mathieu ceron: Dedicated

De laatste week margalef is voorbij gevlogen. Ondanks de plannen om naar Tres Pons te gaan hadden we toch besloten om in Margalef te blijven. Twee amerikaanse jongens (daniel and Mike) zijn inmiddels bij ons aangehaakt. (hierboven een foto van Daniel die uit zijn project valt.) Ze hadden plannen om naar Rodellar te gaan, maar gezien het weer was dit niet zo goede optie. Het heeft hier eigelijk af en aan geregent en de temperatuur is erg koud voor de tijd van het jaar. Margalef is met deze omstandigheden eigelijk een prima plek om te vertoeven. Het droogt namelijk snel en er zitten ook veel routes die droog blijven. Een voordeel van dit weer is dat het vaak mooie plaatjes opleverd aan het einde van de dag.

Na de 2 8b's die ik op de sector Espadelles had geklommen waren er nog een aantal lijnen die ik graag wilde proberen. In mijn hoofd gaan de projecten toch altijd sneller dan ze in werkelijkheid gaan. Ik had nog 3 routes die ik op de Finestra sector graag wilde proberen. Voor 1 route had ik al ingeschat dat ik waarschijnlijk meer tijd nodig zou hebben dan we nog te besteden hadden in margalef dus die had ik al snel laten varen. Er waren nog 2 8b's die dicht naast elkaar zaten die ik graag wilde proberen. De linker was een rechte route en de rechter een stevig overhangende route. Ik had ingeschat dat de linker minder tijd nodig zou hebben dan de rechter omdat dit waarschijnlijk meer mijn stijl was en daarom besloot ik met de overhangende route te beginnen.

Hieronder nog een foto van Tim in Garotina (7a) op de Finestra sector

De route Nina Mala (8b) is een route die je kunt opdelen in twee stukken. Het eerste stuk is zo'n 14 meter lang en redelijk overhangend. De passen zijn redelijk lang en de grepen niet al te best. Stefan had ook al in deze route gewerkt en wist mij te vertellen dat het eerste deel niet zo moeilijk was en dat de crux in het tweede deel zat. Nadat ik de route had geprobeerd verschilde ik toch nogal van mening.

Het eerste stuk was erg vermoeiend voor mij en ik had al snel door dat de truc was om fit door het eerste stuk te komen om zo het tweede deel te kunnen klimmen. Aan de einde van het overhangende gedeelte kwam een voor mij lastige passage omdat ik mijn dikke vingers niet in een greep kreeg. Keer op keer bleek dit toch een moeilijke passage te zijn. Op de helft kwam een passage met twee ondergrepen. Beide goed genoeg om even op te schudden maar niet goed genoeg om te herstellen. Vanuit deze ondergrepen kwam een lange pas naar een mono. De eerste keer toen ik deze pas probeerde scheurde er meteen een stuk huid van mijn vinger af. De greep was klein en ik kreeg er maar moeilijk mijn dikke vinger in. Uiteindelijk was de oplossing een stukje tape. 1 keer circulair tapen zorgde ervoor dat ik wel de pas kon maken maar niet mijn huid kapot trok. Nadeel was dat ik mijn vinger er echt in moest persen en dit koste dan weer veel meer tijd. Nadat je je middelvinger in de mono hebt geprakt komt een hele lange pas naar een goede greep. De eerste paar keer dat ik deze pas maakte schoot er steeds door mijn hoofd wat er zou gebeuren als ik bij deze pas zou vallen. Zou mijn vinger er gewoon uitschieten, zou mijn vel van mijn vinger worden afgestroopt of misschien nog erger zou mijn vinger blijven zitten. Om dit toch een beetje rust te geven in mijn hoofd had ik met mezelf afgesproken dat ik gewoon niet bij deze pas zou gaan vallen.

Na de pas met de mono kreeg je de beste rustpositie uit de route. Twee redelijke grepen waar je een beetje op kon rusten en schudden. De wand veranderde van een sterk overhangende route naar een rechte route met uiteindelijk de eindketting op een stukje plaat. Het laatste stuk was niet het moeilijkst voor mij maar wel moeilijk wanneer ik vermoeid daar aankwam. Belangrijk was dat in dit laatste stuk de bewegingen goed uitgevoerd bleven worden. Secuur klimmen was erg belangrijk. Na de rust kwamen 2 harde passen op randjes, daarna een aflopende kom met rechts. Hierna een beweging die ik persoonlijk het mooiste vond van de gehele route. Een diepe kneedrop met links zorgde ervoor dat ik de volgende greep kon bereiken. Deze beweging voelde voor mij erg natuurlijk aan bleek later toen ik naar andere klimmers keek ook de goede oplossing te zijn voor deze passage. Na deze passage moet je nog 8 meter klimmen tot de ketting. De laatste meters zijn nog erg moeilijk en secuur blijven klimmen was erg belangrijk. Ik had al gezien dat zelf de laatste pas of zelfs het clippen van de ketting er nog voor kon zorgen dat ik zou vallen.

Na het uitwerken kwam ik tot de conclusie dat de route erg moeilijk was voor mij. Grepen waar ik mijn vingers niet goed in kreeg, slechte rustposities, fysiek begin en moeilijk tot op de laatste pas waren niet echt de eigenschappen die goed bij mij paste. Toch waren de bewegingen geniaal en ik dacht dat ik dit wel kon klimmen. De eerste 2 dagen heb ik alleen maar het begin geklommen. Dit om het begin te trainen. Ik wist dat ik de pas met de mono niet wilde proberen als ik niet fit door het begin heen kwam. Aan het begin van de derde dag voelde ik me fit genoeg en ik klom voorbij de mono passage. Ik kwam bij de rust aan en kon redelijk herstellen. De beweging met de kneedrop was minder succesvol wat resulteerde in een flinke val. Na deze poging wist ik zeker dat ik de route kon klimmen ik wist alleen nog niet hoeveel tijd dit zou gaan kosten.

Baalmomentje
Ik werkte het einde nog een keer uit en ik daarna nam ik nog een lange tijd rust. Aan het einde van de derde dag deed ik nog een poging. Alles ging goed en ik kwam door de passage met de mono en door de passage met de kneedrop. Daarna kon ik een beetje schudden en op adem komen op twee redelijke grepen ik voelde me hier erg fit. Ook de volgende passage ging goed en ik kwam op een grote zijgreep uit waar ik weer een beetje kon schudden. Mijn rechter arm was erg zuur maar ik hoefde nog maar 3 passen en dan kon in de ketting clippen. Ik heb daar enige tijd gehangen en toen besloot ik te gaan ook deze 3 passen gingen goed en toen hing ik daar de ketting voor mijn neus maar te verzuurd om nog iets te doen. Ik probeerde nog de ketting te clippen maar dit resulteerde uiteindelijk in een scheeuw en een flinke val. Totaal uitgeput hing ik in het touw te bungelen. Ik had de route eigelijk geklommen maar eigelijk ook weer niet. De ketting clippen hoort er nu eenmaal bij. Ook dit gebeurt zei ik tegen Stefan en Tim, die ook niet goed wisten wat ze tegen mij moesten zeggen.

De dag erop regende het en ik was nog steeds erg moe van de dag ervoor. Mentaal was het erg zwaar, wat als ik daar weer zou vallen, ik was ten slotte erg verzuurd en wie zegt dat ik de volgende keer minder verzuurd ben. Na de hele dag gerust te hebben besloot ik toch nog naar de route te gaan. Ik werkte de route nog een keer uit en keek nog een keer naar het einde. Mijn methode was goed voor mij dus daar lag het niet aan. Het begon te regenen en het einde was nat. Ik besloot het begin nog even twee keer snel achter elkaar te doen om hier nog wat fitter in te worden. Ik had me helemaal ingesteld om een poging te doen die dag, maar door het weer was dit niet mogelijk. De twee keer dat ik nog het eerste stuk klom voelde ik me erg slap en gedemotiveerd. Ik had nog maar 2 dagen in Margalef om deze route te doen.

De dag erop was ik eerst met Stefan naar een andere sector gegaan. Ik wilde eerst niks doen maar besloot daarna toch maar een 7b als W-up te doen. Slechte keus helaas, deze route resulteerde in de lelijkste route die ik in mijn gehele leven had gedaan en een zere ringvinger voor mijn rechter hand. Niks ernstigs gelukkig maar toch iets waar ik voorzichtig mee moest zijn. Na Stefans mislukte OS poging in een 8a daar wilde ik graag naar mijn project op de andere sector. Ik warmde op in het begin liet me daarna zakken en ruste een tijdje. Na zo'n 40 minuten rust was tijd voor een poging. Ik voelde me niet super sterk en zelf een beetje vermoeid. Ik kwam op de helft bij de ondergrepen aan en ik kon daar niet echt schudden. Ik besloot toch door te klimmen ik kwam bij de rust aan en wonderbaarlijk genoeg kon ik daar wel herstellen. Vanaf dat moment begon ik er toch weer een beetje in te geloven. De pas met de kneedrop lukte net en ik kon weer enkele meters doorklimmen. Daar hing ik weer 3 passen voor het einde er ging vanalles door mijn hoofd, met name dat deze poging veel slechter ging dan de vorige poging waarin ik zo ver kwam. Toch merkte ik dat ik goed kon herstellen. Ik probeerde met name mijn rechter arm beter te rusten omdat ik daar van moest klimmen. Ik maakte twee bewegingen en normaal zou ik er dan nog een maken naar de eindgreep. Ik had de greep met rechts goed arque en besloot dat ik meteen vanaf hier wilde clippen. Waarom ik dit deed.. . Geen idee ik had deze passage al zo'n 20 keer uitgewerkt en was nog nooit op het idee gekomen om vanaf laag te clippen. De clip ging goed en helemaal blij kon stefan mij laten zakken. Dit was voor mij de hardste route die ik tot nu toe heb gedaan even onafhankelijk van de graad. Daarnaast was het mijn 10de 8b wat ook al rede gaf voor een feestje.

In de tussentijd was er al meer gebeurt en zoals ik beloofd had zou ik jullie op de hoogte houden van Stefans progressie in de route. Na de laatste poging van Stefan in Ball del Triceps (8b) waarin hij helemaal bovenin viel had hij een dag rust gehouden. De dag erop ging ik met stefan terug naar de route. Na een nieuwe uitwerksessie en een half uurtje rust was het tijd voor en poging. Hij ging erg soepel door het het begin heen en daarna leek het of hij overal goed kon herstellen. Zelf aan het einde kon hij nog een paar minuten schudden en rusten. Zijn eerste 8b was een feit.

Gisterenochtend zijn we terug gegaan naar Espadelles om foto's te maken van Stefan en van mij in de route. Ik heb de foto's van stefan geschoten en hij van mij. Zie hieronder het resultaat.