijd over was om nog een route te proberen dus besloten we maar onze energie te sparen voor de dag erop.

De volgende dag stond Trainspotting (10-\10) op het programma. Stefan en ik hadden al eerder in deze route gewerkt waarbij de route toen nog een beetje vochtig was. We hoopte dat het dit keer wat beter zou zijn. Ook deze route kon ik erg snel klimmen. De condities waren beter maar de grepen waren nog steeds erg klam en daardoor was de wrijving niet optimaal. Stefan besloot de route te bewaren voor een andere keer.

Na 2 dagen mooi weer kon het haast niet anders dan dat het weer ging regenen en dat deed het dan ook. Gelukkig was het enkele dagen droog geweest en daardoor waren er redelijk wat wanden klimbaar. Stefan had nog een project van afgelopen jaar wat eigelijk altijd droog blijft in de regen. Roadrunner (10-) had ik afgelopen jaar gedaan en is een overhangende kant die word gezien als een moeilijke 10- en dus 8a+ is. De route is slechts 8 meter lang waarbij enkele heelhooks in je voordeel kunnen zijn. Stefan kreeg de heelhooks niet goed voor elkaar en kon moeilijk de balans bewaren in deze route. Na wat frustratie gezien het feit dat het hem afgelopen jaar beter afging besloot hij deze route maar te laten voor wat het is.

Aan de andere kant van het dal zat nog een gebiedje met de route La Traviata 10-\10. Stefan was hier al eerder geweest met Roman en Suzanne. Aangekomen bij de wand was de zijkant en bovenkant van de route erg nat. Ik wilde toch even een kijkje nemen om te kijken of het de moeite waard was om voor terug te komen. Op het eerste oog leek het niet echt een route voor mij het was namelijk een kant en daarnaast ook nog erg recht. Ik had al wel eens routes gedaan in een soortgelijke stijl maar dan niet zo moeilijk. De lijn zag er super mooi uit en ik besloot daarom toch maar een kijkje te nemen.

Het eerste stuk viel mij erg tegen zeker omdat het hetzelfde begin was als de route links (mayday) die 9-\9 gewaardeerd was. Uiteindelijk had ik voor het begin een goede methode voor gevonden. Mijn methode liep eigelijk zo veel mogelijk over de kant. Stefan die mayday enige tijd terug had gedaan vertelde mij dat hij de kant niet gebruikt had en gewoon rechtdoor was "geharkt" over de kleine randjes. Dit was niet eens in mij opgekomen omdat de kant erg goed was en het probleem alleen was dat je goed moest bekijken hoe je er het beste druk in kon houden.

Het tweede stuk van de route was het moeilijkst. Via ondergrepen in een klein dakje kwam je uiteindelijk bij de crux die uit 6 passen bestond waarbij ik de laatste pas het moeilijkst vond. Stefan had gelukkig erg veel geduld en dat was ook wel nodig want het uitwerken heeft 3 uur in beslag genomen. Ik had nog nooit iemand in deze route gezien en steeds dacht ik dat ik de oplossing had maar dan bleek het weer niet uit te komen.

De crux die uit 6 passen bestond was voornamelijk moeilijk door de voeten. Steeds weer opnieuw de balans terug vinden koste veel voetbewegingen. 12 bewegingen in totaal, en daarin zaten 1 toehook, 3 heelhooks en een kneebar. Aardig wat bewegingen die goed moesten verlopen en daarom koste het ook veel tijd met uitwerken. De laatste pas die ik het moeilijkst vond daar heb ik ook het langst gehangen met uitwerken. Van een redelijke zijgreep ging ik naar een kant die amper vast kon houden. Iedere keer dat ik de pas probeerde leek het iets beter te gaan. Vanuit de slechte open kant moest ik proberen mijn voet hoger te zetten. Gevoelsmatig wilde ik links hoger zetten dat ging niet dus eerst moest rechts omhoog en daarna een voetwissel maken. Na deze passage was het nog zeker niet voorbij maar was het moeilijkste wel achter de rug.

Een extra probleem met deze route was het tweede setje over de buik clippen. Dit ging bij mij gewoon niet en daarom was er maar 1 optie en dat was overslaan. Normaal is dit niet zo´n probleem maar de val was slecht omdat er net onder het dakje een wand uitstak. Hier zou je wel eens op kunnen vallen bij een val hoger in de route. Na hier niet te veel over na te hebben gedacht en stefan goede instructies te hebben gegeven besloot ik dat het zo toch maar moest gaan gebeuren.

In totaal heb ik 4 dagen in de route gewerkt de derde poging was ik helemaal bovenin uit de route gevallen en de vierde poging lukte de route. Persoonlijk mijn moeilijste route in de Frankenjura en ook nog eens in een hele bijzondere stijl. Uiteindelijk was het grootste probleem voor mij de passen aan te leren voelen. Het is niet zo zeer een route op kracht maar toch meer op balans. DE franse waardering bleek uiteindelijk 8b te zijn maar voor mij maakte dat niet zo veel uit het was namelijk gelukt om iets te klimmen in een stijl waar ik niet goed in was.

Stefan kon na 2 dagen werken in Hollyfield (10-) zijn eerste echte 8a+ in de frankenjura noteren. Persoonlijk was redelijk kansloos in deze route maar voor stefan leek de route op zijn lijf geschreven te zijn.

Tussen onze projecten door hebben Stefan en ik nog een 9+\10- (Oxyromoron) gedaan. Dit was op een erg afgelegen wand waar dit ook eigelijk de enige route was die droog was. Het was weer net een ander soort kalk dan dat we hier gewent zijn. WE vonden de route beide erg mooi maar onze oplossingen waren totaal verschillend waarbij ik alle zijgreepjes en indraaipassen probeerde te benutten koos Stefan voor de frontale oplossing en daarmee alle horizontale randjes die hij kon vinden.

Nu nog even wat minder nieuws. In de route Oxyromoron zat bovenin een lange blokpas en nadat ik de route geklommen had merkte ik dat mijn rechter ringvinger een beetje gevoelig was van het verre afblokkeren. De dag erop klom ik mijn project en er was weinig te merken van mijn vinger. Later die dag werkte ik nog een andere route uit waarin de klachten begonnen toe te nemen. Ik merk dat de stijl van klimmen en daarmee het vele arque pakken een redelijke aanslag doet op mijn vingers en heb daarom besloten om weer even rust te nemen. Het is natuurlijk iets wat je liever niet doet maar af en toe is het maar beter. De formule 2 klimmen 1 dag rust wat in Spanje zo succesvol bleek lijkt hier niet helemaal te werken voor mij. Ik merk dat mijn vingers een beetje slap zijn en hier veel van het werk moeten doen. Met name als je hier een langere periode zit is het voor mij belangrijk om meer rust te nemen of af en toe meerdere dagen rust te nemen. Dus voor mij staat nu even een weekje rust op het programma.

Valdimar en Robert uit ijsland zijn inmiddels hier in de Frankenjura en hebben gisteren hun eerste klimdag gehad. In de tussentijd ga ik hun maar een beetje wegwijs maken hier in het gebied. Daarnaast zijn Roman en Suzanne ook hier dus we vermaken ons wel. Ik houd jullie op de hoogte!