Santa Linya voor de laatste keer

Afgelopen weken hebben Tim en ik in Santa linya geklommen. Beide hadden we wat projecten uitgekozen. Ik had El Koala (8b+) Rollito Sharma (8b+) en Air line (8a/8a+) uitgekozen. Tim had Devora Hombres (7c+) uitgekozen. Voor mij leken deze 3 routes met nog 4 klimdagen te gaan erg ambiteus.

Air Line is een 35 meter lange route. Het is een overhangende spleet die erg afgeklommen is. Na het eerste deel wat 7b+ is komt voor mij een erg harde boulder. De route voelde voor mij harder aan dan de meeste 8a+sen die ik deze trip heb gedaan. De boulder is een passage waarbij je vertrekt vanuit een kneebar. Met links een sloper, slechte ondergreep met rechts en dan met de voeten oplopen heelhook links leggen en dan een voor mij maximaal uitgestrekte pas gevolgst door een sprong. Daarna is het nog niet voorbij en komt nog een stuk van 15 meter waarbij verzuring en herstel een belangrijke rol speelt voor het succes. De route was uiteindelijk gelukt maar het had me erg veel moeite gekost.

De twee 8b+sen die ik had uitgekozen, daarvan had ik eentje al uitgewerkt en de andere had ik de eerste lengte al van gedaan. Rollito sharma is een zeer overhangende route. Een stijl waarvan ik altijd dacht dat ik daar wel goed in was. De passen kon in redelijk snel maken, toch had ik al snel besloten om dit project te laten varen. Ik merk gewoon dat ik een stukje botte kracht tekort kom om deze route te klimmen. Zolang het niet te veel op de vingers is en ik met mijn benen het meeste werk kan doen lukt het vaak wel. Wanneer dit niet zo kan ben ik meestal een stuk minder succesvol. Maar goed dat geeft weer genoeg om aan te werken als ik terug kom in Nederland.

Foto´s El Koala door: Stefan Gerritsen

El Koala is een route waarvan ik afgelopen jaar de eerste lengte heb gedaan. Het is een route waar ik al veel sterke klimmers in heb gezien maar waarbij de route toch minder herhalingen kent dan de andere routes in Santa linya. Zeker de eerste lengte is misschien ook wel een beetje ondankbaar voor de graad. De eerste 8 meter is eigelijk de crux waarbij het eigelijk gaat om 5 passen. Het grappige is dat de route je vaak het gevoel geeft dat dicht bij een beklimming bent, toch kun je dan nog hopeloos ver weg zijn. De passen los voelen hard maar wel te doen aan maar achter elkaar is het dan ineens een ander verhaal.

Ik heb uiteindelijk 3 dagen in de route gewerkt. het heeft me 2 dagen gekost voordat ik de boulder aan het begin kon doen. De methode die normaal gebruikt word past niet echt voor mij. Vandaar een eigen methode die succesvol bleek te zijn. De standaard methode maakt gebruik van 2 hele diepe kneedrops. Ik maak 2 lange passen die harder zijn dan de methode met de kneedrop. Het zorgt er alleen wel voor dat ik met mijn hand meteen op de goede greep kom en waarna de volgende 2 passen veel makkelijker worden.

Na deze boulder krijg je een goede rust. De eerste poging dat ik voorbij de boulder kwam was ik te gespannen en ging daarna niet economisch met mijn kracht om waardoor ik te verzuurd was en niet goed kon hestellen. Tot mijn frustratie viel ik er helemaal bovenin uit. De tweede poging van de dag was net voordat de route in de zon kwam. Toch was het al erg warm en ik kwam dan ook niet door de boulder heen. Ik besloot toch nog even om de overige 30 meter te klimmen om de grepen even te borstelen en nog even wat passen uit te chekken. Na de rust halverwege krijg je nog een erg overhangende passage van 15 meter waarvan ik de waardering ook wel op 8a/8a+ schat. Het is dus na de boulder nog nog voorbij. De pas waar ik er in de eerste poging van de dag uitviel heb ik nog een keer of 10 gedaan. Daarna heb ik me laten zakken en 5 uur gewacht tot het was afgekoelt.

De laatste poging van de dag. Mentaal vond ik het zwaar omdat we nog maar 1 dag in St linya hadden. Daarna stond in de planning dat we stefan op zouden halen en naar margalef zouden gaan. Daarnaast zou de grot begin mei gesloten worden voor klimmers en was er dus ook niet echt een kans om nog even terug te keren. Ik wilde de route graag doen, en wist ook dat wanneer ik hier nog een keer terug zou komen ik waarschijnlijk niet fit genoeg zou zijn om de tweede lengte er achter aan te doen. Het moest dus nu gebeuren.

Fysiek helemaal uitgerust (na mijn middag dutje), mentaal mezelf helemaal opgeladen en geprobeerd de spanning los te laten omdat ik nog maar 1 dag had voor mijn route ging ik klimmen. De boulder ging minder strak dan de eerste poging van de dag, toch was ik veel fitter toen ik bij het eerste ontspanningspunt aan kwam. Ik had schijnbaar minder hard in de grepen geknepen en dus economischer met mijn kracht omgegaan. De volgende passages gingen goed waarna ik op de rust aankwam. Ik kon daar volledig herstellen in tegenstelling tot mijn eerste poging die dag. Ik wist dat dit de poging was waarin ik hem kon doen. Het laatste stuk zat ik helemaal in mijn route ipv 1 setje te skippen wat ik normaal deed skipte ik er 2. Ik kwam vermoeid op de laatste rust aan. Hierna krijg je nog een hele lullige passage die niet moeilijk is maar die wel erg precies uitgevoerd moet worden. Ik had goed uitgerust en was overtuigd dat het ging lukken. Ik was zo overtuigd dat ik de pas statisch deed ipv dynamisch wat ik normaal deed. Toen ik de verlossende eindgreep vast had was het tijd voor een feestje.

Deze 8b+ was anders dan de eerste die ik had gedaan. Deze was toch wel een stukje lastiger. De route was enkele jaren geleden altijd 8c en is na de Flash beklimming van David Lama afgewaardeerd tot 8b+. Iets was ook veel beter klopt bij route naar mijn mening.

Zojuist heb ik gehoort dat Tim Mastik ook zijn project heeft afgerond. Hij was devora Hombres (7c+) aan het proberen. We zijn nog een ochtend langer gebleven zodat hij de route kon klimmen. Gelukkig is het dan ook gelukt. 5 dagen hard werken heeft ook voor tim gelukkig zijn vruchten afgeworpen. Gisteren heb ik Stefan Gerritsen van het station afgehaald die hier voor een periode van 3 weken blijft. De laatste keer dat hij hier was was hij erg vermoeid en had hem geadviseerd om maar eens een tijdje rust te nemen. Gisteren hing hij zijn setjes in Irak Attack (8a+)(de route die vorige keer nog te moeilijk was) 10 minuten later kon hij de ketting clippen en bevestigde daarmee zijn goede vorm. Hij voelde zich erg fit en kon zelf het setje nog clippen wat hij van plan was om te skippen. Hopelijk zet hij deze stijgende lijn voort en klimt hij nog veel mooie routes deze vakantie. Hij heeft al gezegt dat zijn volgende project El fustigator (8a+) in Margalef word.

Naast klimmen hebben we ook nog wat andere dingen meegemaakt. Tim en ik heb een nieuw huisdier geadopteerd. Een jonge vos bezoekt ons iedere avond voor wat eten en wat drinken. Hij is nu nog wel wat schuw maar schijnt het toch wel leuk te vinden bij ons.

Verder is mijn bus toch een minder goede rally auto als mijn oude peugot 205. Na een heftige regebui wilde we over een modderige weg rijden. DEze liep alleen een beetje af en vervolgens zaten we vast in de greppel. Na verwoede pogingen om de bus los te krijgen zat er toch niets anders op dan een wandeling naar het dorp. Uitgelegd wat er gebeurt was waren de bewoners niet te beroerd om ons te helpen en 10 minuten later zaten we op een tractor onderweg naar onze auto. Door de hoge wielophanging was er gelukkig geen schade aan de auto. De enorme stalen balken en het motorblok hingen wel in de moder, maar de stalen platen die het motorblok moeten beschermen hebben hun werk goed gedaan. 2 uur later dan verwacht waren we toch op plaats van bestemming. Al met al dus nog steeds avondtuurlijk hier in spanje. Ik ga nu snel terug naar Santa linya om foto´s te nemen van Tim in zijn route. Tot snel!!